ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2630

เจ้าสำนักไท่หวงครางรับเบา ๆ ก่อนจะยิ้มพูดว่า “เรื่องนี้พวกเราก็เคยคิดกันไว้แล้ว ไหน ๆ เจ้าเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมา งั้นพวกเราก็ขอให้คำแนะนำสักข้อ ซือจวินของอู๋เป่ยคือสามผู้อาวุโสแห่งหอคอยดาบ พวกเราคนไหนจะรับอู๋เป่ยเป็นศิษย์ก็ล้วนไม่เหมาะ ทั้งอย่างนี้เถอะ ให้อู๋เป่ยคารวะบูชาภาพวาดอาจารย์ทวดเป็นอาจารย์ก็แล้วกัน อย่างน้อยจะได้ไม่ทำให้ลำดับบรรพ-ศิษย์ยุ่งเหยิง”

หลิวซือซือถึงกับชะงัก ก่อนจะเอ่ยว่า “เจ้าสำนักไท่หวง ถ้าอย่างนั้นอู๋เป่ยก็เท่ากับกลายเป็นรุ่นพี่ของพวกเราทุกคนเลยไม่ใช่หรือ?”

เจ้าสำนักไท่หวงหัวเราะแล้วว่า “เขาเป็นศิษย์ของปรมาจารย์ดาบทั้งสาม เดิมทีก็ถือเป็นผู้อาวุโสของพวกเราอยู่แล้ว”

อู๋เป่ยเองก็รู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะ หากออกจากประตูไปทีไร ทุกคนต้องเรียกเขาว่า ‘ปรมาจารย์ตัวน้อย’ คงจะกระอักกระอ่วนแย่ จึงรีบร้อนพูดว่า “เจ้าสำนักไท่หวง ถ้าเป็นอย่างนี้ ศิษย์จะลำบากใจมาก”

เจ้าสำนักไท่หวงหันมามองเขา ถามว่า “แล้วเจ้าอยาก拜ใครเป็นอาจารย์ล่ะ?”

อู๋เป่ยกระพริบตาสองที ก่อนพูดว่า “พอจะให้ศิษย์มีฐานะเป็นผู้อาวุโสระดับล่างสักตำแหน่ง โดยไม่ต้อง拜ผู้ใดเป็นอาจารย์ได้ไหม?”

ทุกคนมองหน้ากัน เจ้าสำนักไท่หวงจึงกล่าวว่า “ก็นับว่าเป็นวิธีหนึ่ง เจ้าช่างยอดเยี่ยมปานนี้ อนาคตก็ต้องเป็นผู้อาวุโสของไท่หวงเจี้ยวอยู่แล้ว เอาอย่างนี้ ไท่หวงเจี้ยวจะเพิ่มตำแหน่งผู้อาวุโสอีกหนึ่งตำแหน่ง ชื่อว่า ‘ผู้อาวุโสแห่งวิหารกระบี่’ ฐานะและสิทธิ์ต่าง ๆ เทียบเท่าผู้อาวุโสเบื้องบน ตั้งแต่นี้ไป เจ้าก็คือผู้อาวุโสแห่งวิหารกระบี่”

อู๋เป่ยว่า “ขอบคุณเจ้าสำนักไท่หวง”

หลิวซือซือหัวเราะพลางว่า “ยินดีด้วย จางเหล่าอู๋!”

ตอนนี้ฐานะของอู๋เป่ยคือผู้อาวุโสเบื้องบน กล่าวคือผู้อาวุโสของสถาบันชั้นบน ส่วนหลิวซือซือยังเป็นเพียงผู้อาวุโสของสถาบันชั้นล่าง ถ้าวัดกันตามตำแหน่งแล้ว อู๋เป่ยยังอยู่เหนือเธอ

เจ้าสำนักไท่หวงว่า “อู๋เป่ย เจ้าตรัสรู้สามบทแรกแห่งไท่หวงแล้ว ตอนนี้สามารถเข้าไปในวิหารเก้าบท เพื่อไปตรัสรู้หกบทที่เหลือต่อได้ จะเข้าใจได้มากน้อยเพียงใดก็สุดแล้วแต่บุญวาสนาของเจ้าเอง”

พูดจบ เขาก็สะบัดมือใหญ่โบกไปทีหนึ่ง ประตูบานหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าอู๋เป่ย หลังประตูเป็นพระราชวังอีกแห่ง

อู๋เป่ยพยักหน้า ก้าวเท้าเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล จากนั้นประตูก็หายวับไป

หัวหน้าสาขาคนหนึ่งเอ่ยถามว่า “พวกเจ้าว่า อู๋เป่ยจะตรัสรู้ได้ถึงบทที่เท่าไร?”

“คงถึงบทที่ห้าแหละ ยังไงอาจารย์ทวดก็ตรัสรู้ได้แค่หกบทแรกเอง” หัวหน้าสาขาอีกคนว่า

เจ้าสำนักไท่หวงกล่าวว่า “พวกเจ้าก็รู้กันดีอยู่แล้วว่า เก้าบทไท่หวงนั้น ที่จริงมิได้ล้วนเป็นผลงานที่อาจารย์ทวดคิดสร้างขึ้นเองทั้งหมด แต่เป็นบทที่อาจารย์ทวดใช้กระจกส่องสวรรค์ที่ยืมมา คำนวณทอดออกมา เพราะเช่นนั้น อาจารย์ทวดถึงฝึกตนได้เพียงหกบทแรก ส่วนอู๋เป่ยจะฝึกตนไปได้ถึงบทที่เท่าไร ตอนนี้ยังด่วนสรุปไม่ได้ เรารอดูกันไปจะดีกว่า!”

จากนั้นเขาหันไปพูดกับหลิวซือซือว่า “ผู้อาวุโสหลิว ปู่ของเจ้าเป็นผู้อาวุโสเบื้องบน หลายปีก่อนเจ้าได้รับสืบทอดยอดเขาห้าดอกบัวมา แต่ตลอดหลายปีมานี้เจ้ากลับไม่รับศิษย์แม้แต่คนเดียว ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ เลยมีเสียงบ่นพอสมควร อย่างนี้ดีกว่า ให้จางเหล่าอู๋พำนักอยู่ที่ยอดเขาห้าดอกบัวไปก่อน อย่างน้อยยอดเขาของเจ้าก็จะได้คึกคักขึ้นบ้าง”

หลิวซือซือย่อมไม่คัดค้าน เอ่ยว่า “ทุกอย่างก็แล้วแต่เจ้าสำนักไท่หวงจะจัดการ”

อีกด้านหนึ่ง อู๋เป่ยเดินเข้าสู่พระราชวังหลังหนึ่ง ภายในแขวนจิตรกรรมอักษรยาวร้อยเมตรอยู่หกผืน แต่ละผืนเต็มไปด้วยตัวอักษรและลวดลาย นั่นก็คือหกบทสุดท้ายของเก้าบทไท่หวง บทเหล่านี้แตกต่างจากสามบทแรกอย่างเห็นได้ชัด หกบทนี้ลึกล้ำยิ่งกว่าเดิมนัก

อู๋เป่ยเริ่มศึกษาตั้งแต่บทที่สี่ อาศัยความเข้าใจในแผนภาพไท่หวงที่เขามีอยู่ เขาใช้เวลากว่าชั่วโมงก็ตรัสรู้บทที่สี่ได้กระจ่าง บทที่ห้ากลับยากกว่าเดิม ต้องใช้เวลาราวสองชั่วโมง

หลังจากนั้นเขาจึงหันไปตรัสรู้บทที่หก ระหว่างนั้นเองเขากลับพบว่าบทที่หกมีบางส่วนคลาดเคลื่อนจากแผนภาพไท่หวง ราวกับเริ่มออกนอกทาง เขาจึงไม่ฝืนตรัสรู้ต่อ แต่เลือกจดบันทึกเนื้อหาทั้งหมดเอาไว้แทน

พอไปดูบทที่เจ็ด ความผิดพลาดกลับยิ่งมากขึ้น อย่างน้อยสองส่วนในสิบของเนื้อหาเบี่ยงเบนไปจากแก่นแท้ของแผนภาพไท่หวง พอมาถึงบทที่แปด บทที่เก้า ยิ่งไปกันใหญ่ ถึงขั้นสวนทางกับแผนภาพไท่หวงโดยสิ้นเชิง เรียกได้ว่าสับสนวุ่นวายหมดสิ้น ไม่น่าแปลกใจเลยที่ปีนั้นบรมครูไท่หวงฝึกตนได้เพียงหกบทแรก ถ้าฝืนฝึกไปถึงบทที่เจ็ด เกรงว่าจะถูกพลังย้อนทำร้ายตนเองเสียด้วยซ้ำ

“น่าเสียดายจริง ๆ เก้าบทไท่หวงห้าบทแรกช่างยอดเยี่ยม แต่พอเลยบทที่หกไปก็เริ่มออกนอกลู่นอกทางแล้ว” เมื่อจดบันทึกเนื้อหาทั้งหมดเรียบร้อย เขาก็ส่ายหัวไม่หยุด ตัดสินใจว่าต่อจากนี้ค่อย ๆ แก้ไขสี่บทหลังอย่างละเอียด

พออู๋เป่ยก้าวออกจากพระราชวังอีกที ก็ล่วงเลยมาถึงเที่ยงวันของวันถัดไปแล้ว

ทันทีที่เขาออกมา บรรดาผู้อาวุโสฝ่ายบริหารก็รออยู่ก่อนแล้ว หลิวซือซือก็อยู่ที่นั่นด้วย

“จางเหล่าอู๋ ได้อะไรติดตัวออกมาบ้าง?” เจ้าสำนักไท่หวงถาม

อู๋เป่ยตอบว่า “ผมตรัสรู้ได้เพียงบทที่สี่กับบทที่ห้า บทที่หกแค่ลองสัมผัสดูคร่าว ๆ เท่านั้น”

ผลลัพธ์นี้อยู่ในความคาดหมายของทุกคน เจ้าสำนักไท่หวงพอใจมาก ยิ้มพูดว่า “แค่นี้ก็ดีมากแล้ว! จางเหล่าอู๋ เจ้าก็พักอยู่ที่ยอดเขาห้าดอกบัวไปก่อนก็แล้วกัน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน