ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2632

อู๋เป่ยก้าวออกมาจากค่ายกลข้ามมิติสีแดงที่สลักลายค่ายกลเอาไว้ พอเขาโผล่มา สองสาวตรงหน้าก็ทรุดคุกเข่าลงกับพื้นทันที เอ่ยด้วยเสียงสั่นว่า

“คารวะท่านเซียน!”

อู๋เป่ยแปลกใจเล็กน้อย เขาถามว่า

“พวกเจ้าเป็นคนของเซินหวงจงหรือ?”

สองสาวรีบพยักหน้า “ใช่เจ้าค่ะ บ่าวจะรีบไปแจ้งหัวหน้าคณะเดี๋ยวนี้…”

อู๋เป่ยโบกมือเบา ๆ “ไม่ต้อง พาข้าไปทางออกก็พอ”

“เจ้าค่ะ” สาวชุดเหลืองรีบรับคำ แล้วก้มหน้าเดินนำไปอย่างนอบน้อม

สองสาว คนหนึ่งสวมชุดสีม่วง อีกคนสวมชุดสีเหลือง รูปร่างหน้าตาล้วนงดงาม อายุราวยี่สิบต้น ๆ

พอถึงทางออกของถ้ำภูเขา อู๋เป่ยก็พบว่าด้านนอกกลับเป็นบ้านพักตากอากาศบนยอดเขาหลังหนึ่ง เขามองสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวแล้วรู้สึกว่าน่าจะอยู่ทางตอนใต้ จึงถามว่า

“ที่นี่คือที่ไหน?”

สาวชุดม่วงตอบ “กราบเรียนท่านเซียน ที่นี่เป็นหนึ่งในสาขาของเซินหวงจงเจ้าค่ะ”

อู๋เป่ยว่า “ข้าถามว่ามันอยู่ตรงไหน”

สาวชุดเหลืองจึงรีบตอบ “อยู่ในเขตมณฑลหลิ่งซีเจ้าค่ะ”

อู๋เป่ยพยักหน้า กำลังจะเดินจากไป ก็ได้ยินเสียงดังโครมมาจากด้านนอก เหมือนมีใครถีบประตูเข้ามา จากนั้นก็มีบุรุษคนหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยโทสะพุ่งพรวดเข้ามา ด้านหลังเขามีข้ารับใช้ตามมาติด ๆ สี่คน

“ลู่เส้า นี่คิดจะทำอะไร!” สาวชุดม่วงหน้าถอดสีทันที ตวาดใส่เขาอย่างดุดัน

ลู่เส้าฮึดฮัดเสียงดัง “ติงลั่วเสินคิดว่าฉันเป็นตัวตลกหรือไง! คุณชายอย่างฉันไปรอเธอที่ห้องโถงฟังหิมะตั้งสามชั่วโมง เธอกลับไม่แม้แต่จะส่งคนมาบอกสักคำ!”

สาวชุดเหลืองรีบพูดขึ้น “ลู่เส้า วันนี้มีแขกผู้มีเกียรติอยู่ที่นี่ ขอให้คุณออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ!”

ลู่เส้าหันมามองอู๋เป่ย โทสะบนใบหน้ายิ่งทวีขึ้น ถามว่า

“เขาเป็นใคร? พวกเธอไม่ใช่บอกเองเหรอ ว่าที่นี่ไม่ให้ผู้ชายเข้ามา?”

สาวชุดเหลืองกลัวเขาจะล่วงเกินอู๋เป่ย จึงพุ่งตัวออกไปขวาง ยกมือขาวผ่องสะบัดเบา ๆ ก็มีพลังฝ่ามืออันน่าสะพรึงกลัวซัดออกไป ลู่เส้าและคนข้างกายถูกแรงฝ่ามือกดถอยหลังไปหลายก้าวติด ๆ กัน

“เหลือเกิน!” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งด้านหลังลู่เส้าก้าวออกมา ร่างกายกำยำใหญ่โต เสียงพูดกังวานดัง

มือทั้งสองข้างของเขาใหญ่กว่าคนปกติราวหนึ่งเท่า ขณะนี้กลับแดงก่ำดุจเลือด เขายกมือขึ้นฟาดใส่สาวชุดเหลืองทันที

สาวชุดม่วงตกใจร้องลั่น “ระวังนะ นั่นคือฝ่ามือจูซา!”

ฝ่ายตรงข้ามลงมือรวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ ฝ่ามือใหญ่เพียงกดลงมา แสงแดงฉานก็พุ่งกระแทกออกไปทันที สาวชุดเหลืองหลบแทบไม่ทัน ไม่มีทางถอยหนี

จังหวะที่สาวชุดเหลืองกำลังฮึดเตรียมสู้ตาย ก็มีเงาร่างหนึ่งพุ่งมาบังด้านหน้าของนาง แสงสีแดงกระแทกใส่ร่างเขาเต็ม ๆ แต่กลับไม่เกิดอะไรขึ้นเลย

ชายวัยกลางคนเจ้าของฝ่ามือถึงกับชะงัก ฝ่ามือจูซาของเขามีพิษประหลาด เพียงหนึ่งฝ่ามือช้างยังทนไม่ได้ แล้วทำไมคนตรงหน้าถึงไม่เป็นอะไรสักนิด?

คนที่มายืนขวางอยู่ก็คืออู๋เป่ยนั่นเอง เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า

“มีอะไรก็พูดกันดี ๆ เหตุใดต้องลงมือทำร้ายคน”

ชายวัยกลางคนคำรามกลับมา “เรื่องของกู แกยังกล้ามายุ่งอีก! รับฝ่ามือกูไปอีกที!”

เขาตะโกนลั่น ขยี้มือทั้งสองเข้าหากัน ไม่นานฝ่ามือก็เริ่มพ่นควันสีแดงออกมา เห็นได้ชัดว่าเป็นวิชามืดมนพิกลพิการอย่างหนึ่ง ทว่าเขายังไม่ทันได้ลงมือใช้วิชาให้เต็มที่ อู๋เป่ยก็เหวี่ยงเท้าเตะเขาลอยปลิวออกไปแล้ว

แรงเตะหนักหน่วงไม่น้อย ชายวัยกลางคนหล่นกระแทกพื้นแล้วก็เริ่มอาเจียนฟองขาวออกจากปาก ทั้งร่างกระตุกเกร็งไม่หยุด

“ทำให้ท่านเซียนต้องตื่นตระหนก บ่าวผิดต่อให้ตายก็ไม่พ้นโทษ!” สองสาวตกใจจนเข่าทรุดคุกเข่าลงกับพื้นอีกครั้ง

อู๋เป่ยเอ่ยอย่างเรียบเฉย “ไม่เป็นไร ลุกขึ้นเถอะ”

สองสาวรีบลุกขึ้น สาวชุดเหลืองหันไปตวาดใส่ลู่เส้าที่ยังยืนเหม่ออยู่ “ท่านผู้นี้คือท่านเซียนจากโลกแห่งเซียน ถ้าไม่อยากตายก็รีบไสหัวออกไปซะ!”

ลู่เส้าจ้องมองอู๋เป่ยตาไม่กะพริบ อยู่ ๆ ก็ “พุ่บ” เสียงดัง คุกเข่าลงกับพื้น ร่ำร้องว่า

“ท่านเซียน โปรดเมตตาด้วย ท่านช่วยมารดาของผมได้ไหม?”

อู๋เป่ยประหลาดใจอยู่บ้าง ชายคนนี้ไม่ได้รู้จักเขาแม้แต่น้อย แล้วเหตุใดจึงมาคุกเข่าขอร้องตน?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน