ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2652

ฟางลี่พยักหน้า “ใช่แล้ว สมุนไพรที่เธอเห็น ส่วนใหญ่ถูกย้ายมาจากทวีปโบราณศักดิ์สิทธิ์ แต่เพราะสภาพแวดล้อมเปลี่ยนไป มันเลยเกิดการกลายพันธุ์ขึ้น บางกรณีที่สุดโต่ง พืชพิษของพวกเธอที่นี่ มีโอกาสจะเคยเป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณของทวีปโบราณศักดิ์สิทธิ์มาก่อนด้วยซ้ำ”

อู๋เป่ยนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาถามว่า “ท่านอาวุโส ภายในดินแดนต้องห้ามโบราณก็มีสมุนไพรพวกนี้อยู่ด้วยหรือเปล่า?”

“แน่นอนสิ ดินแดนต้องห้ามโบราณมีพื้นที่กว้างมาก ข้างในมีสมุนไพรอยู่เยอะแยะ” ฟางลี่พูด “ถ้าเธอเข้าไป ต้องได้ของกลับมาเพียบแน่”

“ท่านอาวุโส ผมได้ยินมาว่าภายในดินแดนต้องห้ามโบราณสามารถเร่งให้มนุษย์วิวัฒนาการได้ ทวีปโบราณศักดิ์สิทธิ์เองก็เป็นแบบนั้นหรือเปล่าครับ?”

ฟางลี่ว่า “วิวัฒนาการงั้นเหรอ สำหรับเผ่าพันธุ์มนุษย์ของพวกเธอที่นี่ อาจมีผลแบบนั้นอยู่ เพราะภายในดินแดนต้องห้ามโบราณมีพลังลับ มีพลังวิญญาณอยู่มาก ทำให้เกิดปรากฏการณ์ย้อนบรรพบุรุษ จนพวกเธอแข็งแกร่งขึ้น บางที นั่นแหละก็คือสิ่งที่พวกเธอเรียกกันว่าวิวัฒนาการ”

อู๋เป่ยคุยกับฟางลี่อยู่นาน พอเห็นว่าเวลาผ่านไปชั่วโมงหนึ่ง เขาก็จำใจกลับไปที่สนามสอบ รอให้หานปิงเหยียนสอบเสร็จ

ตอนเขาไปนั่งรอในสวนสาธารณะ เห็นเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงมุมที่ไม่มีคน เธอหลับตาท่องคำศัพท์ภาษาต่างประเทศอยู่เงียบ ๆ

อู๋เป่ยเห็นแค่แผ่นหลังของเธอ ไม่อยากรบกวนการอ่านหนังสือ จึงเดินไปนั่งห่างออกไปอีกหน่อย

ระหว่างรอ อู๋เป่ยเผลอมองเด็กหญิงคนนั้นอีกครั้ง ก็เห็นเธอหยิบข้าวปั้นสีขาวลูกหนึ่งออกมากินเงียบ ๆ ตอนแรกอู๋เป่ยก็คิดแค่ว่าเด็กหญิงคนนี้คงชอบกินข้าวเปล่า แต่พอดูนานเข้าเขากลับรู้สึกแปลก ๆ ท่าทางตอนกลืนของเธอช้ามาก ทั้งร่างก็สั่นน้อย ๆ

อู๋เป่ยมีทักษะการแพทย์ติดตัว อยู่ ๆ ก็รู้เลยว่าเด็กหญิงมีปัญหา การสอบยังเหลือเวลาอีกสิบกว่านาที เขาจึงเดินไปหาเด็กหญิงคนนั้น

ตอนนี้เขาได้เห็นใบหน้าด้านข้างของเธอแล้ว เป็นสาวหน้าตาสะอาดสะอ้านคนหนึ่ง ถ้าแต่งตัวแต่งหน้าสักหน่อย ความสวยคงไม่แพ้สาวสวยระดับหานปิงเหยียนเลย เพียงแต่เธอผอมเกินไป ผอมจนดูออกชัดว่าเป็นเพราะขาดสารอาหาร

พอรู้สึกว่ามีคนเข้าใกล้ เด็กหญิงเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง แล้วรีบขยับตัวหันหนีไปทางอื่น

อู๋เป่ยนั่งลงข้าง ๆ ยิ้มพูดว่า “สวัสดี เพื่อนนักเรียน”

เด็กหญิงกลืนข้าวในปากลงไปก่อน แล้วค่อยพูดเบา ๆ ว่า “สวัสดี”

“เมื่อกี้ผมเห็นเธอกลืนลำบาก ผมว่าร่างกายเธอน่าจะไม่ค่อยดี ผมเป็นหมอ จะช่วยตรวจให้ก็ได้นะ” ตามหลักแล้วหมอไม่ควรไปเคาะประตูเสนอตัวเอง แต่พอมาเจอแบบนี้ อู๋เป่ยก็ไม่สนข้อห้ามอะไรแล้ว

เด็กหญิงเบิกตาโต “คุณหมายความว่าฉันป่วยเหรอ?”

อู๋เป่ยพยักหน้าอย่างจริงจัง “มีโอกาสสูงมาก”

เด็กหญิงเริ่มลนลาน เธอกำลังพยายามคว้าเอาทุนการศึกษาอยู่ ห้ามป่วยช่วงนี้เด็ดขาด จึงรีบถามว่า “ฉันเป็นโรคอะไร ร้ายแรงไหม?”

อู๋เป่ยเอามือวางลงบนจุดชีพจรของเธอ ผ่านไปครู่หนึ่งก็ขมวดคิ้ว “เป็นเนื้องอกในลำคอ แถมเป็นมาสักพักแล้วด้วย อาการกลืนลำบากของเธออย่างน้อยก็เป็นมาปีกว่า ๆ ใช่ไหม ทำไมถึงไม่ไปหาหมอ?”

พอได้ยินว่าเป็นเนื้องอก เด็กหญิงก็ช็อกไปทันที จากนั้นน้ำตาก็ไหลพราก หัวสั่นตัวสั่นทั้งร่าง

อู๋เป่ยรีบปลอบ “ไม่ต้องกลัว ถึงจะเป็นเนื้องอก แต่ผมเขียนตำรับยาให้เธอไปกิน รับรองว่ารักษาหายแน่”

เด็กหญิงกลับส่ายหัว “ไม่ต้องมาปลอบฉันหรอก ถึงฉันจะไม่ใช่หมอ แต่ก็พอมีความรู้บ้าง โรคมะเร็งมันรักษาไม่หายนะ”

อู๋เป่ยหัวเราะ “นั่นสำหรับคนอื่น เธอมาเจอผมนับว่าโชคแล้วล่ะ วางใจได้ ผมรักษาเธอหายแน่นอน”

เด็กหญิงไม่ยอมเชื่อ เธอส่ายหัว แล้วเหม่อมองสระน้ำฝั่งตรงข้ามอย่างเลื่อนลอย

อู๋เป่ยจึงหยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมา เขียนตำรับยาชุดหนึ่งแล้วยื่นให้เธอ “กลับไปก็ไปหายามากิน วันหนึ่งกินสามครั้ง กินติดกันครึ่งเดือน อาการจะหายไปเอง จากนั้นค่อยไปโรงพยาบาลตรวจ ถ้าเนื้องอกหายแล้วก็ไม่ต้องกินต่อ ถ้าเล็กลง ก็อีกครึ่งเดือน”

เด็กหญิงรับกระดาษไป “ขอบคุณนะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน