ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 302

มันเป็นห้องชุดที่มีห้องทำงานแยกเป็นสัดส่วน ห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ และอื่นๆ พื้นที่นั้นใหญ่กว่าบ้านของโจวรั่วเสวี่ยเสียอีก และการตกแต่งก็หรูหรา

อู๋เป่ยพาเธอเข้ามาและพูดว่า “มีเสื้อผ้าอยู่ในตู้เสื้อผ้า ไปนอนเดี๋ยวนี้” จากนั้นเขาก็ปิดประตู

หลังจากผ่านไปสิบนาที โจวรั่วเสวี่ยที่อาบน้ำร้อนสวมชุดนอนผ้าไหมและเดินไปที่ห้องของอู๋เป่ย โดยถือตุ๊กตาตัวใหญ่ไว้ในอ้อมแขนของเธอ เธอส่งกลิ่นหอมจางๆ

เธอมองไปที่เขาและพูดว่า “หัวหน้า คุณช่วยคุยกับฉันหน่อยได้ไหม?”

อู๋เป่ยคิดกับตัวเองว่าผู้หญิงลำบากจริงๆ “อืม คุณพูดมาเถอะ”

โจวรั่วเสวี่ยทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาผ้าทรงกลมข้างๆเธอและพูดว่า “ก่อนหน้านี้ฉันบอกว่าแม่ของฉันแต่งงานใหม่ นั่นไม่เป็นความจริง หลังจากที่พ่อของฉันเสียชีวิต ทางหน่วยงานได้ให้เงินชดเชยมากกว่าสี่แสน นอกจากนี้ยังมีเงินรายเดือนสามพันสำหรับทั้งแม่และฉัน”

“ตอนนั้นยายยังมีชีวิตอยู่ ยายกลัวว่าแม่จะเอาเงินไปและทิ้งฉัน ก็เลยให้น้าเป็นคนจัดการเรื่องเงิน ส่วนบัตรธนาคารที่รับเงินรายเดือนก็เก็บไว้กับน้า”

“แม่ของฉันโกรธมากและอยู่มาวันหนึ่งเธอก็เก็บเสื้อผ้าและจากไป เธอทิ้งจดหมายไว้ให้ฉัน โดยบอกว่าวันหนึ่งเธอจะกลับมาหาฉัน แต่นี่มันสิบกว่าปีแล้วและเธอไม่เคยกลับมาเลย”

“ยายเสียภายในสองปี น้าใช้เงินฉันซื้อบ้าน แล้วใช้เงินค่าเรียนฉัน บอกว่าจะเลี้ยงดูฉันจนโต ฉันก็เข้าใจ ไม่เคยใช้เงินฟุ่มเฟือย กลัวว่าน้าจะปฏิเสธฉัน”

“หลังเรียนจบ ฉันเริ่มทำงานและเก็บเงินเดือนละพันไว้ใช้เองเท่านั้น ที่เหลือให้น้า พอกลับมาบ้านฉันก็ช่วยทำงานบ้าน”

อู๋เป่ยถอนหายใจ รู้สึกสิ้นหวังที่โจวรั่วเสวี่ยรู้สึกในตอนนั้น แต่เรื่องในครอบครัวนั้นยากจะคลี่คลาย เขาเปลี่ยนเรื่องและถามว่า “ทำไมจู่ๆ คุณถึงร้องไห้?”

โจวรั่วเสวี่ยเล่าบทสนทนาที่เธอได้ยินที่ประตูและพูดว่า “ฉันไม่รังเกียจที่พวกเขาใช้เงิน พวกเขาเลี้ยงดูฉันและเป็นญาติของฉัน แต่ฉันรับไม่ได้ที่พวกเขาต้องการกำไรจากการแต่งงานของฉันเพื่อที่จะซื้อบ้าน”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว “น้าและลุงของคุณมากเกินไปจริงๆ”

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เมื่อเป็นเช่นนั้น อย่ากลับไปอาศัยอยู่ที่นั่นเลย จากนี้ไปอาศัยอยู่ที่นี่ มีห้องหลายห้องที่นี่ ไม่ใช้ก็เปล่าประโยชน์ อีกอย่างคุณก็ไม่ต้องให้เงินเดือนน้าอีก เก็บไว้กินเอง”

โจวรั่วเสวี่ยตกตะลึง “อยู่ที่นี่?”

อู๋เป่ย “ใช่ ผมเป็นหัวหน้าของคุณ และคุณเป็นลูกน้องของผม แน่นอนผมต้องช่วยคุณ”

โจวรั่วเสวี่ยค่อนข้างประหลาดใจ “หัวหน้า นี่มันไม่เหมาะสมเหรอ?”

อู๋เป่ย “ไม่เหมาะสมตรงไหน? คุณกลัวว่าผมมีแรงจูงใจแอบแฝงกับคุณเหรอ? ไม่ต้องกังวล แม่ น้องสาว และปู่ย่าของผมก็อาศัยอยู่ที่นี่เหมือนกัน”

โจวรั่วเสวี่ยหน้าแดง “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันหมายถึง ฉัน…...”

อู๋เป่ยตบไหล่บางของเธอแล้วพูดว่า “อย่าคิดมาก นอนหลับให้สบาย พรุ่งนี้เรายังต้องไปทำงาน”

โจวรั่วเสวี่ยกลับไปที่ห้องของเธอ กอดตุ๊กตาของเธอแน่น หลับตา แต่เธอไม่สามารถหลับได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ล่องลอยไปสู่โลกแห่งความฝันในสภาพง่วงเหงาหาวนอน

ในความฝัน เธอเห็นพ่อแม่ของเธอ และพวกเขาเป็นครอบครัวที่มีความสุข หัวเราะและพูดคุย เต็มไปด้วยความสุขอย่างสุดซึ้ง

เช้าวันรุ่งขึ้นมีคนมาเคาะประตู โจวรั่วเสวี่ยรีบลุกขึ้นนั่งและรู้สึกสับสนชั่วขณะก่อนที่จะจำได้ว่าเธออยู่ที่ไหน เธอพูดว่า “เข้ามาได้”

อู๋เหมยโผล่หัวไปทางประตูครึ่งทาง ยิ้มแล้วพูดว่า “พี่โจว อาหารเช้าพร้อมแล้ว”

โจวรั่วเสวี่ยจำอู๋เหมยได้และพูดว่า “น้องอู๋เหมย พวกคุณไปกินข้าวเถอะ ฉันต้องไปทำงาน”

อู๋เหมยยิ้มและพูดว่า “พี่โจว ยังเช้าอยู่ แม่เตรียมอาหารเช้าให้คุณโดยเฉพาะ รีบลงมาเร็วๆ”

“อืม ก็ได้”

เธอรีบทำตัวให้สดชื่น เปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วลงไปข้างล่างเพื่อทานอาหาร