ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2595

ในบรรดาหญิงสาวสามคน มีหญิงสาวหน้ากลมคนหนึ่งหัวเราะแล้วพูดว่า: “เขาว่ากันว่าบ้านจนสมัยนี้ยากจะมีลูกหลานได้ดี อู๋เป่ยสอบติดมหาวิทยาลัยเสินจิง ก็ถือว่าพลิกชะตาแล้วนะ”

เซี่ยเหย่เทียนหัวเราะแล้วว่า: “อู๋เป่ย พอเธอเรียนจบ ถ้ามีความจำเป็น ผมสามารถจัดให้เธอไปทำงานในหน่วยงานราชการได้”

สองคนนี้ต่อหน้าทำทีเหมือนชมอู๋เป่ย แต่ลึกๆ แล้วดูแคลนเขามาก

เย่หนิงปิงมองเฉยๆ ด้วยสายตาเย็นชา ไม่ได้ทักท้วง แต่ในใจเริ่มขุ่นเล็กน้อย แล้วพูดเรียบๆ ว่า: “ข้างหน้าจอดเถอะ ฉันกับอู๋เป่ยยังมีธุระ พวกเธอไปเล่นกันก่อน”

เซี่ยเหย่เทียนรีบพูดว่า: “หนิงปิง ถ้าเธอไม่ไปก็ไม่สนุกเลยนะ” พูดพลางยังเหลือบมองอู๋เป่ยหนึ่งที

อู๋เป่ยยิ้ม: “มาถึงครึ่งทางแล้ว ไปเดินดูหน่อยก็แล้วกัน”

เย่หนิงปิง: “ก็ได้”

แต่หลังจากนั้นเย่หนิงปิงก็ไม่คุยกับพวกเขาอีก แล้วเธอกล่าวว่า: “ตอนนี้เธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเสินจิงแล้ว มะรืนนี้ฉันจะพาเธอไปสอบคัดเข้าวิทยาลัยราชวงศ์”

อู๋เป่ย: “เธอผ่านการประเมินแล้วหรือยัง?”

เย่หนิงปิงพยักหน้า: “ฉันผ่านการประเมินแล้ว”

ได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง เซี่ยเหย่เทียนตกใจ ถาม: “อู๋เป่ยจะไปวิทยาลัยราชวงศ์!”

วิทยาลัยราชวงศ์ไม่ใช่ใครจะเข้าได้ เซี่ยเหย่เทียนเองก็ไม่มีคุณสมบัติ คนข้างในล้วนเป็นทายาทราชวงศ์ ราชนิกูล หรือคนที่มีพรสวรรค์ด้านการบำเพ็ญเพียร ไม่ว่าแบบไหน เขาก็เทียบไม่ได้เลย

อู๋เป่ยยิ้มแล้วว่า: “ลองดูละกัน”

เซี่ยเหย่เทียนหัวเราะหึๆ: “ลองดูก็ดี เผื่อโชคดีผ่านก็ได้?”

จากนั้นเขาบอกกับเย่หนิงปิงว่า: “หนิงปิง ผมไม่คิดเลยว่าเธอผ่านการประเมินของวิทยาลัยราชวงศ์แล้ว อิจฉาเธอจริงๆ”

เย่หนิงปิง: “เธอก็ไม่เลวนะ เป็นนักศึกษาผู้เข้าฟังของวิทยาลัยการทหารต้าซา เผื่อจะได้เลื่อนเป็นตัวจริง”

เซี่ยเหย่เทียนค่อนข้างภูมิใจ นักศึกษาผู้เข้าฟังของวิทยาลัยการทหารต้าซาไม่ใช่ใครจะมีโอกาสเป็น เขาพูดว่า: “ผมก็แค่ไปดูเฉยๆ การเลื่อนเป็นตัวจริงยังยากอยู่”

หญิงสาวหน้ากลมคนนั้นพูดว่า: “เหย่เทียน เธอเก่งขนาดนี้ ต้องไม่มีปัญหาแน่”

คราวนี้หลานจื่อหยูโทรมา อู๋เป่ยเอี้ยวตัวไปรับสาย

“พี่จื่อหยูครับ อืม ได้ครับ” พูดกันไม่กี่ประโยคก็วางสาย

หลานจื่อหยูบอกว่านักศึกษาใช้พลังไปเยอะ ตอนนี้ทุกคนพักอยู่ คืนนี้เธอไม่มีธุระ จึงถามว่าอู๋เป่ยสะดวกไหม ถ้าสะดวกจะชวนเขาไปทานข้าว อู๋เป่ยก็แน่นอนว่าตอบตกลงทันที

เย่หนิงปิงหูไว ได้ยินว่าเป็นเสียงของหญิงสาว แถมยังชวนอู๋เป่ยไปกินข้าว เธอหัวเราะถาม: “ใครเหรอ แฟน?”

อู๋เป่ย: “เพิ่งรู้จักกัน เป็นเพื่อน”

เย่หนิงปิงหัวเราะแล้วว่า: “เพิ่งมาถึงเสินจิงก็รู้จักสาวสวยแล้ว ไม่เลวนี่”

อู๋เป่ยกลอกตา: “ผมไปทำคะแนนกับเขา เป็นผู้ช่วยสอนของสถาบันการทหาร”

เย่หนิงปิงหัวเราะว่า: “เธอเป็นหนึ่งในสิบเจ็ดโควตานั่นใช่ไหม?”

อู๋เป่ยพยักหน้า: “วันนี้ไปที่คลังหลวงมา พวกเขายังอยู่ที่นั่น”

เย่หนิงปิง: “ด้วยฝีมือเธอ น่าจะผ่านการประเมินแน่”

เซี่ยเหย่เทียนแปลกใจเล็กน้อย: “ที่แท้อู๋เป่ยก็จะเข้าศึกษาที่วิทยาลัยการทหารต้าซาด้วย แต่ในสิบเจ็ดคน เกรงว่าจะสำเร็จได้สักหนึ่งหรือสองคนเท่านั้น”

เย่หนิงปิงถาม: “ในคลังหลวงมีสมบัติล้ำค่าหลายชิ้น เธอออกมาเร็วขนาดนี้ ต้องได้อะไรมาแน่ๆ ใช่ไหม?”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วว่า: “พอจับเค้าความของระฆังไท่ซั่งได้บ้าง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน