ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2642

อู๋เป่ยถามว่า “ภรรยาแล้วก็ลูกสาวของเจ้ามีตัวตนอยู่จริงไหม?”

จอมมารตาเขียวถอนหายใจเบา ๆ “ขอเพียงท่านอย่าทำร้ายพวกนาง ท่านให้ข้าทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น”

อู๋เป่ยสะบัดดาบ แทงเบา ๆ ที่หว่างคิ้วของอีกฝ่าย แล้วเอ่ยเฉยเมยว่า “ข้าได้ฉีดกระแสพลังดาบเข้าไปในร่างเจ้าแล้ว อีกสามวันกระแสพลังดาบจะปะทุ เจ้ามีเวลาอีกสามวันไปจัดการเรื่องของภรรยาและลูกสาวให้เรียบร้อย”

พูดจบ เขาก็หมุนตัวจะเดินจากไป จอมมารตาเขียวรีบร้องลั่นว่า “คุณชายโปรดรอก่อน!”

อู๋เป่ยหันกลับมามองเขา สายตาเย็นชา “เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก?”

จอมมารตาเขียวยิ้มขมขื่น “ดูออกว่าคุณชายเป็นคนเที่ยงธรรม ไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมปล่อยให้ข้ามีชีวิตต่ออีกสามวัน เพียงแต่สภาพข้าในตอนนี้ ยากจะรับประกันความปลอดภัยของครอบครัว ข้าหวังว่าคุณชายจะเมตตาดูแลครอบครัวของข้า หลี่ซื่อซูขอคำนับขอบคุณ!”

คำพูดเพิ่งจบ สมองของเขาก็ระเบิดดังเป๊าะ! แท้จริงแล้วเขาฝืนขับพลังเวทย์ที่เหลืออยู่ ทำให้กระแสพลังดาบระเบิด ในที่เกิดเหตุดับคาที่!

มองห้องหนังสือที่เละเทะไปหมด อู๋เป่ยถอนหายใจเบา ๆ ชายวัยกลางคนที่เคยเป็นคนเปิดประตูก็เดินเข้ามา พอเห็นสภาพตรงหน้าเขาก็ตะลึง ถามว่า “คุณชาย นายท่านของพวกเราล่ะครับ?”

“ตายแล้ว” อู๋เป่ยตอบ “นายท่านของพวกเจ้า ฝากให้ข้าดูแลครอบครัวของเขา”

ดวงตาของชายวัยกลางคนแดงก่ำ น้ำตาไหล “นายท่านจากไปดื้อ ๆ แบบนี้ คุณนายกับคุณหนูจะทนรับได้อย่างไรกัน!”

อู๋เป่ยถาม “เจ้าชื่ออะไร?”

ชายวัยกลางคนตอบ “กระผมชื่ออู๋อี้ครับ”

“อู๋อี้ พาข้าไปพบคุณนายกับคุณหนูของบ้านเจ้า”

อู๋อี้พยักหน้า “เชิญคุณชายตามข้ามาครับ”

ในคฤหาสน์ใหญ่มีสวนดอกหอมหมื่นลี้อยู่ผืนหนึ่ง กลางสวนมีเรือนหลังหนึ่ง ภรรยาและลูกสาวของหลี่ซื่อซูพักอยู่ที่นั่น

ตอนอู๋เป่ยมาถึง หญิงสาววัยราวยี่สิบต้น ๆ นั่งอยู่ที่นั่น ข้างกายมีเด็กสาวอายุราวสิบหกสิบเจ็ดปีนั่งอยู่ด้วย หญิงสาวแต่งกายหรูหรา รูปโฉม端莊งดงาม ส่วนเด็กสาวยิ่งงามกว่า ใบตาเป็นประกายมีชีวิตชีวาอย่างยิ่ง

หญิงสาวลุกขึ้นมาต้อนรับ โค้งคำนับอย่างงดงาม “คารวะคุณชายเจ้าค่ะ”

อู๋เป่ยเอ่ยว่า “แซ่อู๋ สามีของเจ้าจากไปแล้ว เขาฝากให้ข้าดูแลพวกท่านแม่ลูก เจ้าคิดจะทำอย่างไร บอกข้าได้”

หญิงสาวน้ำตาไหลราวฝนพรำ “ข้าเคยเตือนเขาแล้ว ไม่ให้ไปต่อสู้กับพวกนั้นอีก แต่เขาไม่ยอมฟังเลย”

อู๋เป่ยพูดเสียงเรียบ “เขาถูกคนฟันทำลายร่างเนื้อ เหลือเพียงดวงวิญญาณเศษเสี้ยว寄生อยู่บนร่างคนอื่น ไปฆ่าคนบริสุทธิ์มามาก ข้าลงมือปราบเขาแล้วพาตัวมาที่นี่ เดิมทีข้าให้เวลาเขาสามวันเพื่อจัดการเรื่องของพวกเจ้า ไม่คิดเลยว่าเขาจะจบชีวิตตัวเองเสียก่อน”

หญิงสาวทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้น “ขอบพระคุณคุณชายอู๋ที่เมตตา จากนี้พวกเราสองแม่ลูกไร้ญาติขาดมิตร ทุกอย่างคงต้องรบกวนคุณชายช่วยชี้ขาด”

หญิงสาวผู้นี้ฉลาดมาก ในเมื่อสามีถึงกับฝากฝังพวกนางไว้กับคนผู้นี้ แสดงว่าชายตรงหน้าต้องเป็นคนที่พอจะไว้ใจได้

อู๋เป่ยพูดว่า “ดูท่าที่นี่คงอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องหาที่ใหม่”

หญิงสาวเอ่ยว่า “สุดแล้วแต่คุณชายจะจัดการเจ้าค่ะ”

อู๋เป่ยครุ่นคิดครู่หนึ่งจึงพูดว่า “ข้ารู้จักที่แห่งหนึ่งชื่อหมู่บ้านซานซิง ที่นั่นปลอดภัยมาก สภาพแวดล้อมก็ดี ชาวบ้านแถวนั้นจะช่วยดูแลพวกท่าน หากสองแม่ลูกยินดี ข้าจะพาไปตั้งรกรากที่นั่น”

หญิงสาวพยักหน้า “ได้เจ้าค่ะ ต้องรบกวนคุณชายแล้ว”

อู๋เป่ยว่า “ของที่พอจะเอาไปได้ก็เก็บให้เรียบร้อย ข้าจะพาไปด้วยกัน”

หญิงสาวตอบ “งั้นขอรบกวนคุณชายรอสักครู่ พวกเราจะรีบเก็บของให้เสร็จค่ะ”

หญิงสาวรีบสั่งให้คนรับใช้ช่วยกันเก็บข้าวของมีค่า ทุกอย่างที่ขนไปได้ล้วนถูกขนมากองรวมกันไว้ในลานบ้าน

อู๋เป่ยไปหามุมเงียบ ๆ แห่งหนึ่ง เพื่อซึมซับคัมภีร์ดาบสูงสุดต่อ ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งอาศัยเวลาอันสั้น ตรัสรู้โครงร่างคร่าว ๆ ของคัมภีร์ดาบ แต่หากจะดึงพลังของมันออกมาได้เต็มที่ ยังต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่

ราวสองชั่วโมงต่อมา ทุกอย่างก็เก็บกวาดเสร็จสิ้น หญิงสาวแบ่งเงินทองส่วนหนึ่งให้บรรดาคนรับใช้เก่าก่อน เหลือไว้เพียงสาวใช้ส่วนตัวสี่คนเท่านั้น

จากนั้นนางก็เชิญอู๋เป่ยมา “คุณชายอู๋ พวกเราพร้อมจะออกเดินทางแล้วเจ้าค่ะ”

อู๋เป่ยสะบัดแขนเสื้อกว้าง ๆ เพียงครั้งเดียว ของสะสม งานเขียนภาพวาด ทองคำเครื่องเงิน สมบัติล้ำค่าในลานบ้าน ก็หลั่งไหลหายเข้าไปในพื้นที่จัดเก็บอาวุธของเขาทีละชิ้น จากนั้นมีก้อนเมฆหมอกผืนหนึ่งลอยปรากฏขึ้น มารับทุกคนเหาะขึ้นสู่ท้องฟ้า

ไม่นานนัก อู๋เป่ยกับคณะก็ลงจอดที่หมู่บ้านซานซิง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน