ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2596

เซี่ยเหย่เทียนพอได้ยินว่ามาจากสถาบันการทหาร ก็รีบพูดว่า “รถของพวกเรายังต้องใช้ ขอรบกวนเปลี่ยนคันอื่นด้วยครับ” เขามองแวบเดียวก็รู้ว่าพวกนี้เป็นนักศึกษาประจำของสถาบันการทหาร จึงไม่อยากมีเรื่อง

ชายคนนั้นหน้าถมึงทึง พูดว่า “ไม่ได้ยินหรือไง? จะยึดรถคันนี้ไปใช้ ทุกคนลงจากรถ!”

เย่หนิงปิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดว่า “พวกนักศึกษานิดหน่อย มีสิทธิ์อะไรจะมายึดรถคะ?”

ชายคนนั้นโกรธจัด เอื้อมมือจะดึงเปิดประตูรถ เพราะเย่หนิงปิงนั่งข้างใน เขาจึงเอื้อมมือคว้าอู๋เป่ยก่อน แต่พอมือแตะตัวอู๋เป่ย แขนก็ชา แล้วทั้งคนถูกดีดกระเด็นไปครึ่งเมตรราวกับโดนไฟช็อต

“เกิดอะไรขึ้น?” อีกหลายคนกรูกันเข้ามา จ้องอู๋เป่ยด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ ว่า “คันนี้ให้ยืมไม่ได้ครับ เชิญไปเถอะครับ”

หนึ่งในนั้นมีพลังยุทธ์อยู่ ยกเท้าถีบใส่อู๋เป่ยที่อยู่ในรถ ถีบเต็มแรง ถ้าเป็นคนธรรมดาคงตายแน่

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว ฟาดฝ่ามือกลางอากาศออกไป

“ปึ่ก!”

หน้าอกของคนที่ลงมือปรากฏรอยฝ่ามือชัดเจน เสื้อด้านหลังก็ขาดเป็นแหว่ง เขาครางเสียงต่ำ คายเลือดออกมาแล้วทรุดนั่งกับพื้น

ทุกคนตกใจแทบสิ้นสติ คนหนึ่งตะโกนว่า “กล้าลงมือกับพวกเราเหรอ!”

เย่หนิงปิงลงจากรถอีกด้าน พูดเย็นชา “รู้ไหมว่าพวกคุณกำลังลงมือกับใครอยู่คะ?”

นักศึกษาหน้าเหลี่ยมคนหนึ่งพูดเสียงหนัก “ไม่ว่าใครทำร้ายคนของวิทยาลัยการทหารต้าซา ต้องชดใช้!”

เย่หนิงปิงหัวเราะเย็น “วันนี้มีสิบเจ็ดคนไปที่คลังหลวง เรื่องนี้พวกคุณรู้ไหมคะ?”

นักศึกษาหน้าเหลี่ยมชะงัก พูดว่า “การไปดูงานของมหาวิทยาลัยเสินจิง แน่นอนว่ารู้ครับ”

เย่หนิงปิงพูดว่า “เขาชื่ออู๋เป่ย เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ”

พวกนั้นมองหน้ากัน คนหนึ่งหัวเราะเยาะ “ทั้งสิบเจ็ดคนนั้นไม่ใช่ควรอยู่ในคลังหลวงทำความเข้าใจของวิเศษอยู่หรือไง นี่เขาถอนตัวแล้วเหรอ?”

เย่หนิงปิงพูดว่า “ไม่ใช่ถอนตัว แต่เขาเข้าใจเคล็ดของระฆังไท่ซ่างได้ก่อนกำหนดค่ะ” เธอกวาดตามอง เห็นว่าหน้าพวกนั้นซีดไปตามๆ กัน

เธอพูดต่อ “ตอนนี้อู๋เป่ยเป็นศิษย์บันทึกชื่อของท่านไท้ซ่างหุนหยวนเต้าตุน พวกคุณนี่ช่างกล้าจริง กล้าลงมือกับเขา!”

หลายคนสะท้านด้วยความกลัว ดูไปก็ทำอะไรไม่ถูก

คนที่นั่งกองกับพื้นกัดฟันพูดว่า “อย่ามาขู่เลย หลายปีมาแล้ว ยังไม่มีใครแม้แต่จะเข้าใจได้ผิวเผิน!”

เย่หนิงปิงพูดว่า “เขาเป็นศิษย์ชั้นสูงของเหลียนซานจง เทียบกับพวกขยะอย่างพวกคุณได้ที่ไหนคะ?”

พอรู้ฐานะตัวจริงของอู๋เป่ย ใจของทุกคนก็หนักอึ้งขึ้น บางคนหัวไวรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้ม ก้มตัวพูดกับอู๋เป่ยว่า “คุณชายอู๋ พวกเราไม่ดูตาม้าตาเรือ โปรดอย่าโกรธครับ”

แต่อู๋เป่ยไม่ได้สนใจเรื่องนี้ กลับไปจ้องที่เสื้อผ้าของพวกเขา ซึ่งมีคราบเลือดเป็นจุดๆ

“พวกคุณเพิ่งไปทำร้ายใครมาหรือเปล่า?” เขาถาม

พวกนั้นก็พากันลนลาน คนหนึ่งพูดว่า “พวกเราเพิ่งมีเรื่องชกต่อยกันมา”

อู๋เป่ยเห็นท่าทางไม่เป็นธรรมชาติ จึงถามต่อ “ไปทำร้ายใครมา?”

พวกนั้นยิ่งลนลาน คนหนึ่งพูดว่า “คุณชายอู๋ เรื่องวันนี้เป็นความผิดของพวกเรา ถึงสถาบันการทหาร เราจะไปขอโทษด้วยตัวเองถึงที่ครับ”

อู๋เป่ยหัวเราะเย็น “ผมกำลังถาม พวกคุณไปทำร้ายใครมาครับ?”

พอดีมีอีกกลุ่มหนึ่งวิ่งกรูมาจากด้านหลัง นำหน้าโดยชายวัยกลางคน พอเห็นคนกลุ่มนี้ พวกนักศึกษาหน้าถอดสี หันตัวจะหนี แต่ถูกแรงลึกลับที่มองไม่เห็นตรึงไว้จนขยับไม่ได้ทีละคน

“คุณชายอู๋ ปล่อยพวกเราไปที ขอร้องล่ะ!” พวกเขาตะโกนด้วยความตระหนก

อู๋เป่ยไม่สนใจ รอจนคนกลุ่มนั้นตามมาถึง ชายวัยกลางคนกวาดตาดูเหตุการณ์แล้วถามว่า “พวกคุณเป็นพวกเดียวกันหรือเปล่า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน