ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2661

รุ่งเช้าวันที่สอง จำนวนตราพลังลับในจุดลับที่สองของอู๋เป่ยก็ครบหนึ่งหมื่นดวงเช่นกัน

ก่อนหน้านั้นเขาได้พูดกับหานปิงเหยียนไว้แล้วว่าพอสอบเสร็จจะพาออกไปเที่ยว เป้าหมายคือไห่โม่เกอ ดินแดนที่ทั้งสวยงามและวุ่นวายปั่นป่วนในเวลาเดียวกัน

ระหว่างไห่โม่เกอกับต้าฮะคั่นด้วยมหาสมุทรกว้างใหญ่ นั่งเครื่องบินยังต้องใช้เวลาตั้งสองวัน อู๋เป่ยย่อมไม่คิดจะนั่งเครื่อง เขาตัดสินใจบินตรงไปไห่โม่เกอเอง ดังนั้นจึงเตรียมเสบียงติดตัวไปบ้าง แล้วไปซื้อผ้าห่มขนแกะทำมือผืนใหญ่ลายสวยงามมาหนึ่งผืน

เตรียมการเสร็จเรียบร้อย เขาโบกมือเบา ๆ ผ้าห่มก็ลอยขึ้นไปลอยคว้างอยู่กลางอากาศ ทั้งสองกระโดดขึ้นไปนั่ง กลายเป็นขี่พรมบินมุ่งหน้าไปไห่โม่เกอ

พรมบินนุ่มนวลแต่แน่นหนา รู้สึกราวกับปูอยู่บนทุ่งหญ้า ระหว่างบินอู๋เป่ยตัดลมแรงจากภายนอกออกไป รอบข้างจึงเงียบสงบ หานปิงเหยียนนั่งบนพรม หยิบองุ่นพวงหนึ่งขึ้นมากินไปพลาง ชมทิวทัศน์ภูผาสายน้ำไปพลาง

“สวยมากเลย” นางทอดถอนใจ “พี่เป่ย เราจะถึงไห่โม่เกออีกนานไหม”

อู๋เป่ยตอบว่า “อีกประมาณชั่วโมงหนึ่ง”

หานปิงเหยียนหัวเราะ “แบบนี้เร็วกว่านั่งเครื่องตั้งเยอะ”

พูดคุยกันไปสักพัก พรมบินก็ลอยมาถึงเหนือมหาสมุทร หานปิงเหยียนได้กลิ่นอายทะเล นางเอนศีรษะหนุนตักอู๋เป่ย หลับตาพักผ่อนอยู่ครู่หนึ่ง

ผ่านไปพักใหญ่ นางเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้จึงพูดว่า “พี่เป่ย ยังจำเฉินเม่าจงได้ไหม”

อู๋เป่ยนึกอยู่ครู่หนึ่ง “จำได้ อดีตที่หนึ่งของโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่ง ทำไมนึกถึงเขาขึ้นมา”

“ช่วงก่อนเฉินเม่าจงไปไห่โม่เกอแล้ว ฟังเพื่อนร่วมชั้นไม่กี่คนเล่าว่าตอนนี้เขาเก่งมาก เป็นกุนซือของแก๊งใหญ่แก๊งหนึ่ง ชั้นยังเห็นเขาอวดรูปคฤหาสน์กับรถหรูในกลุ่มแชตเลย”

อู๋เป่ยหัวเราะ “เหรอ นึกว่าเขาเอาแต่เรียนอย่างเดียว ไม่คิดว่าจะไปเป็นกุนซือได้เหมือนกัน”

หานปิงเหยียนว่า “ก่อนออกเดินทาง เขายังส่งข้อความมาบอกเลยว่าพอเราไปถึง จะเลี้ยงดูปูเสื่อเราอย่างดี”

อู๋เป่ยเองก็ไม่ขัดข้องที่จะเจอเฉินเม่าจง จึงพูดว่า “ก็ดีนี่ เขาอยู่ที่ไหนล่ะ”

หานปิงเหยียนว่า “ช่างเถอะ เขาแค่พูดตามมารยาท เราจะไปหาเขาจริง ๆ ก็ไม่ใช่เรื่อง เราแค่หา海滩สวย ๆ สักแห่ง ไปนอนเล่นสักสองวันก็พอ”

อู๋เป่ยว่า “ปิงเหยียน ช่วงนี้เธอทำการบ้านเรื่องเที่ยวมาตลอดเลยไม่ใช่เหรอ เล็งที่ไหนไว้บ้าง”

หานปิงเหยียนหยิบแผนที่แผ่นหนึ่งออกมา ชี้ไปที่เกาะเล็กแห่งหนึ่งบนชายฝั่งตะวันออกของไห่โม่เกอแล้วว่า “ไปที่ ‘เกาะดาวฟ้า’ ก่อนก็แล้วกัน ที่นั่นมองเห็นฝูงโลมา แล้วก็เช่าเรือยอชต์ออกไปตกปลาในทะเลได้ด้วย”

อู๋เป่ยว่า “ได้ งั้นไปเกาะดาวฟ้า”

อีกไม่นาน หานปิงเหยียนก็เห็นแผ่นดินใหญ่ทอดตัวยาวอยู่ด้านหน้า นางพูดอย่างยินดีว่า “พี่เป่ย เราใกล้จะถึงแล้วเหรอ”

อู๋เป่ยเพียงรับคำในลำคอเบา ๆ ดวงตากลับจ้องมองแผ่นดินผืนนั้นเขม็ง จากนั้นก็ค่อย ๆ ขมวดคิ้ว

หานปิงเหยียนเห็นสีหน้าเขาเปลี่ยนไป จึงถามว่า “พี่เป่ย เป็นอะไรเหรอ”

“มีคนลงมือวางค่ายกลหลอมวิญญาณครอบแผ่นดินผืนนี้เอาไว้ ฝีมือระดับนี้ ไม่ใช่สำนักธรรมดาจะทำได้” อู๋เป่ยกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หานปิงเหยียนถามอย่างสงสัยว่า “พี่เป่ย ค่ายกลหลอมวิญญาณนี่เอาไว้ทำอะไรเหรอ”

“ค่ายกลหลอมวิญญาณสามารถดูดกลืนพลังวิญญาณของคนเป็น แล้วแปรเปลี่ยนพลังวิญญาณนั้นให้กลายเป็นพลังงานที่ผู้บำเพ็ญดูดซับได้โดยตรง พลังงานพวกนี้แปลงสภาพต่อเป็นคริสตัลวิญญาณได้” อู๋เป่ยพูด “คริสตัลวิญญาณมีประโยชน์มาก ดูดซับกลั่นกลายแล้วช่วยยกระดับพรสวรรค์ เพิ่มความสามารถแต่กำเนิด แล้วยังซ่อมแซมจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ที่เสียหายได้ สรุปแล้วเป็นของดีชั้นหนึ่ง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน