ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2621

อู๋เป่ยพยักหน้าเบา ๆ “ขึ้นไปต่อ”

เดินขึ้นไปบนภูเขาได้ไม่กี่ร้อยเมตร อู๋เป่ยก็ได้กลิ่นหอมประหลาดลอยมาแตะจมูก เขาหยุดเท้าทันที กวาดตามองรอบด้าน เห็นแต่หญ้ารกกับก้อนหินกระจัดกระจาย ภายในระยะร้อยก้าวไม่เห็นเงาสมุนไพรเลยสักต้น

“คุณชายอู๋ เป็นอะไรไปหรือ?” จื่อซีเอ่ยถาม พวกเขาหลายคนจมูกไม่ไวเท่าอู๋เป่ย เลยไม่ได้กลิ่นหอมนั้น

อู๋เป่ยถามว่า “พวกเจ้าเคยขึ้นยอดเขาเสินหนงมาก่อน แต่กลับหายาไม่เจอ ใช่ไหม?”

จื่อซีพยักหน้า “ใช่แล้ว บนยอดเขาเสินหนงนี่ต้องพึ่งดวงล้วน ๆ ดวงดีก็เดินไม่กี่ก้าวก็เจอ ดวงร้ายต่อให้หาเป็นสิบวันครึ่งเดือนก็ไม่เห็นสมุนไพรสักต้น”

อู๋เป่ยลองเดินออกไปทางซ้ายไม่กี่ก้าว แล้ววกไปทางขวาอีกไม่กี่ก้าว จากนั้นก็ตรงไปทางซ้ายด้านหน้า เดินไปได้สิบกว่าก้าวก็หยุดลง ตรงหน้ามีก้อนหินสูงราวหนึ่งเมตร ดูเผิน ๆ ธรรมดาสุด ๆ

อู๋เป่ยยื่นมือไปตบเบา ๆ บนก้อนหินสองสามที ทันใดนั้นก้อนหินก็เริ่มเรืองแสง ข้างในแสงสลัว ๆ คล้ายมีเงาสมุนไพรโผล่มาลาง ๆ

พอเขาชักมือกลับ แสงก็หายไป อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า “ตรงนี้มีพื้นที่เล็ก ๆ ถูกพับอยู่ เลยทำให้พวกเราเห็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณไม่ออก”

จื่อซีทำท่าครุ่นคิด “แท้จริงสมุนไพรไปซ่อนอยู่ในพื้นที่พับนี่เอง”

“ใช่แล้ว พวกพื้นที่พับแบบนี้ บางช่วงเวลามันจะโผล่ออกมาให้เห็น ถ้าใครดวงดีก็จะเดินชนเข้าให้เอง แล้วก็เก็บยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณได้”

เหลิ่งชิงฮุยตบหน้าผากตัวเอง “อย่างนี้นี่เอง! พี่อู๋ ท่านรู้ได้ยังไงกัน?”

อู๋เป่ยว่า “ข้ารับรู้ความเปลี่ยนแปลงของพื้นที่ได้ไวหน่อย” พูดจบก็ดีดนิ้วออกไปกลางอากาศหนึ่งที พื้นที่เบื้องหน้าสั่นไหวเป็นระลอกคลื่น แล้วด้านหลังหินก้อนนั้นก็เผยพื้นที่เล็ก ๆ ออกมาราวสิบตารางเมตร บนแปลงดินนั้นมีสมุนไพรสีฟ้าปนทองต้นหนึ่งกำลังเติบโต ส่งกลิ่นหอมเย็นฉุยออกมาจัดจ้าน

อู๋เป่ยหยิบเครื่องมือออกมา ขุดสมุนไพรต้นนั้นขึ้นมาสามสี่ทีก็เรียบร้อย จากนั้นเก็บใส่ขวดเวทมนตร์เฉพาะสำหรับเก็บสมุนไพร

เห็นอู๋เป่ยเก็บของได้ ทุกคนก็ออกอาการอิจฉา จื่อซียิ้มแล้วว่า “สมุนไพรต้นนี้อย่างน้อยก็ระดับเก้าล่ะ”

อู๋เป่ยว่า “นี่เรียกว่าหญ้าวิญญาณทองคำเซียน เป็นสมุนไพรวิญญาณระดับสิบ สมุนไพรวิญญาณระดับสิบสามารถแปลงรูปลักษณ์ได้แล้ว เพราะงั้นที่เห็นนี่ไม่ใช่รูปร่างจริงของมัน”

เหลิ่งชิงฮุยว่า “ยินดีด้วยพี่อู๋”

อู๋เป่ยว่า “ไปหาต่อกันเถอะ”

จากนั้นพวกเขาก็เดินขึ้นไปบนภูเขาต่อ อีกไม่นานก็เจอกับอีกกลุ่มหนึ่ง ฝั่งนั้นมีสี่คน สภาพแต่ละคนดูยับเยินไม่น้อย ชายสวมเสื้อผ้าสีน้ำเงินอมเทาคนหนึ่งเอ่ยว่า “พวกท่าน ข้างหน้ามีสมุนไพรเซียนต้นหนึ่ง พวกเราไม่นึกวิธีปราบมันออก ไม่ทราบว่าสนใจร่วมมือกันไหม ช่วยกันกำราบสมุนไพรเซียนสักตั้ง?”

พอได้ยินว่ามีสมุนไพรเซียน เหลิ่งชิงฮุยตาวาวขึ้นมาทันที ถามว่า “สมุนไพรเซียนที่เจ้าว่า เป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับไหนกัน?”

คนนั้นตอบว่า “ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่พอมันแปลงรูปร่างได้ อย่างน้อยก็คงเป็นสมุนไพรวิญญาณระดับสิบล่ะมั้ง”

เหลิ่งชิงฮุยมองไปทางอู๋เป่ย แม้อู๋เป่ยจะเป็นคนนอก แต่ตอนนี้ก็แทบจะกลายเป็นคนที่ทุกคนฝากความหวังไว้แล้ว

อู๋เป่ยว่า “พวกเราไม่คิดจะร่วมมือกับคนอื่น เจ้าเลือกได้อย่างเดียว คือลองขายที่ตั้งสมุนไพรเซียนให้ข้า เราจะไปจัดการกันเอง”

อีกฝ่ายขมวดคิ้ว “คิดจะซื้อแค่ข่าวจากพวกเรารึ? แล้วคิดจะให้เท่าไหร่?”

อู๋เป่ยว่า “ถ้าเป็นสมุนไพรเซียนระดับสิบจริง ๆ ข้าให้เจ้าล้านเงินเซียนได้”

อีกฝ่ายคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้า “ได้! เชิญตามพวกเรามา”

สี่คนนั้นเดินนำหน้า พาไต่เฉียงขึ้นไปอีกราวเจ็ดแปดลี้ ก็ถึงบริเวณหนึ่งที่ถูกหมอกเหลืองห่อหุ้มเอาไว้ พื้นดินด้านในเต็มไปด้วยพืชพรรณรกครึ้ม

สี่คนนั้นหยุดอยู่ขอบหมอกเหลือง เอ่ยว่า “สมุนไพรเซียนอยู่ข้างในนั่นล่ะ ตอนนี้พอจะให้เงินพวกเราได้ไหม?”

อู๋เป่ยขยับจมูกเล็กน้อย ก็ได้กลิ่นหอมของยาแปลกประหลาดลอยออกมากระทบหน้า กลิ่นแบบนี้ชัด ๆ ว่าไม่ใช่ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณธรรมดา เขาพยักหน้า แล้วปาถุงเงินใบหนึ่งให้ฝั่งตรงข้าม ด้านในบรรจุเงินเซียนหนึ่งล้านครบถ้วน

พอได้ของ สี่คนนั้นก็ถอยออกไป ยืนมองจากระยะไกล

เหลิ่งชิงฮุยว่า “พี่อู๋ ดูจากที่พวกนั้นกลัวขนาดนั้น ข้างในต้องมีอะไรแข็งแกร่งไม่เบา เจ้าต้องระวังตัว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน