ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2622

หลังจากนั้น อู๋เป่ยใช้เวลาไปอีกชั่วโมง ช่วยพวกเขาหาสมุนไพรเพิ่มให้คนละสองถึงสามต้น พอเห็นว่าขึ้นมาจนเลยช่วงกลางภูเขามาแล้ว จื่อซีก็รู้ว่าถ้าพวกตนฝืนไปต่อ มีแต่จะถ่วงอู๋เป่ย จึงเอ่ยว่า

“คุณชายอู๋ พวกเราไม่ขึ้นไปต่อแล้วนะ จะลงไปรอคุณที่เชิงเขา”

ซิงเหยียนก็พูดเสริมว่า

“ใช่แล้วคุณชายอู๋ ตรงนี้ก็เป็นขีดจำกัดของพวกเราแล้วล่ะ แต่คุณไม่เหมือนเรา คุณน่าจะขึ้นไปหาสมุนไพรล้ำค่าได้อีกเยอะ”

อู๋เป่ยพยักหน้า “งั้นก็ดี แล้วเจอกันข้างล่าง”

ล่ำลาอู๋เป่ยเสร็จ ทั้งสี่ก็รีบลงเขาไปอย่างรวดเร็ว

ระหว่างทางกลับ ชิวหนานพูดขึ้นว่า

“ครั้งนี้โชคดีจริง ๆ เดิมทีฉันคิดว่าถ้าเก็บสมุนไพรได้ต้นเดียวก็นับว่าฟลุกแล้ว ไม่นึกเลยว่าจะเก็บได้ตั้งสี่ต้นสบาย ๆ แบบนี้”

ซิงเหยียนว่า

“ก็เพราะมีคุณชายอู๋ช่วยนั่นแหละ ไม่งั้นพวกเราคงยังเดินหลงกลม ๆ บนภูเขาอยู่เลย”

เหลิ่งชิงฮุยว่า

“บนภูเขาน่ะ สมุนไพรดี ๆ มีเยอะก็จริง แต่ก็อันตรายมากเหมือนกัน ขอให้เขาปลอดภัยตลอดทางเถอะ”

จื่อซีพูดว่า

“ไม่ต้องห่วงหรอก นายไม่ได้เห็นตอนเขาลงมือเหรอ ท่าทางสบาย ๆ แบบนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่ได้เอาใครระดับเดียวกันอยู่ในสายตาเลย คนแบบนี้ ฉันเคยเจอแค่ครั้งเดียว”

เหลิ่งชิงฮุยถามว่า

“เธอหมายถึง ‘ชูเทียน’ ใช่ไหม?”

จื่อซีว่า

“ใช่ ศิษย์แกนหลักของไท่หวงเจี้ยว ชูเทียน!”

เหลิ่งชิงฮุยสะท้านในใจ พอจื่อซีพูดแบบนี้ เขาก็เริ่มรู้สึกจริง ๆ ว่าอู๋เป่ยคล้ายชูเทียนมาก!

“ศิษย์น้องหญิง งั้น…พวกเราเชิญอู๋เป่ยเข้าร่วมไท่หวงเจี้ยวดีไหม?”

จื่อซีว่า

“อัจฉริยะระดับนั้น อาจไม่เต็มใจหรอก”

เหลิ่งชิงฮุยว่า

“ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าจะเป็นไปได้หรือเปล่า?”

ชิวหนานหัวเราะ

“งั้นฉันจะติดต่อท่านลิ่วซือซูเดี๋ยวนี้เลย ถามก่อนว่าท่านสนใจหรือเปล่า!”

อู๋เป่ยเดินพ้นช่วงกลางภูเขามา ก็รู้สึกได้เลยว่ายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณบนภูเขามีมากขึ้นอย่างชัดเจน ทว่าเหล่ายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณเหล่านี้ยังคงซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่พับ หาเจอได้ยากนัก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาดูดซับพลังแห่งสามศรมา สามารถเจาะพื้นที่พวกนั้นได้อย่างง่ายดาย เก怕จะหาพวกมันไม่เจอจริง ๆ

ต่อมาอีกกว่าชั่วโมง อู๋เป่ยก็เก็บสมุนไพรได้ติด ๆ กันสิบห้าต้น สมุนไพรเหล่านี้ ต่ำสุดก็เป็นสมุนไพรระดับแปด สูงสุดมีหนึ่งต้นเป็นสมุนไพรระดับสิบสอง

แน่นอนว่า สมุนไพรระดับสิบสองนั้นจัดการยากมาก มันมีเจตจำนงของตัวเอง อู๋เป่ยต้องออกแรงไม่น้อยกว่าจะเอามันมาได้

หลังจากได้สมุนไพรระดับสิบสองมา อู๋เป่ยก็รู้สึกเริ่มล้า จึงหาก้อนหินก้อนหนึ่งนั่งพัก แล้วหยิบของกินออกมาทานรองท้องไปตามมีตามเกิด

จังหวะนั้นเอง เขาได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง ตอนนี้เขานั่งหันหน้าเข้าหายอดเขา ด้านหลังก็คือทางลง นั่นแปลว่าคนกลุ่มนี้กำลังลงมาจากบนภูเขา!

“นานสยง ข้างหน้ามีคน”

หนึ่งในนั้นพูดขึ้น

อีกคนหัวเราะพลางว่า

“ไปทักทายกันหน่อยเถอะ”

อู๋เป่ยลุกขึ้นยืน หันกลับไปมองทั้งสอง

ท่ามกลางสายหมอก มีคนสองคนเดินเข้ามา อายุราวยี่สิบปลาย ๆ คนหนึ่งสวมเสื้อเหลือง อีกคนสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงิน ชายเสื้อคลุมสีน้ำเงินหน้าเรียวยาว เขายิ้มถามว่า

“สหายเก็บเกี่ยวได้เป็นไงบ้าง?”

อู๋เป่ยไม่รู้จักทั้งสองคน จึงตอบว่า

“ก็พอได้ครับ สองท่านลงมาจากบนภูเขาเหรอ?”

ชายเสื้อเหลืองว่า

“อืม เราอยากลองขึ้นไปที่ยอดเขาดู แต่กลับถูกพลังประหลาดอะไรบางอย่างผลักลงมา ขึ้นยังไงก็ไม่ถึง ลองอยู่ตั้งนาน สุดท้ายก็เลยยอมแพ้”

อู๋เป่ยถาม

“มีใครเคยขึ้นไปถึงยอดเขาบ้างไหม?”

ชายเสื้อคลุมสีน้ำเงินว่า

“น่าจะยังไม่มี เรานับเป็นไม่กี่คนที่เข้าไปใกล้ยอดยอดเขาได้ จริง ๆ แค่ถึงตำแหน่งที่สหายยืนอยู่ตอนนี้ คนที่พอจะขึ้นมาได้ก็มีน้อยมากแล้ว”

อู๋เป่ยว่า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน