ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2624

หลังจากปรึกษากันครู่หนึ่ง พวกเขาก็ใช้วิชาหลบหนี ออกจากยอดเขาเสินหนงไป

ยังไปไม่ถึงถนนแสงทอง ก็มีเงาร่างสองสายโผล่มาขวางหน้า พวกเขาชะงักลอยตัวอยู่กลางอากาศ เหลิ่งชิงฮุยมองคนที่มาขวาง สีหน้าซีดลงเล็กน้อย

“พวกเจ้าไปได้ แต่เขา…ต้องอยู่!”

คนพูดสวมเสื้อคลุมหนังสัตว์สีทอง คาดเอวดาบเสี้ยวพระจันทร์ หมวกก็ทำจากหนังสัตว์สีทองเหมือนกัน รูปร่างเขาสูงใหญ่ ดวงตาเป็นสีม่วง คิ้วหนาเชิดขึ้นเต็มไปด้วยหนวดเครา

เหลิ่งชิงฮุยเอ่ยว่า “คุณชายจวี่ พวกเราเป็นศิษย์ไท่หวงเจี้ยว…”

“หุบปาก กล้าพูดอีกคำเดียว เจ้าก็ต้องอยู่!”

คุณชายจวี่ผู้นี้ไม่คิดจะไว้หน้าเหลิ่งชิงฮุยเลยแม้แต่น้อย

เหลิ่งชิงฮุยไม่กล้าพูดอะไรอีกจริง ๆ ได้แต่หน้าตึง ถอยออกไปห่าง ๆ

อู๋เป่ยรู้ว่าพวกนี้ตั้งใจมาหาเขาโดยเฉพาะ จึงหันไปบอกจื่อซีว่า

“พวกเจ้าไปคอยรอข้าที่เนินเขาลูกโน้นก่อน”

ไม่ไกลนักมีเนินเขาลูกหนึ่ง บนภูเขามีคนยืนอยู่สองคน ก็คือสองคนที่เขาเจอบนยอดเขาเสินหนงนั่นเอง คนหนึ่งสวมเสื้อฟ้า อีกคนสวมเสื้อเหลือง

จื่อซีเอ่ยว่า “คุณชายอู๋ คนผู้นี้คือคุณชายแห่งจวี่เจีย เผ่าราชวงศ์”

อู๋เป่ยเคยได้ยินมา ว่าบนหัวหวั่นไจ้ซื่อเจียกับนิกายใหญ่ทั้งหลาย ยังมีตัวตนที่แข็งแกร่งยิ่งกว่า เรียกว่า เผ่าราชวงศ์ คำว่า “ราชา” ที่นี่ มิใช่บรรดาศักดิ์ที่ต้าซาหรือจักรพรรดิมนุษย์พระองค์ใดพระราชทานให้ แต่คือจอมพลังที่ชิงบัลลังก์แห่งราชันในสาขาหนึ่ง ๆ มาได้ด้วยกำลังของตน!

รายละเอียดอู๋เป่ยยังไม่รู้ชัดนัก แต่เขารู้ว่าผู้ใดได้ครองบัลลังก์แห่งราชัน ล้วนเป็นยอดผู้แข็งแกร่งระดับสูงสุด!

ตระกูลใดได้ครองบัลลังก์แห่งราชัน ก็จะเลื่อนชั้นเป็นเผ่าราชวงศ์ในทันที! เห็นได้ชัดว่าจวี่เจียก็คือหนึ่งในเผ่าราชวงศ์เหล่านั้น ต่อให้เป็นคนของไท่หวงเจี้ยวก็ยังต้องเกรงใจเขายิ่งนัก

อู๋เป่ยเอ่ยว่า “ไม่ต้องห่วง ข้าไม่เป็นไร”

จื่อซีกับพวกจึงทำได้แค่ไปยังภูเขาลูกนั้น ชายเสื้อฟ้าและชายเสื้อเหลืองไม่แยแสพวกเขาเลยสักนิด ชายเสื้อเหลืองเอ่ยเสียงเรียบว่า

“บอกแล้วว่าพวกเขาต้องลงมือ”

ชายเสื้อฟ้าว่า “ก็ต้องดูสิว่าเขาจะรับมือยังไง”

พอส่งจื่อซีกับคนอื่นไปแล้ว อู๋เป่ยมองเจ้าหนวดตรงหน้า ถามว่า

“รั้งข้าไว้ มีอะไรจะชี้แนะหรือ”

เจ้าหนวดล้วงเอาหนูตัวเล็กขนเหลืองออกมาจากอกเสื้อ แล้วว่า

“นี่คือหนูค้นหาสมุนไพร มันบอกข้า ว่าบนตัวเจ้ามีกลิ่นสมุนไพรมากมาย แสดงว่าเจ้าขึ้นไปเก็บสมุนไพรบนยอดเขาเสินหนงมาไม่น้อย ตอนนี้ จงเอาสมุนไพรทั้งหมดออกมา แล้วไสหัวไปซะ”

อู๋เป่ยมองเขาแน่นิ่ง “ข้าเก็บสมุนไพรมาไม่น้อยจริง แต่ทำไมข้าต้องให้เจ้า”

เจ้าหนวดหัวเราะลั่น “ฮาฮาฮา น่าสนใจ เดิมทีข้ายังคิดจะไว้ชีวิตเจ้า แต่ไหน ๆ เจ้าดันอยากตายเอง ก็โทษใครไม่ได้นะ”

มือเขากำลงไปที่ดาบตรงเอว อากาศรอบตัวพลันข้นหนืดมืดหม่น ท้องฟ้าดูมืดลง ในพื้นดินใต้เท้าทั้งสองปรากฏภาพลวงตาภูเขาศพกับทะเลเลือด

เหลิ่งชิงฮุยหน้าเปลี่ยนสีทันที “แย่แล้ว! นี่คือมีดวิชาเผ่าราชวงศ์ ฟันภูเขาศพ!”

ชายเสื้อฟ้าท่าทางซับซ้อน เอ่ยว่า “ได้ยินมาว่า วิชายุทธของเผ่าราชวงศ์ล้วนมีชีวิตของตัวเอง คอยเติบโตไม่หยุด วิชาตัวเดียวกัน คนละรุ่นใช้ จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องลวงนะ”

ชายเสื้อเหลืองว่า “ในมือจวี่เฉินซาคืออาวุธราชัน!”

จื่อซีกำหมัดแน่น “คุณชายอู๋ สู้ ๆ นะ!”

มืออู๋เป่ยก็คว้าดาบเจ็ดดาวหลงหยวนไว้แน่น เขารู้สึกได้ถึงกระแสคมดาบของอีกฝ่ายว่าหวาดหวั่นเพียงใด ดาบเล่มนั้นราวกับเชื่อมโยงอดีต ปัจจุบัน และอนาคตเข้าด้วยกัน ทำให้เขารับรู้ถึงอันตรายอย่างรุนแรง

“ฟันภูเขาศพ!”

ดาบในมือเจ้าหนวดจวี่เฉินซาขยับขึ้นมา ภูเขาศพสั่นสะเทือน ทะเลเลือดพลุ่งพล่าน เสี้ยวคมดาบสายหนึ่งผ่าฟ้าแหวกดินฟาดลงมา

ดาบเจ็ดดาวหลงหยวนในมืออู๋เป่ยสะบัดเบา ๆ พลังสามลูกศรในกายหล่อหลอมเข้าสู่ดาบ กลายเป็นกระบี่แสงเส้นหนึ่งขีดฟ้าฉีกปฐพี บดขยี้คมดาบนั้นแหลกเป็นผุยผง

“ตูม!”

เสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหว ภูเขาศพทะเลเลือดหายวับไป กระแสอากาศบนท้องฟ้าปะทุระเบิดกลายเป็นหลุมดำขนาดใหญ่

มือของจวี่เฉินซาสั่นเล็กน้อย ฟาดออกมาหนึ่งดาบเมื่อครู่ดูเหมือนสบาย ๆ ที่แท้คืออาศัยพลังจากอาวุธราชันในมือนี่เอง! แต่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะรับการโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวนี้ไว้ได้!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน