ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2547

อู๋เป่ยเปล่งคาถาลี้ลับบทหนึ่ง พลันมีแสงไฟแลบวาบในอากาศ เผาผลาญพลังงานโสโครกจนสิ้น ต่อจากนั้นเขาใช้พลังจิตซึมลงไปใต้ดิน ลึกลงไปราวสิบกว่าเมตรก็พบโลงเหล็กใบหนึ่ง บนตัวโลงมีลวดลายบุ๋มสีแดง และภายในมีโลหิตสีแดงไหลวนอยู่ตลอด

“โลงปีศาจโลหิต!” พอเห็นเข้าก็ผุดขึ้นในหัวทันทีว่าเป็นหนึ่งในวิธีการหลอมวิญญาณผี

เขารีบกลับไปที่บ่อน้ำ ขอให้คนช่วยปิดปากบ่อใหม่ แล้วบอกกับชายชราว่า “บ่อนี้อัปมงคลมาก ต่อไปควรใช้แผ่นหินปิดทับให้แน่น อย่าให้มีใครตกลงไปอีก”

ผู้เฒ่ารีบพยักหน้า “ดีครับ พรุ่งนี้ผมจะหาคนมาปิดมันให้เรียบร้อยครับ”

พอออกจากหมู่บ้าน หงเจียก็อดถามไม่ได้ “คุณชาย ในนั้นมีตัวอะไรคะ?”

อู๋เป่ยตอบ “ของอัปมงคลชนิดหนึ่ง ตามที่ผมคาดไว้ น่าจะมีคนจงใจเอามาวางไว้ที่นี่”

หงเจียถามต่อ “ในเมื่อคุณชายรู้อยู่แล้ว ทำไมต้องมาที่นี่อีกคะ?”

อู๋เป่ยพูดอย่างนิ่งสงบ “ผมทำลายต้องห้ามของอีกฝ่ายไว้แล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด คนๆ นั้นจะรีบโผล่มา เราไปดักรอที่ทางเข้าหมู่บ้าน”

หงเจียเริ่มตื่นเต้นขึ้นมา “คุณชายจะรอเขากลับมาเหรอคะ แบบนี้จะอันตรายไหมคะ?”

อู๋เป่ยยังนิ่ง “อันตรายแน่นอน แต่ถ้าได้ของชิ้นนั้นมา ความเสี่ยงก็คุ้ม”

พอเห็นว่ารถขับออกมาไกลพอ เขาจึงลงจากรถแล้วบอกหงเจียว่า “คุณกลับไปก่อน”

หงเจียพยักหน้า “ได้ค่ะ คุณชายมีอะไรก็โทรหาฉันนะคะ”

มองรถของหงเจียขับลับไป อู๋เป่ยก็เหินตัวขึ้นไปนั่งบนกิ่งของต้นไม้ใหญ่ หาง่ามกิ่งที่นั่งได้ถนัดแล้วนั่งรอ

ราวสิบกว่านาทีต่อมา มีควันดำสายหนึ่งบินพุ่งมาจากทางทิศตะวันตกด้วยความเร็วสูง พอควันดำกำลังจะลดระดับลง เขาก็พลันปล่อยลมปราณของผู้ฝึกตนแดนลับออกมา

ควันดำชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพุ่งตรงเข้ามายังต้นไม้ใหญ่ที่เขาอยู่

พอควันดำตกถึงพื้น ก็เผยร่างบุรุษชุดดำทั้งชุด ผมยาวสลวย และที่กลางหว่างคิ้วสลักอักขระจีนสีแดงตัว “尸”

บุรุษนั้นดูไม่ออกอายุ จะว่าเหมือนวัยยี่สิบก็ได้ เหมือนห้าสิบก็ใช่ ดวงตาทั้งคู่เป็นสีแดง จ้องอู๋เป่ยเขม็งไม่กะพริบ

อู๋เป่ยเอ่ย “เจ้ามาจนได้”

“เป็นเจ้าทำกับต้องห้ามของผมใช่ไหม?” บุรุษนั้นถามเสียงทุ้มหนัก

อู๋เป่ยตอบ “โลงปีศาจโลหิตมันอัปมงคลสิ้นดี โลงนี้พอปรากฏขึ้น คนในรัศมีราวห้าสิบกิโลเมตรจะถูกดูดเอาวิญญาณออกจากร่าง ในเมื่อผมเจอเข้าแล้ว ก็ไม่มีทางนิ่งเฉย”

บุรุษหัวเราะเยาะ “มายุ่งเรื่องของผม เจ้ารู้ไหมว่าผมเป็นใคร?”

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ก็ต้องเก็บโลงปีศาจโลหิต”

บุรุษหัวเราะ “ฮ่าๆ คนโง่มักไม่กลัวอะไร!” พูดจบก็ชี้นิ้วขวา พลันมีหนังมนุษย์สองผืนที่เขียนอักขระยันต์สีแดงบินออกมาจากด้านหลัง รูทั้งเจ็ดบนหนังดำมืดน่ากลัว ภายในพลังซากศพเดือดพล่าน หนังทั้งสองเคลื่อนตัวเหมือนเป็นคนจริงๆ พุ่งเข้าหาอู๋เป่ย

อู๋เป่ยไม่ไหวติง ก็มีร่างหนึ่งที่รวมตัวจากแสงทองพุ่งออกมา ในมือถือดาบยาวสีทอง แสงดาบวาบเดียว หนังมนุษย์สองผืนถูกเฉือนขาด พลังซากศพภายในแตกกระจาย

บุรุษนั้นสะดุ้งถาม “นี่เป็นวิชาอะไร?”

“วิชาภาพเงาลึกลับ เงาลึกลับของผม เทียบกับหนังมนุษย์ของเจ้าเป็นไง?” อู๋เป่ยว่า

บุรุษ “ฮึ” หนึ่งที ชูมือขวา โชว์ธงหนังมนุษย์ผืนหนึ่ง บนธงแว่วเสียงคร่ำครวญโหยหวนของผีสาง ไม่รู้ดูดซับวิญญาณเดียวดายกับวิญญาณอาฆาตไปมากเท่าไรแล้ว

อู๋เป่ยกวาดตามองครั้งหนึ่ง “ดูท่าจะไม่ยอมเก็บโลง งั้นอย่าหาว่าผมไม่ไว้หน้า!”

พูดจบ เขาหายวับไป ทันใดนั้นเอง บุรุษรู้สึกเย็นวาบกลางหลัง อู๋เป่ยปรากฏขึ้นด้านหลัง เหยียบลงบนเงาของเขา เมื่อเงาถูกเหยียบ จิตวิญญาณก็ถูกตรึง ร่างขยับไม่ได้ และอาคมบนธงก็ใช้การไม่ได้

“กล้าดีมาก!” อีกฝ่ายตะโกนโวย เสียงข่มขู่แต่ใจฝ่อ

อู๋เป่ยยังคงนิ่ง “ว่ามา เจ้าบ่มซากศพในโลงนี้ไปเพื่ออะไร?”

ชายคนนั้นถูกควบคุม ปากก็หลุดตอบออกมาเอง “ผมมีลูกแก้วโลหิตเทพหนึ่งเม็ด ลูกแก้วโลหิตนี้บ่มซากศพโลหิตให้แข็งแกร่งได้ ในโลงนั่นก็มีซากศพโลหิตที่ผมบ่มอยู่ หากบ่มสำเร็จ พลังไม่ด้อยกว่าผู้แข็งแกร่งในอาณาจักรแห่งความรอบรู้!”

อู๋เป่ยถาม “เจ้าบ่มซากศพโลหิตไว้กี่ตัว?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน