ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2597

อู๋เป่ยว่า “ยังไม่算หรอก ตอนนี้ผมกำลังอยู่ระหว่างการ考察อยู่”

คุณชายหลินพยักหน้า “เห็นแก่หน้าคุณชายอู๋ ฉันจะไม่ฆ่าพวกมันก็แล้วกัน”

ไม่กี่คนนั้นดีใจกันยกใหญ่ รีบก้มตัวโขกหัวคารวะกันชุลมุน

อู๋เป่ยมองว่าคุณชายหลินคนนี้รู้จักวางตัว จึงเอ่ยว่า “ขอบคุณคุณชายหลินที่ไว้หน้าผม แต่คนพวกนี้ เกรงว่ายังต้องสอบสวนกันอีกหน่อย”

ในใจคุณชายหลินสะดุ้งนิดหนึ่ง “คุณชายอู๋หมายความว่าอย่างไรหรือ?”

อู๋เป่ยมองไปยังคนหนึ่งในกลุ่มนั้น เอ่ยเสียงเย็น “ผมตั้งใจจะช่วยพวกแก แต่พวกแกต้องพูดความจริง!”

เขารู้ดีเกินไปแล้วว่าพวกสถาบันการทหารแต่ละคนเจ้าเล่ห์แค่ไหน อีกทั้งคุณชายหลินมีท่าทางและอำนาจขนาดนี้ พวกนั้นไม่มีทางเดาไม่ออกว่าภูมิหลังเขาไม่ธรรมดา อย่างไรก็ไม่ควรกล้าลงมือทำร้ายคุณชายหลิน แบบนี้ต้องมีเหตุผลบางอย่างอยู่ข้างในแน่!

ใบหน้าทั้งกลุ่มซีดเผือด แต่ก็ยังทำปากแข็ง “คุณชายอู๋ พวกเราไม่ได้โกหก จริง ๆ ก็แค่ปากเสียแล้วมีปากเสียงกันเท่านั้นเอง...”

อู๋เป่ยส่ายหน้า “คุณชายหลิน ให้คนของคุณไปสอบสวนดูเถอะ”

คุณชายหลินพยักหน้าหงึก ๆ ให้หูเว่ยพาคนลงไป หาที่ลับ ๆ สอบสวนเอาเรื่องให้ชัด

พอคนพวกนั้นถูกพาออกไปแล้ว คุณชายหลินก็แนะนำตัวอย่างเป็นทางการ เขาชื่อหลินเจี้ยนเฟิง บุตรชายคนเดียวของหลินเซี่ยง ปีนี้อายุสิบแปดปี เพิ่งสอบติดมหาวิทยาลัยเสินจิงเหมือนกัน

“คุณชายอู๋ แผลที่ตัวฉันไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม? รู้สึกมึน ๆ หัวยังไงไม่รู้” เขาถาม

อู๋เป่ยตอบ “ไม่ร้ายแรงมาก เดี๋ยวผมจะช่วยรักษาให้คุณชายหลินอีกที”

หลินเจี้ยนเฟิงดีใจมาก “ถ้าไม่เจอพี่อู๋ วันนี้ฉันอาจตายอยู่ที่นี่ไปแล้วก็ได้”

อู๋เป่ยว่า “ทางหัวกวนซื่อน่าจะได้เรื่องเร็ว ๆ นี้แหละ”

果然ไม่ถึงห้านาที หัวกวนซื่อก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าหนักแน่น ก้มไปกระซิบข้างหูหลินเจี้ยนเฟิงว่า “คุณชาย เรื่องนี้มีคนวางแผนลอบจัดฉากจริง ๆ รายละเอียดต้องสืบให้ลึกกว่านี้ถึงจะรู้แน่ชัด”

หลินเจี้ยนเฟิงหรี่ตาลงเล็กน้อย “พี่อู๋ตาแหลมจริง ๆ เบื้องหลังเรื่องนี้มีคนชักใยอยู่ไม่ผิด!”

อู๋เป่ยไม่คิดจะเข้าไปยุ่งลึกนัก จึงว่า “ถ้าอยากสืบ สุดท้ายยังไงก็ต้องสืบเจออยู่ดี”

หลินเจี้ยนเฟิงถาม “พี่อู๋กับพวกก็มาเที่ยวเหมือนกันใช่ไหม?”

อู๋เป่ยยิ้ม “ไม่เคยมาแถวสือไห่จื่อ เลยลองแวะมาดูสักหน่อย”

หลินเจี้ยนเฟิงว่า “งั้นก็เปิดห้องส่วนตัวอีกห้องสิ เล่นด้วยกันทั้งกลุ่มเลย” จากนั้นสายตาเขาก็หันไปมองเย่หนิงปิงกับคนอื่น ๆ

อู๋เป่ยแค่แนะนำเย่หนิงปิงว่าคือเพื่อนของเขา ส่วนคนอื่นก็พูดผ่าน ๆ ไป เซี่ยเหย่เทียนอยากชวนคุยกับหลินเจี้ยนเฟิงอยู่หลายหน แต่ก็หาจังหวะสอดคำพูดไม่ได้สักที

พอเปลี่ยนไปอีกห้องหนึ่ง อู๋เป่ยก็ช่วยเปิดเส้นลมปราณให้หลินเจี้ยนเฟิงอีกรอบ เขาเข้าใจร่างกายมนุษย์อย่างทะลุปรุโปร่ง หลินเจี้ยนเฟิงถึงกับรู้สึกดีขึ้นทันที หัวไม่มึนแล้ว

พอรักษาเสร็จ หลินเจี้ยนเฟิงก็หัวเราะ “พี่อู๋เป็นศิษย์สำนักเหลียนซานจง เล่าเรื่องโลกแห่งเซียนให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม?”

อู๋เป่ยหัวเราะบอก “น่าอายจริง ๆ ผมเองก็ยังไม่เคยไปโลกแห่งเซียนหรอก แต่ผมรู้จักเพื่อนจากโลกแห่งเซียนอยู่หลายคน เคยได้ฟังพวกเขาเล่ามาบ้าง” ว่าแล้วก็เล่าเรื่องที่ตัวเองรู้แบบคร่าว ๆ

ฟังจบหลินเจี้ยนเฟิงก็อดรำพึงไม่ได้ “น่าเสียดาย ฉันสติปัญญาพื้นฐานก็ธรรมดา ฝึกตนไม่ได้ ไม่อย่างนั้นฉันอยากเป็นผู้บำเพ็ญสักครั้งจริง ๆ!”

อู๋เป่ยสังเกตเห็นมานานแล้วว่าหลินเจี้ยนเฟิงแทบไม่มีพลังยุทธ์ แต่ตั้งแต่เด็กคงได้กินโอสถและยาวิเศษไม่น้อย ร่างกายเลยแข็งแรงมาก ไม่อย่างนั้นแรงฟาดเข้าที่ท้ายทอยเมื่อครู่นั้นคงตายไปแล้ว ต่อให้เขาอยากช่วยก็คงช่วยไม่ไหว

อู๋เป่ยว่า “จริง ๆ คุณสมบัติพื้นฐานก็เปลี่ยนได้นะ”

ดวงตาหลินเจี้ยนเฟิงสว่างวาบ “เปลี่ยนได้จริง ๆ เหรอ?”

อู๋เป่ยว่า “เช่นมียาชนิดหนึ่ง เรียกว่าโอสถยอดอัจฉริยะ กินเข้าไปแล้วก็จะมีพรสวรรค์สูงลิบ”

พอได้ยิน ดวงตาหลินเจี้ยนเฟิงที่เพิ่งลุกวาบก็หม่นลงอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วยิ้มฝืน “ยาแบบนั้น ต่อให้ในโลกแห่งเซียนเองก็ใช่ว่ามีเงินแล้วจะซื้อได้ ฉันจะไปมีปัญญาได้มันมายังไงกัน!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน