ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2656

อู๋เป่ยเอ่ยเรียบ ๆ ว่า “อาจเพราะความเข้าใจของฉันสูงก็ได้”

ฟางลี่เพียงยิ้ม ๆ ไม่รู้ว่าเชื่อจริงหรือไม่ เขาเตือนว่า “ตอนนี้ท่านพอจะกลั่นต้องห้ามเสี่ยวเชียนได้ก็จริง แต่พลังต้องห้ามมันรุนแรงมาก ข้าไม่รู้ว่าร่างกายท่านจะทนได้หรือเปล่า บนทวีปโบราณศักดิ์สิทธิ์ ทุกปีมีคนมากมายลองกลั่นสลายต้องห้ามเหล่านี้ บางคนแม้จะทำสำเร็จ แต่ก็ถูกพลังน่าสะพรึงของข้อห้ามแห่งความเน่าเปื่อยบีบจนร่างแตกสลาย ตายไปทั้งกายและทางธรรม”

อู๋เป่ยมั่นใจในสรีระของตัวเองมาก เขาตอบว่า “ฉันอยากลองดูสักครั้ง”

ฟางลี่พยักหน้า “ดี! ถ้าท่านทำสำเร็จ พอเข้าไปในดินแดนต้องห้ามโบราณ ท่านก็จะกอบโกยได้มากกว่านี้อีก!”

พอพูดถึงดินแดนต้องห้ามโบราณ อู๋เป่ยก็ถามต่อว่าดินแดนต้องห้ามโบราณนับเป็นดินแดนต้องห้ามด้วยหรือไม่

ฟางลี่ตอบว่า “ใช่ ดินแดนต้องห้ามโบราณก็เป็นดินแดนต้องห้ามเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ดินแดนต้องห้ามโดยสมบูรณ์ ขอบเขตของข้อห้ามจึงจำกัดลงมาหน่อย แต่ถึงอย่างนั้น ที่นั่นก็ยังอันตรายอยู่ดี”

อู๋เป่ยถามว่า “แล้วข้อห้ามในดินแดนต้องห้ามโบราณ ระดับไหนกันล่ะ”

ฟางลี่ว่า “ข้าเองก็ไม่แน่ใจนัก อาจเป็นต้องห้ามเสี่ยวเชียน อาจเป็นต้องห้ามต้าเชียน หรือไม่ก็มีทั้งสองอย่างอยู่พร้อมกัน รายละเอียดต้องไปเห็นกับตาถึงจะรู้”

พอซักถามจนแน่ใจแล้ว อู๋เป่ยก็ไม่ลังเลอีก ก้าวยาว ๆ เดินลึกเข้าไปข้างใน พอเดินมาถึงจุดที่เขาเคยถอยกลับมาก่อนหน้านี้ ความรู้สึกอันตรายรุนแรงก็แผ่ซ่านขึ้นมาอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้ นอกจากกลิ่นอายอันตรายแล้ว ในใจเขายังมีแววคาดหวังบางอย่างปนอยู่ด้วย!

เขาเดินเข้าไปในโถงใหญ่แห่งหนึ่ง ในโถงนั้นมีศพนอนระเกะระกะนับสิบร่าง พากันเน่าเปื่อยไปหมด เสื้อผ้าบนร่างผุเป็นเถ้า เหลือเพียงกระดูกสีขาวโพลนให้เห็นเด่นชัด

อู๋เป่ยมองเห็นว่าที่นี่เหลือซากเครื่องเสียงบางส่วน อาหารที่เน่าเปื่อยกลายเป็นผงเถ้า กระเป๋าที่เต็มไปด้วยฝุ่น เขาจึงเดาว่าคนพวกนี้น่าจะเป็นกลุ่มนักศึกษาที่เคยมาที่นี่เพื่อเมามายเฮฮาเมื่อหลายสิบปีก่อน แล้วสุดท้ายก็ตายหมู่กันอยู่ตรงนี้เอง

เขาก้มลงหยิบกระดูกท่อนหนึ่งขึ้นมา บีบเบา ๆ กระดูกก็ร่วงเป็นผง ทิ้งเวลาไว้ตั้งหลายสิบปี กระดูกมนุษย์ควรยังพอแข็งแรง ไม่ใช่แค่บีบนิดเดียวก็แตกอย่างนี้

ฟางลี่หรี่ตา เอ่ยว่า “คุณชาย ข้อห้ามของที่นี่น่าจะเป็นความเน่าเปื่อย!”

“ความเน่าเปื่อยงั้นเหรอ”

อู๋เป่ยเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าใบหนึ่ง แค่แตะ ปรากฏว่ากระเป๋าก็แตกละเอียดราวกับวางทิ้งไว้เป็นพัน ๆ ปี จนกลายสภาพเหมือนถ่าน

เขายกปลายนิ้วที่เปื้อนฝุ่นขึ้นมาดม ภายในมีกลิ่นความเน่าเปื่อยอยู่จริง ๆ เขาจึงพยักหน้า พูดว่า “ใช่เลย เป็นความเน่าเปื่อยแน่นอน”

ฟางลี่เตือนว่า “เดี๋ยวตอนกลั่นต้องห้าม ท่านต้องรีบให้เร็วที่สุด ถ้าท่านยังกลั่นข้อห้ามแห่งความเน่าเปื่อยไม่สำเร็จ แต่ร่างตัวเองกลับเน่าเปื่อยสมบูรณ์เสียก่อน ท่านก็จะถูกข้อห้ามฆ่าทิ้ง!”

คำพูดเพิ่งจบลง หัวของอู๋เป่ยก็พลันมึนงง วูบหนึ่งถึงกับเซตัวไปนิด

ฟางลี่ตกใจร้องลั่น “ข้อห้ามเริ่มทำงานแล้ว ระวัง!”

แต่อู๋เป่ยสัมผัสได้ล่วงหน้ามาก่อน เขาก้าวหนึ่งออกไปต่อยหมัดเดียวใส่ผนัง ผนังด้านนั้นยุบพังไปกว่าครึ่ง เผยให้เห็นโพรงว่างด้านใน กลุ่มก้อนสีม่วงดำก้อนหนึ่งเกาะแน่นอยู่บนผนังโพรง ดูไปคล้ายชิ้นเนื้อชิ้นเลือด ที่น่าขนลุกคือ บนก้อนเนื้อนั้นมีดวงตางอกออกมาหลายสิบดวง แต่ละดวงปล่อยคลื่นพิลึกพิลั่นออกมา คลื่นทั้งหมดพุ่งมุ่งตรงใส่อู๋เป่ย!

อู๋เป่ยรู้ทันทีว่ามันกำลังปลดปล่อยข้อห้ามแห่งความเน่าเปื่อยออกมา เขาจึงเร่งกระตุ้นค่ายเวทย์แปรเปลี่ยนข้อห้ามทันที ตลอดหลายวันที่ผ่านมา เขาเก็บสะสมพลังเวทย์ไว้ในร่างจนหนาแน่นมหาศาล ตอนนี้พลังเหล่านั้นก็ไหลหลั่งเข้าสู่ค่ายเวทย์ไม่ขาดสาย

ค่ายกลหมุนวนอย่างบ้าคลั่ง ก่อให้เกิดแรงดูดมหาศาล เขายื่นมือทั้งสองข้างไปทางชิ้นเนื้อสีดำม่วงนั้น ควันสีม่วงดำพวยพุ่งออกจากชิ้นเนื้อ แล้วถูกฝ่ามือของอู๋เป่ยดูดซึม กลืนหายเข้าไปในค่ายเวทย์แปรเปลี่ยนข้อห้าม

อู๋เป่ยรู้สึกได้ว่าผิวหนังของตัวเองเริ่มร่วงโรย แล้วก็เน่าตาย เปลี่ยนเป็นสีดำ ก่อนจะผุกร่อนกลายเป็นผง ต่อจากนั้นคือกล้ามเนื้อของเขา ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งนาที ผิวหนังทั่วทั้งร่างของเขาไม่เหลือส่วนไหนที่ยังดีอยู่เลย

แม้แต่ดวงตา ยังถูกม่านสีขาวคลุมทับจนมองไม่เห็นสิ่งใด เส้นผมของเขาก็กลายเป็นสีเทาแห้งกรัง แค่แตะนิดเดียวก็หลุดร่วง

แต่อู๋เป่ยไม่หวั่นไหว ทุ่มเทพลังทั้งหมดกลั่นกลืนต่อไป เมื่อค่ายเวทย์แปรเปลี่ยนข้อห้ามหมุนวนอย่างต่อเนื่อง ก็มีควันม่วงดำมากขึ้นเรื่อย ๆ ไหลทะลักเข้าสู่ค่ายกล

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน