ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2538

เมื่อพลังงานสีเงินขาวหลั่งไหลมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายและจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของอู๋เป่ยก็เริ่มสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามต่อชีวิต ทันใดนั้น เหมือนมีพลังลึกลับบางอย่างแทรกเข้ามาโดยไม่รู้ตัว พลังนี้ช่วยคอยถ่วงความอำมหิตเย็นยะเยือกของพลังสีเงินขาวได้อย่างพอดี ทำให้อู๋เป่ยสามารถดูดซับมันได้โดยง่าย

ผ่านไปเกือบชั่วโมง พลังงานสีเงินขาวแทบทั้งหมดถูกอู๋เป่ยดูดซับ ร่างกายไม่ชาอีกต่อไป เขาค่อยๆ หมุนคอเล็กน้อย จากนั้นสายตาก็หยุดที่โต๊ะหินทรงยาวไม่ไกลนัก บนโต๊ะมีวางกล่องยาวราวหนึ่งเมตรครึ่ง กว้างสามสิบกว่าซม. พื้นผิวกล่องถูกห่อหุ้มด้วยประกายสีเงินขาว และแสงนั้นก็รวมตัวเป็นลวดลายอักขระยันต์ ลอยวนอยู่รอบกล่องหยกอย่างเชื่องช้า

อู๋เป่ยก้าวฉับเข้าไป เปิดกล่องหยกทันที แสงดาบพุ่งเข้ามา เขาปัดสลายด้วยฝ่ามือเดียว หากไม่ได้ดูดซับพลังงานสีเงินขาวมากพอในชั่วโมงก่อนหน้านั้น แสงดาบนี้คงเอาชีวิตเขาไปแล้ว!

เมื่อแสงดาบสลายไป อู๋เป่ยจึงเห็นว่ากล่องยาวนั้นแท้จริงคือกล่องดาบ ภายในมีดาบยาวโบราณ ด้ามเป็นหัวเสือ บนคมดาบมีภาษาเซียนปรากฏเลือนรำ นอกจากนี้ยังมีแผ่นหยกหนึ่งชิ้น วางอยู่ใต้ดาบยาว

อู๋เป่ยเพ่งดูอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอื้อมมือหยิบดาบยาวขึ้น ทันทีที่มือสัมผัสดาบ พลังอำมหิตมหาศาลแล่นวาบเข้าสู่แขน โชคดีที่ก่อนหน้านี้เขาได้ดูดซับพลังงานชนิดเดียวกันไว้มากพอ อีกทั้งในร่างกายยังมีพลังงานลึกลับคอยถ่วงดุลพวกผู้รุกราน จึงไม่เกิดอาการใดๆ

เก็บดาบยาวเรียบร้อย เขาจึงหยิบแผ่นหยกขึ้นมา ในแผ่นหยกบันทึกข้อมูลบางอย่าง อู๋เป่ยส่งพลังงานที่ดูดซับเข้าไปทันที แผ่นหยกก็ปล่อยแสงสีขาว ข้อมูลจำนวนมหาศาลหลั่งไหลเข้าสู่ทะเลแห่งการรับรู้ของอู๋เป่ย

ครู่หนึ่ง อู๋เป่ยก็เข้าใจ พลันพึมพำว่า “ที่แท้ก็คือดาบเซียนพยัคฆ์ขาว!”

ดาบเล่มนี้ชื่อว่า “ดาบเซียนพยัคฆ์ขาว” ถูกสร้างขึ้นจากจิตวิญญาณเสือขาวแท้ อานุภาพสังหารน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก ส่วนในแผ่นหยกบันทึกวิชาดาบชุดหนึ่ง นามว่า “วิชาดาบเซียนพิฆาตพยัคฆ์ขาว” วิชานี้ทรงอานุภาพสะเทือนฟ้าดิน เรียกได้ว่าไร้เทียมทาน!

ที่ท่านฉิวหลิงจวินพูดไว้ไม่เกินจริง สิ่งนี้คือสมบัติล้ำค่ายิ่ง ต่อให้นักบำเพ็ญเซียนระดับเต๋าได้เห็นก็ต้องตาลุกใจสั่น ทว่าเห็นชัดว่าเขาไม่ได้มีเจตนาดี พาอู๋เป่ยมา ก็เกือบแน่แล้วว่าตั้งใจจะใช้ไออาฆาตของดาบเซียนพยัคฆ์ขาวเล่นงานให้เขาตาย

เขาหัวเราะหยัน เก็บแผ่นหยกกับกล่องดาบ แล้วหมุนตัวเดินออกไป...

ท่านฉิวหลิงจวินรออยู่นาน ตั้งใจว่าถ้าผ่านไปอีกสิบนาทีจะเข้าไปตรวจดูใหม่ กำลังได้ใจคิดว่าแผนสำเร็จอยู่แล้ว อู๋เป่ยก็ผลักประตูออกมาเฉย

พอเห็นหน้าอู๋เป่ย สีหน้าท่านฉิวหลิงจวินซีดเผือด เสียงสั่นเครือ เอ่ยว่า “คุณชายอู๋ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”

อู๋เป่ยหัวเราะหยัน “แน่นอนว่าฉันไม่เป็นอะไร คิดว่าแค่ดาบเล่มเดียวจะเอาชีวิตฉันได้หรือไง?”

ท่านฉิวหลิงจวินทรุดลงคุกเข่าในทันที “คุณชายปลอดภัยก็ดีแล้วครับ! เมื่อครู่กระผมเข้าไปดู พบว่าคุณชายยืนนิ่งไม่ไหวติง ใจกังวลยิ่งนัก จะออกไปขอคนมาช่วยก็กลัวจะเป็นภัยต่อความปลอดภัยของคุณชาย ก็เลย…”

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ “ไม่ต้องแก้ตัว เรื่องมันเป็นยังไง ทั้งนายทั้งฉันก็รู้อยู่แก่ใจ อย่างไรก็ดี ของพวกนี้มันล้ำค่าไม่น้อย ฉันจะไว้ชีวิตนาย แต่ตั้งแต่ตอนนี้ ชิวเจียต้องสละสภากุศล ส่งให้พ่อบุญธรรมของฉันดูแลแทน อีกอย่าง ทรัพย์สินที่ชิวเจียกอบโกยมาหลายปี ต้องยกให้ครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งก็พอให้คนชิวเจียอยู่เป็นเศรษฐีต่อไป”

ท่านฉิวหลิงจวินที่เพิ่งพ้นความหวาดกลัว นึกว่าถูกฆ่าล้างตระกูล ได้ยินเช่นนี้ก็โล่งอกเฮือก “คุณชายเมตตา ขอบคุณครับคุณชาย!”

ไม่นานหลังจากนั้น อู๋เป่ยกับท่านฉิวหลิงจวินก็ออกไปพบหน้าทุกคน แยนเซียงกั๋วรอมากกว่าชั่วโมงจนเริ่มกังวล พอเห็นอู๋เป่ยออกมา ก็รีบถามทันที “คุณชายอู๋ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”

อู๋เป่ยตอบเรียบๆ “ท่านแยน ผมไม่เป็นอะไรครับ เมื่อครู่ผมคุยกับผู้นำตระกูลชิวเจียเรียบร้อยแล้ว ชิวเจียจะยกสภากุศลให้ และนำทรัพย์สมบัติออกมาครึ่งหนึ่ง เรื่องนี้ก็ถือว่าแล้วกัน”

ท่านฉิวหลิงจวินรีบเสริม “ครับ กระผมกับคุณชายอู๋ตกลงกันเช่นนั้นครับ”

แยนเซียงกั๋วพยักหน้า “อืม ดีแล้ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน