ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2560

อู๋เป่ย: ตอนแรกคุณมีพลังยุทธ์ระดับไหน?

ฝ่ายนั้นตอบ: สิบขั้นแห่งพลังเหนือธรรมชาติ! ถ้าไม่โดนเล่นงานเสียก่อน ผมคงเลื่อนถึงขอบเขตแห่งเต๋าไปแล้ว!

อู๋เป่ย: สิบขั้นแห่งพลังเหนือธรรมชาติ แล้วยังสร้างเทพอักขระได้ทรงพลังขนาดนี้ คุณก็มีของอยู่เหมือนกัน

ฝ่ายนั้นหัวเราะเยาะ: มีของอยู่เหมือนกันงั้นหรือ?

อู๋เป่ย: พลังของคุณก็ไม่เลว แต่คิดจะเอาแค่นี้มาขู่ผม ยังห่างกันมาก

ครืน!

อู๋เป่ยรู้สึกได้ว่าเทพอักขระระเบิดพลังขึ้นมาทันที อวัยวะภายในปวดแปลบไปทั้งตัว แต่พอผ่านไปเสี้ยววินาทีอาการนั้นก็หายวับ กลับกลายเป็นว่าคนที่สิงอยู่ในร่างเขาเริ่มกรีดร้องลั่น

เขาคำราม: นายทำอะไรกับผม!

อู๋เป่ย: วิถีแห่งความว่างเปล่าและมายา ผมถ่ายทอดความรู้สึกของผมไปให้คุณ ความเจ็บของผมจะสะท้อนกลับไปที่คุณแรงขึ้นสิบเท่า ถ้าคุณคิดจะฆ่าผม คุณจะตายก่อนผม

ฝ่ายนั้นตกใจปนโกรธ: นายถึงกับเชี่ยวชาญวิถีแห่งความว่างเปล่าและมายา! เจ้าหนู แท้จริงแล้วนายเป็นใคร?

อู๋เป่ย: ศิษย์ชั้นสูงของลัทธิต้าจง

ฝ่ายนั้นนิ่งไปสองสามวินาที ก่อนพูดว่า: ถึงว่าถึงได้ยึดเทพอักขระของผมไป ที่แท้ก็เป็นเทียนเฉียวสินะ!

อู๋เป่ย: พูดดี ๆ หน่อย ผมอาจช่วยคุณได้

ฝ่ายนั้นว่า: ก็ได้ ในเมื่อผมทำอะไรคุณไม่ได้ ก็ร่วมมือกันก็แล้วกัน

อู๋เป่ย: คุณชื่ออะไร?

ฝ่ายนั้น: เมื่อก่อน คนเรียกผมว่า ท่านเซียนเมี่ยวฝู นามว่า หลี่ซิงยวิ่น

อู๋เป่ย: ท่านเซียนเมี่ยวฝู ตอนนั้นทำไมถึงถูกไล่ล่า?

ท่านเซียนเมี่ยวฝู: คุณก็เห็นอยู่ เทพอักขระที่ผมสร้างมีฤทธิ์มหาศาล ถ้าให้เวลาพอ ผมสร้างเทพอักขระระดับขอบเขตแห่งเต๋าได้แน่!

อู๋เป่ย: ผมเชื่อว่าคุณทำได้ เทพอักขระของคุณน่าทึ่งจริง

ท่านเซียนเมี่ยวฝู: ก็เลยมีหลายฝ่ายหมายตา อยากได้เทพอักขระของผม เดิมทีผมซ่อนตัวไว้ แต่โดนศิษย์ของตัวเองหักหลัง

อู๋เป่ย: เขาทำไมถึงหักหลังคุณ?

ท่านเซียนเมี่ยวฝูถอนใจเฮือก: เขาอยากได้เทพอักขระที่ผมทำให้หนึ่งชิ้น ซึ่งจริง ๆ ผมตั้งใจจะให้เขาอยู่แล้ว!

อู๋เป่ย: เขาชื่ออะไร?

ท่านเซียนเมี่ยวฝูพูดอย่างเกรี้ยวกราด: เปียวรุ่ย! ตอนนี้มันคงเปลี่ยนชื่อไปแล้ว แต่ถึงเหลือแต่เถ้าถ่าน ผมก็ยังจำมันได้!

อู๋เป่ย: ผมช่วยคุณได้ แต่คุณต้องบอกหลักการของเทพอักขระให้ผมทราบ

ท่านเซียนเมี่ยวฝู: ถ้าสอนคุณไปแล้ว คุณกลับคำทีหลังล่ะ?

อู๋เป่ย: จะสอนหรือไม่ อยู่ที่คุณ คุณจะไม่เชื่อผมก็ได้ หรือจะเชื่อผมก็ได้

ท่านเซียนเมี่ยวฝูนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนว่า: ขอเวลาให้ผมหน่อย ผมต้องคิดให้รอบคอบ

อู๋เป่ย: ได้ครับ แล้วเขาหยิบกระบี่บินออกมาเก้าด้าม ก่อนเริ่มฝึกควบคุมกระบี่บิน

โดยทั่วไปการควบคุมกระบี่บินต้องอาศัยพลังจิต ระหว่างควบคุมมักมีปัญหาสารพัด อู๋เป่ยลองอยู่ไม่กี่ครั้ง ก็แบ่งเงาลึกลับออกเป็นเก้าส่วน แล้วควบคุมกระบี่บินเก้าด้ามพร้อมกัน

ชั่วขณะนั้น กระบี่ทั้งเก้าพุ่งแทงไปทั่วอากาศ รวมตัวเป็นค่ายกลกระบี่ พลังรุนแรงน่าเกรงขาม ทัดเทียมกับดาบเซียนพยัคฆ์ขาวที่เขาเคยใช้เลยทีเดียว

ท่านเซียนเมี่ยวฝูดูอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยด้วยความทึ่ง: หนุ่มรุ่นหลังนี่น่าเกรงจริง! ความเข้าใจในวิถีแห่งดาบของคุณน่าชื่นชม!

อู๋เป่ย: พลังยุทธ์ของผมยังอ่อนอยู่บ้าง

พอกลับถึงห้อง หมาดำตัวใหญ่ อวี้กว่างเซียะ กระโดดออกมาแล้วถามว่า: คุณชาย ร่างของผมฟื้นหรือยังครับ?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน