ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2558

โจวซั่งอู่เป็นยอดฝีมือชำระพลังปราณ เขาลุกพรวดขึ้น ถามเสียงเย็นว่า “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“ฆ่าแก” ชื่อเหอเอ่ยเรียบๆ ว่าแล้วก็ฟาดฝ่ามือใส่ทันที

หลิวจินหลงหลงเย่โกรธจัด “กล้าดียังไง!”

เขากระโจนลอยตัวพุ่งใส่ชื่อเหอ ทว่าในเสี้ยวขณะที่เขาเข้าใกล้ อีกฝ่ายพลันมีเงาร่างเทพนักรบทองคำผุดขึ้นด้านหลัง เงาร่างนั้นซัดหมัดเดียวตรงเข้าหน้าอกหลิวจินหลงหลงเย่

“ผัวะ!”

หลิวจินหลงหลงเย่ครางฮึดหนึ่งครั้ง ถูกอัดปลิวไปหลายเมตร กระแทกพื้นอย่างแรง อ้าปากพ่นเลือดสด หลังจากเลื่อนสู่ขั้นลี้ลับ พลังของเขาเพิ่มขึ้นมหาศาล แต่กลับยังรับหมัดเดียวของฝ่ายตรงข้ามไม่ได้!

“แกเป็นใครกันแน่?” เขาตะโกนถามดังลั่น

ชื่อเหอแม้ไม่หันกลับไป ฝ่ามือนั้นก็ยังตบลงใส่โจวซั่งอู่ เพียงได้ยินเสียง “กร๊อบ!” กระดูกทั่วร่างของโจวซั่งอู่แหลกละเอียด ทรุดฮวบลงเหมือนกองโคลน เลือดไหลออกทางเจ็ดทวารไม่หยุด

สังหารโจวซั่งอู่เสร็จ ชื่อเหอจึงค่อยหันมามองหลิวจินหลงหลงเย่ ยิ้มเย้ย “เป็นไงล่ะ ตอนนี้ยังคิดว่าข้าไม่มีสิทธิ์สั่งสอนแกอีกไหม?”

หลิวจินหลงหลงเย่สูดลมหายใจลึก “เหนือฟ้ายังมีฟ้า อย่าได้อหังการ!”

“อหังการงั้นรึ? แม้แต่เจ้าก็ยังรับหมัดของข้าไม่ได้ ในจงโจวเล็กๆ แห่งนี้ ยังมีใครจะเป็นคู่มือกับข้าได้อีกไหม?”

“ของอย่างแกน่ะรึ?”

ทันใดนั้น อู๋เป่ยก็เดินเข้ามาในโถง

เห็นเขา หลิวจินหลงหลงเย่ค่อยโล่งอก รีบก้าวขึ้นมาทัก “คุณชาย!”

อู๋เป่ยพยักหน้าแล้วหันไปมองชื่อเหอ “มาฆ่าคนในถิ่นของข้า ใจถึงดีนะ”

ชื่อเหอยิ้มเย็น “ข้าได้ยินมานานแล้ว ว่ามีผู้มีฝีมือสูงอยู่เบื้องหลังหลิวจินหลงหลงเย่ คนนั้นก็คือเจ้าสินะ?”

หลิวจินหลงหลงเย่หัวเราะหยัน “ชื่อเหอ ฝีมือกระจอกของแก พออยู่ต่อหน้าคุณชายแล้วก็ไม่เหลือค่าอะไร!”

“งั้นรึ?” ชื่อเหอไม่แยแสอู๋เป่ยเลย เขาประสานฝ่ามือ พลันมีเงาร่างเทพนักรบผุดขึ้นจากด้านหลัง กลิ่นอายของผู้ฝึกยุทธ์ชั้นเทพนั้นรุนแรงอย่างยิ่ง แม้แต่อู๋เป่ยยังสัมผัสถึงแรงคุกคาม

“เทพอักขระ?” เพียงเห็นเงาร่างเทพนักรบ ข้อมูลหลายอย่างก็แล่นวาบขึ้นในห้วงคิดของอู๋เป่ย

ชื่อเหอถึงกับแปลกใจ “เจ้ารู้จักเทพอักขระ?”

ครั้งหนึ่งเคยมีคนบางกลุ่ม ผสานวิธีการอย่างรอยสักและยันต์เวทเข้าด้วยกัน สร้างสิ่งประหลาดที่เรียกว่า “เทพอักขระ” ขึ้นมา เทพอักขระจะถูกสลักไว้บนเรือนกายดุจรอยสัก แต่สามารถปลดปล่อยอานุภาพของยันต์เวทได้

ที่ร่างของชื่อเหอ มีรอยสักรูปผู้ฝึกยุทธ์ชั้นเทพ เมื่อถึงคราวจำเป็นก็สามารถปล่อยผู้ฝึกยุทธ์ชั้นเทพออกมาสู้รบได้

อู๋เป่ยว่า “ไม่เพียงรู้ ข้ายังแน่ใจว่า ด้วยพลังของเจ้าไม่มีทางรองรับเทพอักขระองค์นี้ไหว ข้าพูดถูกไหม?”

สีหน้าของชื่อเหอหม่นฮึบ ใช่—ก่อนหน้านี้พลังยุทธ์ของเขาอยู่เพียงชั้นชำระพลังปราณระดับสามเท่านั้น ยังห่างไกลจากคำว่ายอดฝีมือ ทว่าโชคชะตาเข้าข้างบันดาลให้ได้เทพอักขระองค์หนึ่ง และอาศัยพลังของมันกวาดล้มยอดฝีมือมามากมาย รวมถึงผู้แข็งแกร่งอย่างหลิวจินหลงหลงเย่ด้วย

ถูกอู๋เป่ยแฉจนหมดเปลือก ชื่อเหอฮึดฮัด “แล้วไงล่ะ? ข้าก็ยังฆ่าเจ้าได้สบายๆ!”

“ฆ่าข้า?” อู๋เป่ยส่ายหน้า “เจ้ามองตัวเองสูงไป”

ชื่อเหอคำรามลั่น เงาร่างเทพนักรบนั้นพุ่งเข้ามาทันที

ทว่าเงาร่างเทพนักรบกลับโจนวืด เพราะอู๋เป่ยหายวับไปจากที่เดิม ในวินาทีถัดมา ท้องของชื่อเหอปวดแปลบ เขาถูกหมัดของอู๋เป่ยซัดทรุดนอนดิ้น ทรมานสุดทน รู้สึกลำไส้ราวกับขาดสะบั้น ฟองขาวผุดที่ริมปากไม่หยุด ทั้งร่างกระตุกชัก

อู๋เป่ยเอ่ยเรียบๆ “เทพอักขระนั้นแกร่ง แต่เจ้ากลับอ่อนแอ พอเจ้าพ่าย เทพอักขระก็หมดความหมาย”

แท้จริงเมื่อครู่ เทพอักขระโจมตีใส่เพียงเงาลึกลับที่อู๋เป่ยปล่อยล่อไว้ ตัวจริงของเขาซุ่มอยู่ด้านข้าง พร้อมลงมือทุกเมื่อ

“มีน้ำยาก็สู้กับข้าตรงๆ สิ!” ชื่อเหอยังไม่ยอม แผดเสียงลั่น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน