ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 35

ฝ่ามือทั้งคู่ของเขาเต็มไปด้วยชี่แท้* มือข้างหนึ่งจับที่เท้า ส่วนอีกข้างนวดที่ข้อเท้า

โจวรั่วเซว่โตจนป่านนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกเล่นเท้า ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่ไม่นานความเขินอายของเธอก็หายไปเพราะเจ็บอย่างรุนแรง เธอกรีดร้องและน้ําตาก็ไหลออกมา

แต่ที่น่าแปลกก็คือ พอความเจ็บปวดอยู่พักหนึ่ง ข้อเท้าของเขาก็อบอุ่น และความเจ็บปวดก็หายไปอย่างรวดเร็ว แถมยังรู้สึกสบายขึ้นอีกด้วย

อู๋เป่ยจับเท้าข้างนี้แล้วรับรู้ถึงความขาวเหมือนหิมะ นิ้วเท้าสวยมาก เล็บเท้าเหมือนไข่มุก ผิวใสจนสามารถมองเห็นเส้นเลือดสีฟ้าอยู่ข้างในได้อย่างชัดเจน

อู๋เป่ยรีบรักษาให้เธอ แต่เท้าของเธอสวยมาก พอเขาเคลิ้มเผลอเล่นเท้าเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงบีบนวดไปรอบๆ

พอไม่รู้สึกเจ็บแล้ว โจวรั่วเซว่จึงรู้สึกจักจี้เท้า จนทนไม่ไหวหัวเราะคิกคัก

เหอปี้ชื่อซึ่งยังคงนอนอยู่บนพื้น เขาเริ่มจะทนไม่ไหว พูด "คุณอู๋ พี่อู๋ คุณช่วยมาดูผมหน่อยได้ไหม ผมปวดใกล้จะตายแล้ว"

พอเขาตะโกน อู๋เป่ยถึงนึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกคน เขารีบวางเท้าลง แล้ววิ่งมา เหลือบมองไปที่ข้อมือของเหอปี้ชื่อ แล้วยกขึ้นเขย่า

เสียงดัง "ควั๊ก" ก็สามารถเชื่อมกระดูกข้อมือของเขาได้แล้ว กระดูกและเส้นเอ็นได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เขาสามารถดีขึ้นได้หลังจากได้รับยาสองสามวัน

ทันใดนั้นเหอปี้ชื่อก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด เขามองไปที่อู๋เปียด้วยความประหลาดใจและถามว่า "มันเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ"

เมื่อกี้อู๋เป่ยจับเท้าของโจวรั่วเซว่ไว้ในอ้อมแขนและนวดอยู่ตั้งนาน พอถึงทีเขา ทำไมถึงเร็วขนาดนั้น?

อู๋เป่ยพูดว่า "อาการของเธอรุนแรงกว่าของคุณ คุณแค่ข้อมือเคล็ด"

เหอปี้ชื่อกดที่หัวของเขาและพูดว่า "เขาตีหัวผมด้วย ไม่เป็นไรใช่ไหม"

อู๋เป่ย: "ไม่เป็นไร ผมจะฉีดยาให้คุณทีหลัง"

เหอปี้ชื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรีบขอบคุณอู๋เป่ยอย่างเร็ว ถ้าไม่ใช่เพราะอู๋เป่ย วันนี้เขากับโจวรั่วเซว่คงเสร็จไปแล้ว อันตรายจริงๆ!

โจวรั่วเซว่ลุกขึ้นยืน เธอถามด้วยความสงสัย "พี่อู๋เป่ย ที่คุณฝึกเป็นกังฟูแบบไหน ใช้เวลาแค่แปบเดียวก็ทำให้มือเขาใช้การไม่ได้แล้ว"

อู๋เป่ย: "กงเล็บมังกรวัชระ"

โจวรั่วเซว่ไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เธอถึงกับพูดว่า "ยอดเยี่ยม" เธอหันไปพลิกตัว "หญิงชรา" กลับมา ถอดวิก แล้วใช้ทิชชู่เปียกเช็ดหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ

เหอปี้ชื่อมองดูแล้วพูดว่า "ใช่ เขานี่เอง! ไอ้สารเลวคนนี้อุ้มหกชีวิตไว้บนหลังของเขา ในที่สุดเราก็จับได้แล้ว โทรสิ!"

"โอเค!"

โจวรั่วเซว่พยักหน้าและแจ้งเบื้องบนทันที

อู๋เป่ยว่า "นักสืบสวรเหอ นักสืบสวนโจว พวกคุณจัดการต่อเถอะ ผมมีธุระต้องขอตัวก่อนล่ะ"

เหอปี้ชื่อรีบพูดว่า "อู๋เป่ย คุณช่วยเรามามากแล้ว วันหลังผมขอเลี้ยงข้าวนะ" หลักๆ คือเขาอยากให้อู๋เป่ยช่วยฝังเข็มให้ เพราเขาก็ถูกตบที่ศีรษะ เขากลัวโรคที่จะตามมา

"โอเค เจอกันวันหลังนะ" อู๋เป่ยโบกมือ แล้วก็ไป

ทันทีที่ไป โจวรั่วเซว่ก็ซ่อนความตื่นเต้นบนใบหน้าของเธอไว้ไม่อยู่: "เจ้านาย! อย่างน้อยคราวนี้เราต้องได้รับความดีความชอบขั้นสองแน่นอนใช่ไหม?

เหอปี้ชื่อยิ้มและพูดว่า "บุคคลนี้เป็นอาชญากรที่กระทรวงต้องการตัว เขาอยู่เบื้องหลังการเสียชีวิตหกคน และได้รับบาดเจ็บสาหัสอีก 17 คน ซึ่งในจำนวนนั้นมีเพื่อนร่วมงานหน่วยจับกุมอาชญากรรมของเราอยู่หลายคน การที่เราจับเขาได้ในคราวนี้ คงหนีไม่พ้นความดีความชอบขั้นหนึ่ง

โจวรั่วเซว่ดีใจมาก: "หัวหน้า ในที่สุดคุณก็จะได้เลื่อนยศตํารวจอีกขั้น"

เหอปี้ชื่อยิ้มและพูดว่า "ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณอู๋เป่ย"

พอพูดถึงอู๋เป่ย เขาก็ถอนหายใจ "คราวนี้ฉันได้เห็นแล้วว่าปรมาจารย์คืออะไร"

โจวรั่วเซว่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว และรู้สึกว่านอกจากขาแล้ว ก็ยังมีแขนอีกข้างที่ถูกนวดไปนวดมา

อู๋เป่ยไปที่บ้านของหม่านต้าอู่ พูดไม่กี่คำหม่านต้าอู่ก็เห็นด้วย และเต็มใจที่จะช่วยเขาประสาน หลังจากเกิดเหตุการณ์ครั้งก่อน เขากลัวมากๆ และตอนนี้เขากําลังซ่อนตัวจากอู๋เป่ยอยู่

หม่านต้าอู่สามารถเป็นหัวหน้าหมู่บ้านได้ โดยธรรมชาติแล้วเขาไม่ใช่คนธรรมดา เขาสมองเร็วมาก คนอย่างอู๋เป็ยก็ไม่สามารถโกรธเคืองได้

หลังจากนั้นไม่นาน หวงจื่อเฉียงทั้งสองก็มาถึง อู๋เป่ยจัดให้พักอาศัยอยู่บ้านหลังตรงข้าม และต่อจะให้ทำหน้าที่รับผิดชอบปกป้องความปลอดภัยของครอบครัวของเขา

ทุกวันนี้ ตระกูลกงจ้องจะโจมตีเขาได้ทุกเมื่อ เพราะฉะนั้นเขาต้องเตรียมพร้อมอยู่ตลอด

หลังจากจัดการที่พักให้ทั้งสองคนเรียบร้อย ถางจื่ออี่ก็โทรมา บอกว่าวันอังคารหน้าจะไปเล่นการพนันที่เปียนหนาน ถามอู๋เป่ยว่ามีเวลาไหม อู๋เป่ยบอกว่าได้

ถางจื่ออี่มีความสุขมากและพูดว่า "ตระกูลถางของเรารับช่วงต่อบริหารไท่คางวิลล่าอย่างเต็มตัวแล้วนะ เมื่อเช้าเปิดแถลงข่าวแล้ว ปัจจุบันเปิดให้จองได้แล้ว คุณปู่พอใจกับเรื่องนี้มาก เขาคืนตําแหน่งให้พ่อของฉันแล้วด้วย ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณคุณมากๆ

อู๋เป่ย: "ด้วยความยินดี"

ถางจื่ออี่ถอนหายใจเบาๆ : “ปัจจุบัน สุขภาพคุณปู่แย่ลงทุกวัน เขากําลังเลือกทายาทเพื่อสืบทอด ซึ่งนําไปสู่การแข่งขันที่ดุเดือดในหมู่คนรุ่นต่อไป เพราะฉะนั้นพ่อของฉันต้องประสบความสําเร็จอย่างมาก ถึงจะสร้างความประทับใจให้คุณปู่ได้

อู๋เป่ยรู้ว่าเธอมีเรื่องอื่นที่อยากจะพูด จึงพูดว่า "คุณมีอะไรก็พูดมาตรงๆ"

ถางจื่ออี่ยิ้มและพูดว่า "พี่นี่ฉลาดจริงๆ รู้ว่าฉันมีเรื่องจะปรึกษาคุณ หลังจากเล่นพนันหินแล้ว ฉันอยากยึดที่ดินในอ่าวไป่หลงและสร้างโครงการใหญ่ ถ้าโครงการนี้ประสบความสำเร็จ พ่อของฉันก็จะเข้ารับตําแหน่งได้สําเร็จ

อู๋เป่ย: "ก็แค่โครงการโครงการหนึ่ง ผมจะช่วยอะไรได้"

ถางจื่ออี่ถอนหายใจ: "เมื่อก่อนอ่าวไป่หลงฮวงจุ้ยไม่ดี ตั้งแต่ร้อยปีที่แล้ว ผู้คนไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้ ใครก็ตามที่กล้าสร้างบ้านที่นั่นจะตายด้วยความเจ็บป่วยหรือไม่ก็เป็นบ้า

อู๋เป่ยตกตะลึง: "คุณหมายความว่ามันเป็นสถานที่ที่ไม่ดี คุณยังอยากจะสร้างบ้านอีกเหรอ"

ถางจื่อี่ยิ้มและพูดว่า "พี่ คุณมีความสามารถไม่ใช่เหรอ? คุณช่วยฉันดูหน่อยสิ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะล้มเลิกความคิดนี้ ถ้าฉันมีวิธีแก้ปัญหาที่เรวร้ายนี้ได้ ทําไมฉันถึงจะไม่สานต่อโครงการนี้ล่ะ?

เธอพูดเพิ่มเติมอีกว่า "เมื่อโครงการนี้เปิดตัวสำเร็จ ฉันจะแบ่งหุ้นให้ 2% !"