ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2534

ปลายสายหัวเราะหึในลำคออย่างเย็นชา: “ที่แท้แกก็คืออู๋เป่ยนี่เอง ดีมาก ชะตาของพ่อบุญธรรมของแกจะอยู่หรือตาย ขึ้นอยู่กับสิ่งที่แกทำต่อไปนี้!”

อู๋เป่ย: “ผมไม่รู้เลยว่าพ่อบุญธรรมผมไปล่วงเกินพวกแกตรงไหน?”

ปลายสาย: “อยากรู้ก็มาเจอกันสิ!”

อู๋เป่ย: “ได้ ส่งที่อยู่มาให้ผม”

วางสายได้ไม่นาน อู๋เป่ยก็ได้รับที่อยู่ เขาจึงขับรถพุ่งตรงไปทันที

ยี่สิบนาทีต่อมา ที่อพาร์ตเมนต์สิบชั้นแห่งหนึ่งในจงโจว อู๋เป่ยมาถึงโถงชั้นหนึ่ง ในโถงมีคนนั่งอยู่ราวเจ็ดแปดคน พอเห็นอู๋เป่ยเข้ามา พวกนั้นก็ลุกขึ้นพร้อมกัน คนที่ดูเป็นหัวหน้าไว้ผมยาว อายุราวสามสิบ หน้าตอบ สายตาคมเหมือนเหยี่ยว

เขากวาดตามองอู๋เป่ยตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วถามว่า: “นายคืออู๋เป่ยใช่ไหม?”

“ใช่ ผมเอง” อู๋เป่ยพยักหน้า

ชายผมยาวว่า: “ตามฉันมา”

มีคนสี่คนคุมตัวอู๋เป่ยขึ้นลิฟต์ หยุดที่ชั้นแปด

พอออกจากลิฟต์ ก็เป็นห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ ตอนนี้ในห้องจัดเลี้ยงมีคนนั่งอยู่สี่ห้าสิบคน กลางห้องที่โต๊ะกลมใหญ่ มีชายผมแดงยืนอยู่ เขาแต่งชุดลำลองสีขาว สวมหมวกสีขาว ในมือถือดอกบัวหิมะอยู่ กวาดสายตามองฝูงชนตรงหน้า

“บางคนไม่ดูตาม้าตาเรือ กล้าแย่งซีนกับคนของสมาคมการกุศลเจียงหนาน เขาคงเบื่อชีวิตแล้ว!”

คนอื่นๆ ก็พากันพูดขึ้น

“ใช่เลย! เจ้าโอวหยางจื้อหยวนดันกล้าข้ามหัวสภากุศลของเรา ไปทำการกุศลเอง ฮะๆ ใจมันบ้าบิ่นเสียจริง!”

“ห้ามปล่อยไว้เด็ดขาด! ทุกคนที่มีส่วนร่วมต้องโดนจัดหนัก ไม่งั้นต่อไปใครๆ ก็จะทำการกุศลกันมั่ว งานของพวกเราจะเดินหน้าต่อไปได้ยังไง?”

อู๋เป่ยได้ยินพอดี เขาตะโกนว่า: “ทำความดีต้องผ่านพวกแกด้วย? กฎบ้าๆ แบบนี้ใครเป็นคนตั้ง?”

คำพูดยังไม่ทันจบ สายตาหลายสิบคู่ก็หันมาจับจ้อง ชายผมแดงหันขวับมา ถามเสียงเย็นว่า: “แกเป็นใคร?”

ชายผมยาวรีบว่า: “รองหัวหน้าสภา หม่าเจียเซิ่ง คนนี้แหละคือคนหนุนหลังโอวหยางจื้อหยวน ชื่ออู๋เป่ย”

ชายผมแดงหัวเราะเย้ย: “ที่แท้ตัวการที่กล้าบ้าบิ่นก็แกนี่เอง!”

อู๋เป่ย: “พวกผมทำการกุศล มันกล้าบ้าบิ่นตรงไหน?”

ชายผมแดงเน้นทีละคำ: “ในมณฑลเจียงหนาน ใครจะทำการกุศล ต้องผ่านสมาคมการกุศลเจียงหนาน ไม่รู้หรือไง?”

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ: “ผมก็เคยได้ยินสมาคมการกุศลเจียงหนาน แต่เท่าที่รู้ มันก็แค่องค์กรเอกชน ไม่มีสิทธิ์ไปแทรกแซงคนอื่นทำการกุศล!”

ชายผมแดงยิ้มเหยียด: “ไม่มีสิทธิ์แทรกแซงงั้นเหรอ?” เขาโบกมือเรียก

บุรุษร่างกำยำสองคนลากโอวหยางจื้อหยวนออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยฟกช้ำ นิ้วมือหักไปหนึ่งนิ้ว คนเจ็บยืนไม่ไหวแล้ว

“ดูให้ชัด นี่คือจุดจบของคนที่กล้าต่อกรกับสภากุศลของเรา!” ชายผมแดงตวาด

สายตาอู๋เป่ยเย็นวาบ เขาก้าวไม่กี่ก้าวไปถึงหน้าตาโอวหยางจื้อหยวน สะบัดมือทีเดียว ชายร่างใหญ่สองคนนั้นก็ทรุดฮวบลงกับพื้นเหมือนคนเมาหนัก

“พ่อบุญธรรม เป็นอะไรไหม?” เขาถามเสียงต่ำ

โอวหยางจื้อหยวนตาบวมจนเหลือเพียงเส้นเล็กๆ เขายิ้มฝืน: “เสี่ยวเป่ย ผมไม่เป็นไร พวกมันโผล่มาจับผมกะทันหัน ผมยังไม่ทันแจ้งเธอเลย”

อู๋เป่ยพยักหน้าเบาๆ: “พ่อบุญธรรม ที่เหลือปล่อยให้ผมจัดการ คุณนั่งดีๆ”

พวกของตัวเองโดนอู๋เป่ยเล่นงานราบคาบ ชายผมแดงตกใจมาก เขาเอามือแตะที่เอว พูดเสียงเย็นว่า: “เจ้าหนู คิดว่ามีวิชาอยู่หน่อยแล้วจะมาลำพองต่อหน้าฉันเรอะ?”

แต่อู๋เป่ยไม่ชายตามอง เขาถามว่า: “พ่อบุญธรรม ใครเป็นคนลงมือ?”

โอวหยางจื้อหยวนมองไปยังชายชุดแดง แล้วว่า: “เขาพาลูกน้องสองคนมารุมซ้อม”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน