ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2590

ชายคนนั้นพยักหน้าแล้วพูดว่า “ดีล่ะ คนผมจะพาตัวไปเอง พวกเจ้าก็หาต่อไป!”

พูดจบ เขาสะบัดมือทีเดียว ก็มีหมอกดำกลุ่มหนึ่งห่อหุ้มหีบหนังยี่สิบใบลอยขึ้น แล้วมุ่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ

ผ่านไปครู่หนึ่ง อู๋เป่ยก็ตามไปอย่างลับๆ เป็นเงาดำพุ่งเลียบพื้นไป ความเร็วพอๆ กับชายชุดดำนั้น

อู๋เป่ยตามไปประมาณชั่วโมงหนึ่ง เงาดำนั้นจึงหยุดลงและลงที่ไหล่เขาแห่งหนึ่ง ดูท่าว่าจะพัก จากนั้นเขาหยิบยาอายุวัฒนะเม็ดหนึ่งใส่ปากเพื่อฟื้นแรง

พอกินยาอายุวัฒนะ เขาก็เอ่ยขึ้นมาทันทีว่า “ออกมาซะเถอะ แอบอยู่ในความมืดตลอดไม่เหนื่อยหรือไง?”

ไม่ทันขาดคำ ชายชุดดำร่างเตี้ยอีกคนเดินออกมาจากเงามืดแล้วว่า “ก็ช่วยไม่ได้ นี่เป็นกฎของเบื้องบน ถ้าเราไม่ทำตาม มีหวังโดนลงโทษแน่”

ชายคนแรกว่า “ที่นี่มีแค่เราสองคน ไม่ต้องระวังขนาดนั้นก็ได้ เฮ้อ…จากเป้าหมายรวบรวมคนให้ครบสามหมื่นหกพันคน ยังขาดอีกกว่าสองหมื่น ไม่รู้พวกเรายังต้องลำบากอีกนานเท่าไร!”

ร่างเตี้ยคนนั้นกล่าวว่า “ลำบากก็ยังคุ้มค่า หัวหน้าพรรคพอวิชาอันล้ำลึกสำเร็จสมบูรณ์ ต่อให้จักรพรรดิก็ยังต้องเกรงกลัวไม่น้อย ถึงตอนนั้น พวกเราล้วนเป็นผู้มีความชอบทั้งนั้น!”

ทั้งสองคุยกันไม่กี่คำ ก็เร่งเดินทางต่อ

พอฟ้าสว่าง พวกเขาก็เข้าสู่ป่าลึกภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ ที่นั่นมีคฤหาสน์ใหญ่ซ่อนอยู่กลางหุบเขาลึก เมื่อเข้าลานบ้าน ก็มีคนกว่าหนึ่งโหลออกมาช่วยรับ แล้วลากหีบหนังใหญ่ยี่สิบใบเข้าไปในห้องโถงใหญ่

อู๋เป่ยปล่อยเงาหุ่นเชิดสายหนึ่งลอบแทรกซึมเข้าไปในห้องโถง เขาพบว่าภายในมีประตูซ่อนอยู่ พอเข้าไปก็เหมือนเข้าสู่ใจกลางภูเขาใหญ่ ด้านในราวกับอีกโลกหนึ่ง พื้นที่กว้างขวางนัก

เงาหุ่นเชิดเดินลึกเข้าไปพักหนึ่ง ก็เห็นสองฝั่งมีถ้ำหินจำนวนมาก แต่ละถ้ำมีเด็กสาวอาศัยอยู่ถ้ำละเป็นสิบ! และถ้ำแบบนี้อย่างน้อยมีเป็นพันๆ ถ้ำ!

อู๋เป่ยรู้ทันทีว่าคราวนี้เขาหาต้นรังของฝ่ายนั้นเจอแล้ว! เพียงแต่เขายังไม่แน่ชัดว่าสถานที่นี้คือที่ใดกันแน่

เขาจึงถอยออกมาอย่างเงียบเชียบ ออกจากภูเขาใหญ่ แล้วติดต่อไปหาตงหวางก่อน ความดีความชอบชิ้นโตขนาดนี้ เขาย่อมไม่ยกให้กรมตรวจการเซียนทั้งหมด เขาและตงหวางก็ต้องเอาไว้บ้าง

เมื่อตงหวางได้รับข่าว กลับทำหน้าครุ่นคิดปนประหลาดใจแล้วว่า “เจ้าหาเจอไวขนาดนี้ แปลว่าพวกมันไม่ใช่จะหาได้ยากนัก ทว่าความจริงคือพวกมันกลับปลอดภัยดีมาตลอด เจ้าไม่คิดว่ามันแปลกหรือ?”

อู๋เป่ยก็สงสัยในทำนองเดียวกัน จึงถามว่า “ท่านอ๋องหมายความว่า เบื้องหลังกลุ่มนี้มีใครหนุนอยู่หรือ?”

“เป็นผู้หนุนหลังที่ทรงพลังยิ่งนัก!” ตงหวางกล่าวช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ “ต้าซาแข็งแกร่งกว่าที่เจ้าคิด เจ้าคิดหรือว่าต้าซาจะยอมให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น? หากมันเกิดขึ้น ก็ย่อมผิดธรรมดา!”

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงว่า “อู๋เป่ย เรื่องนี้เจ้าชั่วคราวอย่าไปยุ่ง ผมกลัวว่าจะไม่เป็นผลดีกับเจ้า”

อู๋เป่ยว่า “ท่านอ๋องก็จะไม่จัดการหรือ?”

ตงหวางว่า “จะจัดการหรือไม่ ผมขอสืบให้กระจ่างก่อน ผมจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเดี๋ยวนี้ เจ้ารอข่าวจากผม!”

ตัดการติดต่อแล้ว อู๋เป่ยจึงซ่อนตัวรอข่าวอยู่ไกลออกไป

กว่าชั่วโมง ตงหวางก็ส่งข่าวมาอีกครั้ง

“รีบถอยไปให้ไว เรื่องนี้ห้ามยุ่งเด็ดขาด!” น้ำเสียงตงหวางเคร่งขรึม และยังแฝงความร้อนรนอยู่เล็กน้อย

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว “ท่านอ๋อง ผมทราบเหตุผลได้ไหม?”

ตงหวางนิ่งไปสองสามวินาที “เจ้ามาที่จวนอ๋อง!”

อู๋เป่ยว่า “ตกลง ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”

เที่ยงวัน อู๋เป่ยก็ปรากฏตัวที่จวนอ๋องตะวันออก ตงหวางกำลังรอเขาอยู่ในจวน พอคนมาถึง ก็เชิญเข้าห้องหนังสือทันที

ตงหวางสั่งให้ทุกคนถอยออกไป แล้วปิดหน้าต่างประตูให้มิดชิด จึงกล่าวเสียงขรึมว่า “อู๋เป่ย เจ้าหวิดจะก่อเรื่องใหญ่เข้าแล้ว!”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว “ท่านอ๋อง หรือว่าพลังอำนาจบนภูเขานั้นน่ากลัวมาก?”

ตงหวางว่า “ผมไปทูลถามจักรพรรดิ ผมทูลว่า คนของผมสืบจนพบเบาะแสคดีเด็กสาวหายตัว อยากขอฝ่าบาททรงจัดคนมาช่วยสืบคดี แต่เจ้าทายสิว่าฝ่าบาทจักรพรรดิรับสั่งว่าอย่างไร?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน