ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2561

เหยียนเหลิ่งสือรับคำ "ครับ"

หลังจากให้เหยียนเหลิ่งสือถอยไปแล้ว อู๋เป่ยจึงนึกขึ้นได้ว่าเสวี่ยอู่ยังพักอยู่คนเดียวในโรงแรม จึงรีบไปหาเธอที่โรงแรมทันที.

มาถึงโรงแรมรีสอร์ท เขากดกริ่งหน้าห้อง รอนานก็ไม่มีใครตอบ อู๋เป่ยเอะใจขึ้นมา จึงโทรหาเสวี่ยอู่ แต่โทรไม่ติด.

เขาจึงปล่อยพลังจิตออกไปกวาดตรวจโดยรอบ จึงพบว่าเสวี่ยอู่ไม่ได้อยู่ในโรงแรม ตัวคนก็ไม่อยู่ โทรก็ไม่ติด หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น?

เขาไปที่หน้าฟรอนต์ของโรงแรม ถามว่าเสวี่ยอู่ไปไหน พนักงานฟรอนต์ตรวจข้อมูลแล้วบอกว่า “ตามบันทึกการรูดบัตร คุณเสวี่ยออกจากโรงแรมตั้งแต่เช้าเมื่อวาน และเมื่อคืนไม่ได้กลับเข้ามา”

อู๋เป่ยถาม “ผมขอดูภาพจากกล้องวงจรปิดของทางโรงแรมช่วงเวลานั้นได้ไหมครับ?”

พนักงานสาวตอบ “ขอโทษค่ะ โดยทั่วไปภาพจากกล้องของเราไม่เปิดให้บุคคลภายนอกดูค่ะ”

อู๋เป่ยส่งยิ้มบางๆ “แม้แต่ผมก็ไม่ได้หรือครับ?”

พนักงานสาวโดนสายตาอู๋เปยมองเข้าไปก็ใจสั่น เผลอหลุดปากว่า “จริงๆ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้…”

ท้ายที่สุด พนักงานฟรอนต์ก็พาอู๋เป่ยไปถึงห้องควบคุมกล้อง อู๋เป่ยได้ดูภาพวันที่เสวี่ยอู่ออกจากโรงแรม ตอนเจ็ดโมงสิบห้านาที เสวี่ยอู่รีบร้อนออกจากโรงแรม และกล้องหน้าประตูโรงแรมแสดงให้เห็นว่ามีรถคันหนึ่งมารับเธอไป อู๋เป่ยจดหมายเลขทะเบียนรถไว้.

ออกจากโรงแรม เขาส่งข้อมูลหมายเลขทะเบียนรถให้เหยียนเหลิ่งสือ ให้ช่วยสืบ.

สำหรับเหยียนเหลิ่งสือแล้ว เรื่องที่อู๋เป่ยสั่งถือว่าใหญ่หลวง เขาจึงสืบข้อมูลรถคันนั้นได้อย่างรวดเร็ว.

“นายท่าน ผ่านระบบกล้องวงจรปิดบนทางหลวง รถคันนี้ไปเมืองซวงตั้งแต่เมื่อวาน ผมได้ติดต่อเพื่อนฝั่งเมืองซวงให้รีบหาข้อมูลแล้วครับ”

“เมืองซวง?” อู๋เป่ยแปลกใจเล็กน้อย เสวี่ยอู่มีเพื่อนอยู่ที่นั่นหรือ? แต่ถ้าไปหาเพื่อน ทำไมโทรไม่ติด？

เขากล่าวว่า “ผมจะไปเมืองซวงเดี๋ยวนี้ มีข่าวแจ้งผมทันที”

“ครับ”

เมื่อถึงที่ลับตาคน อู๋เป่ยทะยานขึ้นฟ้า บินตรงสู่เมืองซวง.

เมืองซวงก็เป็นเมืองใหญ่ ประชากรระดับหลายสิบล้าน แต่ต่างจากจงโจวตรงที่เมืองซวงมีอำเภอหลายแห่งที่เศรษฐกิจยังไม่ค่อยพัฒนา และในแต่ละอำเภอก็มีเมืองเล็กๆ อีกมาก.

อู๋เป่ยเองก็ยังไม่มีเป้าหมายชัด เขามาถึงตัวเมืองซวงก่อน ตั้งใจจะสำรวจดูสักรอบ ทว่าเพิ่งขึ้นสู่ฟ้าเหนือเมืองซวง ก็ถูกพลังจิตล็อกไว้ มีคนส่งคำเตือนอย่างแข็งกร้าวว่า “ผู้มาเป็นใคร? ผ่านทางหรือจะพักปักหลัก?”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว—ตอนอยู่เมืองหู่ก็เจออะไรทำนองนี้—จึงตอบทันทีว่า “ผมมาเมืองซวงทำธุระ คุณเป็นใคร?”

เสียงนั้นว่า “เมียวเจียแห่งเมืองซวง! สหายมาที่เมืองซวงด้วยเรื่องใด?”

อู๋เป่ยตอบ “มาหาคนคนหนึ่ง”

“หาใคร?”

“ไม่จำเป็นต้องบอกคุณ” อู๋เป่ยเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย.

เงาร่างหนึ่งพุ่งขึ้นสู่ฟ้า เป็นบุรุษราวสามสิบต้นๆ หน้ายาวคิ้วเรียว ตาซ้ายซีดอมฟ้า ดูแปลกตาอยู่ไม่น้อย.

บุรุษตาซีดหัวเราะเย็น “ไม่เกี่ยวกับฉัน? คงไม่รู้จักเมียวเจียของพวกเราสินะ!”

อู๋เป่ยถาม “อ้อ เมียวเจียยิ่งใหญ่มากหรือ?”

ชายตาซีดพูดอย่างเย่อหยิ่ง “คุณชายใหญ่ของเมียวเจียเพิ่งได้รับคัดเลือกจากนิกายชั้นหนึ่งให้เป็นศิษย์ชั้นสูง!”

ในใจอู๋เป่ยคิดว่า “บังเอิญจริง ไม่นานมานี้หลิวจินหลงหลงเย่เพิ่งพูดว่าที่เมืองซวงมีอัจฉริยะเกิดขึ้น วันนี้ก็มาเจอเข้า” จึงถามว่า “นิกายชั้นหนึ่งไหน?”

อีกฝ่ายว่า “สำนักไหน ไม่ต้องถาม”

อู๋เป่ยหัวเราะเย็น “ถึงชื่อสำนักที่เข้ายังต้องปิดบัง ศิษย์ชั้นสูงของเมียวเจียนี่จะไม่ใช่ตัวปลอมรึเปล่า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน