ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2537

ท่านฉิวหลิงจวินนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ถ้าอย่างนั้น แค่ผมพาเขาไปใกล้ของวิเศษ เขาก็ต้องตายแน่ใช่ไหมครับ”

ท่านหมอม่อ: “ถูกต้องครับ! พอคนผู้นี้ตาย ต่อให้เหลียนซานจงก็ไม่มีสิทธิ์ว่าอะไร”

ท่านฉิวหลิงจวิน: “แต่ถ้าทำแบบนั้น ข่าวเรื่องสมบัติล้ำค่าจะกระจายไปเร็วแน่”

ท่านหมอม่อพูดเสียงเรียบ: “ผู้นำตระกูลครับ เมื่อครู่ผมก็พูดแล้วว่า ชิวเจียไม่อาจรักษาสมบัตินี้ไว้ได้ หลังจากเรื่องนี้จบแล้ว มอบมันให้ข้าพเจ้าดีกว่า ข้าพเจ้าจะยื่นเงื่อนไขชดเชยที่ชิวเจียพึงพอใจ!”

ท่านฉิวหลิงจวินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วว่า “ตอนนี้คงทำได้เท่านี้แหละครับ”

ขณะนั้นที่คฤหาสน์ยาน อู๋เป่ยก็ได้รับคำตอบกลับจากจักรพรรดิอย่างรวดเร็ว อู๋เป่ยในเมื่อเป็นศิษย์ชั้นสูงของนิกายชั้นหนึ่ง เมื่อจักรพรรดิทรงทราบความเป็นมา ก็ทรงให้ความสำคัญและมีพระบัญชาออกมาทันที

แยนเซียงกั๋วรับหนังสือมาดูแวบหนึ่ง แล้วก็ส่งต่อให้แก่อู๋เป่ย

อู๋เป่ยกวาดตาดูพระราชโองการ จักรพรรดิทรงมีพระบัญชาให้ชิวเจียถอนตัวออกจากการบริหารสมาคมการกุศลเจียงหนาน ให้ยุติและปิดบริษัทที่เกี่ยวข้องทั้งหมด พร้อมลงโทษผู้เกี่ยวข้องอย่างเข้มงวด นอกจากนี้ ชิวเจียยังต้องไปกราบขอขมาอู๋เป่ย จนกว่าอู๋เป่ยจะพอใจ

อ่านคำตอบของจักรพรรดิแล้ว อู๋เป่ยพูดว่า “ฝ่าบาทรับสั่งให้ทำจนกว่าผมจะพอใจ อย่างนี้ผมตั้งเงื่อนไขอะไรก็ได้ใช่ไหมครับ”

แยนเซียงกั๋วหัวเราะแล้วกล่าวว่า “คุณชายอู๋ ฝ่าบาททรงให้เกียรติท่านเต็มที่ ผมว่า ท่านก็ควรให้เกียรติฝ่าบาทบ้างไหมครับ”

อู๋เป่ยอืมเบาๆ “ครับ ท่านแยนวางใจได้ เงื่อนไขของผมจะไม่เรียกร้องเกินควร”

แยนเซียงกั๋ว: “ผมคิดว่าชิวเจียคงจะรีบส่งคนมาในไม่ช้าครับ”

ว่าแล้ว ราวสิบกว่านาทีถัดมา ท่านฉิวหลิงจวินก็นำแกนนำของชิวเจียมาขอพบอู๋เป่ยด้วยตนเอง

ในโถงใหญ่ของคฤหาสน์ยาน ท่านฉิวหลิงจวินก็ได้พบอู๋เป่ย เขาก้าวเข้ามาช้าๆ แล้วกล่าวด้วยความนอบน้อมยิ่งว่า “คารวะคุณชายอู๋ครับ!”

อู๋เป่ย: “คนของคุณทำร้ายและคุมขังญาติผู้ใหญ่ของผม วันนี้ผมเกือบจะยกคนไปถล่มชิวเจียทั้งตระกูลแล้ว โชคดีที่ท่านแยนช่วยไกล่เกลี่ยกันไว้ คุณถึงได้มีโอกาสพบผมที่นี่”

ท่านฉิวหลิงจวินรีบโค้งคำนับแยนเซียงกั๋วอย่างลึก “ขอบคุณท่านแยนมากครับ!”

แยนเซียงกั๋ว: “ผู้นำตระกูลชิว พระราชโองการของฝ่าบาทท่านคงได้รับแล้ว จะต้องทำอย่างไร คงไม่ต้องให้ผมบอกนะ”

“ครับๆ เข้าใจครับ!” พอพูดจบ เขาก็โค้งคำนับให้อู๋เป่ยอย่างลึกอีกครั้ง “คุณชายอู๋ ฝ่าบาททรงกำชับให้ชิวเจียถอนตัวจากการบริหารสภากุศล และให้พวกเราขอขมาท่าน สิ่งเหล่านี้ล้วนสมควรอยู่แล้ว ผมคิดแล้วคิดอีก ขอใช้สมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่งเพื่อไถ่โทษและขอให้ท่านได้โปรดอภัยครับ!”

พอได้ยินว่ามีสมบัติล้ำค่า อู๋เป่ยก็สนใจขึ้นมาทันที จึงถามว่า “สมบัติอะไร?”

ท่านฉิวหลิงจวิน: “สมบัตินั้นล้ำค่ามาก แม้แต่นักบำเพ็ญเซียนระดับเต๋าเห็นแล้วยังอดใจไม่อยู่ครับ”

อู๋เป่ยเริ่มสนใจ ถามว่า “โอ้ แล้วมันคืออะไร”

ท่านฉิวหลิงจวินยิ้ม “เดี๋ยวคุณชายได้เห็นก็จะรู้เองครับ”

อู๋เป่ยพูดทันที “ตกลง ถ้าสมบัตินั้นล้ำค่าตามที่คุณว่า ผมจะไม่ถือโทษโกรธเคือง”

ท่านฉิวหลิงจวินดีใจนัก “ขอบคุณมากครับคุณชาย! ตอนนี้ผมจะพาท่านไปเลยดีไหมครับ”

อู๋เป่ยพูดกับแยนเซียงกั๋วว่า “ท่านแยน รบกวนไปชิวเจียกับผมสักหน่อยนะครับ”

แยนเซียงกั๋วยิ้ม “แน่นอนสิครับ!”

แล้วทั้งหมดก็พากันไปชิวเจียเป็นขบวนใหญ่ ในลานบ้านเล็กที่ดูธรรมดาแห่งหนึ่งของชิวเจีย พอเข้าลาน อู๋เป่ยก็สังเกตว่าลานนี้ไม่ธรรมดา ภายในตั้งค่ายกลเวทที่ป้องกันการสอดส่องด้วยพลังจิตไว้

ท่านฉิวหลิงจวินเดินไปที่มุมกำแพง แล้วดึงอิฐสีเขียวออกมาหลายก้อน

>

พอดึงอิฐออก ค่ายกลเวทในลานบ้านก็หยุดทำงานทันที อู๋เป่ยกับทุกคนจึงรับรู้ได้ชัดเจนว่า ใต้ลานบ้านนี้มีโลกอีกใบซ่อนอยู่

ท่านฉิวหลิงจวินเชิญอู๋เป่ยไปยังห้องหนังสือ แล้วกดกลไกซ่อนเร้น จากนั้นผนังด้านหนึ่งก็เลื่อนออกไปด้านข้าง เผยให้เห็นบันไดที่ทอดลงสู่ใต้ดิน

“คุณชายอู๋ สมบัตินี้ไม่ธรรมดา ผมจะพาท่านลงไปเพียงคนเดียวครับ”

อู๋เป่ยพยักหน้า เขามีฝีมือสูงจึงใจกล้า ต่อให้ฝ่ายตรงข้ามวางกับดักก็ไม่หวั่น ดังนั้นทั้งสองจึงเดินลงสู่ใต้ดิน โดยอู๋เป่ยตามไปติดๆ

บันไดนี้ทำไว้ชันมาก เดินลาดลงไปราวยี่สิบกว่าเมตร ก็เข้าสู่โถงทางเดินใต้ดินที่กว้างขวาง

ท่านฉิวหลิงจวินยังคงสำรวมเคารพ อธิบายกับอู๋เป่ยว่า “คุณชาย ทางเดินนี้สร้างโดยพ่อค้ามั่งคั่งในสมัยราชวงศ์ก่อนหน้า ในยุคบ้านเมืองระส่ำระสาย สงครามโกลาหล ถ้าพวกโจรหรือทหารแตกทัพบุกเข้ามา เจ้าของบ้านก็จะพาสมาชิกครอบครัวหนีไปตามอุโมงค์ใต้ดินได้ครับ”

อู๋เป่ยพยักหน้าเบาๆ รู้สึกว่าที่นี่อากาศระบายดี จึงถามว่า “อุโมงค์นี้ไปถึงไหน?”

ท่านฉิวหลิงจวิน: “ไปถึงถ้ำที่ซ่อนอยู่บนเขาด้านหลังครับ ในถ้ำนั้นมีเสบียงพอเพียง ไว้ให้คนนับร้อยอาศัยอยู่ได้หลายเดือน”

อู๋เป่ย: “ภูมิปัญญาคนโบราณ น่าทึ่งจริงๆ”

เดินไปในอุโมงค์ราวกิโลกว่าๆ ก็เจอบันไดหินที่ทอดตัวขึ้นไป พอไต่ขึ้นไปราวสองร้อยกว่าเมตร อู๋เป่ยก็มาถึงใจกลางภูเขา ใจกลางภูเขาถูกแบ่งเป็นหลายส่วน ในส่วนนี้มีของใช้ประจำวันจำนวนมาก เช่น อาหารกระป๋อง น้ำดื่มบรรจุขวด บิสกิตอัดแท่ง ผักอบแห้ง ฯลฯ

พอเดินทะลุพื้นที่นั้นไป ก็เห็นประตูเหล็กบานใหญ่ตรงหน้า บนบานมีแม่กุญแจทองแดงติดอยู่ ดูท่าทางกุญแจนี้คงไม่ได้เปิดมานาน ฝุ่นจับหนาเตอะ

ท่านฉิวหลิงจวินหยิบลูกกุญแจมาไขแม่กุญแจทองแดงแล้วยิ้ม “คุณชายอู๋ สมบัตินี้มีไอวิญญาณ ผมเป็นแค่คนธรรมดา เข้าใกล้มากไม่ได้ ขอเชิญท่านเข้าไปสำรวจด้วยตัวเองครับ”

อู๋เป่ยอืมเบาๆ แล้วถามว่า “ข้างในนอกจากสมบัตินั้น มีอย่างอื่นอีกไหม?”

ท่านฉิวหลิงจวินส่ายหัว “มีของวิเศษชิ้นนั้นเพียงอย่างเดียว ไม่มีสิ่งอื่นครับ”

อู๋เป่ยผลักประตูเข้าไป ด้านหลังเป็นทางหินที่ค่อนข้างกว้าง เขาเดินไปประมาณสิบกว่าเมตร แล้วเลี้ยวขวาไปอีกสิบกว่าเมตร สุดทางเป็นบานประตูหิน เขาออกแรงผลักเบาๆ ประตูก็เปิดออก ภายในเป็นห้องหินขนาดใหญ่

พอเข้าห้องหิน เดินไปแค่ไม่กี่ก้าว พลันก็มีลำแสงสีขาวพุ่งขึ้นมาจากใต้ฝ่าเท้า แสงนั้นเป็นพลังงานบางอย่าง มันเหมือนไฟฟ้า ทะลุซึมเข้าสู่ร่างอู๋เป่ยในชั่วพริบตา แล้วแทรกสู่จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์!

ฉับพลัน ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณของอู๋เป่ยก็เกิดอาการชา ยืนนิ่งอยู่กับที่ จากนั้นเขารู้สึกว่ามีแสงสีขาวหลั่งไหลเข้าสู่ร่างและจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์มากขึ้นเรื่อยๆ ทว่าเขาไม่รู้สึกถึงภัยคุกคามหรือความไม่สบาย ร่างกายกับจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์กลับชอบพลังงานชนิดนี้อย่างประหลาด สองสิ่งเข้ากันได้สูงยิ่ง

ประมาณห้านาทีต่อมา ท่านฉิวหลิงจวินที่เงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวอยู่ตลอดก็กล้าลุยเข้ามา ถึงห้องหินก็เห็นอู๋เป่ยยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ทั่วร่างถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีเงินขาวเป็นชั้นบางๆ

ดวงตาเขาเป็นประกาย พึมพำว่า “อย่าว่ากันนะครับคุณชายอู๋ ผมจำเป็นต้องทำ เพราะท่านบีบให้ผมจนมุม!” พอพูดจบ เขาก็ถอยออกไป กลับไปยืนรออยู่หน้าประตูเหล็ก เขาตั้งใจจะรออีกพักหนึ่ง ให้แน่ใจว่าอู๋เป่ยตายสนิท แล้วค่อยไปบอกท่านแยน!

ดูเหมือนว่าพื้นที่ในห้องหินนี้ถูกแสงสีเงินขาวปกคลุมมานานแล้ว ผนัง พื้น และเพดาน ต่างก็ปล่อยพลังงานสีเงินขาวออกมาไม่ขาดสาย แล้วทั้งหมดก็ถูกทั้งร่างกายและจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของอู๋เป่ยดูดซับ พลังงานสีเงินขาวแผ่กระแสอำมหิตเย็นชา อันเป็นภัยร้ายแรงต่อทั้งร่างกายและจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของอู๋เป่ย ดังนั้นแม้เขาจะแข็งแกร่งยิ่ง ก็พลันกลายเป็นอัมพาต ขยับเขยื้อนไม่ได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน