ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 304

ด้วยเงินจำนวนนี้ ทำให้เขามีเงินในมือมากกว่าสามหมื่นล้าน นี่รวมถึงหนึ่งหมื่นล้านที่ถังจื่อยี่ใส่ไว้ในบัญชีของบริษัท เขายังได้รับเงิน7.5พันล้านจากกาสิโนในพม่า และอีกห้าร้อยล้านที่เขาได้รับเป็นช่วง ๆ ส่วนที่เหลืออีกสี่พันล้าน ทั้งหมดนี้รวมกันแล้วก็มากกว่าสามหมื่นล้าน

นี่ยังไม่นับการลงทุนโรงงานผลิตยาของเขาในหลี่กว่างหลง โรงงานเคมีจูเจีย เมืองมรกต หุ้นห้าสิบล้าน และหนี้อีกประมาณหลายหมื่นล้านในเมืองมรกต

ถ้านับทั้งหมดนี้ เขาก็เป็นมหาเศรษฐีอย่างถูกต้องเหมาะสมแล้ว !

เขาบอกว่า “จื่อยี่ เราต้องการลงทุนในบริษัทนี้ เธอเตรียมจะขายหุ้นได้เท่าไหร่ ? ”

ถังจื่อยี่กล่าว “ผลกำไรหลายล้าน เราสองคนไม่สามารถจ่ายได้ เอาแบบนี้แล้วกัน เรายอมเสีย 40 เปอร์เซ็นต์ คุณคิดยังไง ? ”

อู๋เป่ย “ตระกูลยาง ตระกูลหลี่ และตระกูลฟาง พวกเราเป็นผู้มีส่วนร่วมมานานแล้ว และแต่ละคนสามารถให้หุ้นได้ไม่เกินห้าเปอร์เซ็นต์ ส่วนที่เหลืออีกยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ฉันเตรียมที่จะขายให้กับทางการ ”

ถังจื่อยี่กะพริบตา “คุณหมายถึงเมือง K หรือไม่? ”

อู๋เป่ยพยักหน้า “เมือง K อำเภอเมืองและเขตหมิงหยาง ล้วนสามารถลงทุนได้หมด ในเวลาเดียวกัน ฉันยังจะออกหุ้นจำนวนหนึ่ง และแบ่งให้กับเย่เสวียน และตระกูลจ้าวในเมืองหลวง ”

ถังจื่อยี่ “ประเมินมูลค่าเท่าไรถึงจะเหมาะสมล่ะ ? ”

อู๋เป่ย “ในช่วงแรกพวกเราลงทุนไปเยอะมาก ดังนั้นการประเมินมูลค่าควรตั้งไว้ที่หนึ่งแสนล้าน แบ่งเป็นหนึ่งล้านหุ้น หุ้นละหนึ่งแสน ”

ทั้งสองคุยกันถึงแผนการโดยประมาณ และในพริบตามันก็ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว อู๋เป่ยโทรศัพท์และให้หมี่เจี้ยนเอาอาหารมาส่ง

เฉินจื่ออวี๋นอนหลับตลอดเวลา และไม่ได้ออกมาทานอาหารกลางวัน อู๋เป่ยไม่ได้ให้คนไปเรียกเธอ และหลังทานอาหาร เขาสอนเทคนิคการออกกำลังกายเบื้องต้นให้กับถังจื่อยี่

ทั้งสองกำลังฝึกซ้อมอยู่ในห้อง อู๋เป่ยใช้โอกาสจากประโยชน์นี้เอาเปรียบ รับหมัดที่อ่อนโยนของถังจื่อยี่เป็นครั้งคราว ทั้งสองสนุกกันอย่างไม่รู้สึกเหนื่อย และก็ไม่รู้ว่าใครกำลังเอาเปรียบใคร

ในไม่ช้า เขาก็ได้ยินเสียงของกังจื่อดังมาจากนอกประตู “บอสครับ คุณหนูลั่วเมิ่งเฉินมาขอเข้าพบครับ ”

เธอมาได้ยังไง ? อู๋เป่ยขมวดคิ้วและถามว่า “มากี่คนแล้ว ? ”

“แค่สามคนเท่านั้น ผู้หญิงล้วน” กังจื่อกล่าว

ในขณะนี้ เขาจับเท้าข้างหนึ่งของถังจื่อยีและลูบไปลูบมา ฝ่ายหลังมองเธออย่างหนักและถามว่า “ใครกัน? ”

อู๋เป่ย “คนจากตงหยิง น่าจะมาคุยเรื่องธุรกิจกับฉัน ไป ไปหาเธอกันเถอะ”

ในห้องนั่งเล่น ลั่วเมิ่งเฉินยืนอย่างอ่อนช้อยและสง่างาม เมื่อเห็นอู๋เป่ยเธอโค้งคำนับอย่างสุภาพ “คุณอู๋เป่ย เราพบกันอีกแล้ว”

อู๋เป่ยพยักหน้า “คุณหนูลั่ว ฉันไม่ได้บอกว่าถามให้ชัดเจนแล้วค่อยมาพูดคุยกันหรอกเหรอ? คุณมาที่นี่ทำไม ? ”

“ฉันเป็นคนให้เธอมาเอง “ นอกห้องโถง มีอีกเสียงดังขึ้นมา และลั่วฉังเซินก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว “มาพอดีเลย ที่นี่ไม่สะดวกที่จะพูดคุยเท่าไร ไปที่อื่นกันเถอะ ”

ในขณะนั้น เขาเรียกทุกคน รวมถึงเฉินจื่ออวี๋ ไปที่ตงหู่ซอย1 ระยะห่างระหว่างทั้งสองด้าน อยู่ไม่ไกล เดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว

ตงหู่ซอย1 มีพื้นที่ขนาดใหญ่กว่ามาก และครอบครัวก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ดังนั้นจึงสะดวกกว่าในการทำสิ่งต่าง ๆ

เขาเชิญ ลั่วฉังเซิงและลั่วเมิ่งเฉิน ไปที่ห้องนั่งเล่นตามลำพัง ให้คนเอาชามาเสิร์ฟและพูดว่า “ครั้งก่อนฉันก็พูดไปแล้ว ฉันไม่สนใจจะไปแต่งงานที่ตงหยิง

ลั่วฉังเซิงพยักหน้า “ฉันรู้เรื่องแล้ว ทุกอย่างง่ายต่อการพูดคุย แต่ตอนนี้ฉันกำลังเผชิญกับความยากลำบาก เมิ่งฉินเธอกำลังสูญเสียการควบคุมทรัพย์สิน ถ้าฉันไม่สามารถฟื้นฟูการฝึกฝนโดยเร็วที่สุด เกรงว่าฉันก็จะกลายเป็นคนอนาถาแล้ว

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว “คุณต้องการให้ฉันรักษาคุณให้หายก่อนไหม ? ”

ลั่วฉังเซิง“ใช่แล้ว แน่นอนว่า ตอนนี้เมิ่งเฉินเธอสามารถใช้เงินสดได้ และสามารถมอบเงินจำนวนนี้ให้คุณก่อน นอกจากนี้ นับตั้งแต่ตอนนี้เมิ่งเฉินก็จะเป็นผู้หญิงของคุณ”

อู๋เป่ยถามว่า “เท่าไหร่ ? ”