ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 378

อู๋เป่ยเอายาอายุวัฒนะมังกรพยัคฆ์ระดับสามสี่เม็ด และยาอายุวัฒนะมังกรพยัคฆ์ระดับสองอีกสองเม็ด ใส่เข้าไปในขวดใบหนึ่ง พูด : “ยานี้เป็นยาเม็ด อย่าลืมให้ค่าผลประโยชน์หนึ่งร้อยล้านกับฉันด้วย”

ถังปิงอวิ๋นพยักหน้า เก็บขวดอย่างระมัดระวัง

อู๋เป่ย นำยาอายุวัฒนะมังกรพยัคฆ์ที่เหลืออีกสามเม็ด ใส่เข้าไปในขวดอีกใบหนึ่ง พูด : “สามเม็ดนี้ ฉันแบ่งให้เธอหนึ่งเม็ด”

ถังปิงอวิ๋นพูดด้วยรอยยิ้ม : “ฉันเอาหนึ่งเม็ดก็เพียงพอแล้ว”

ต้องรู้ว่า ยาอายุวัฒนะมังกรพยัคฆ์นี้มีส่วนช่วยให้คนๆหนึ่งเลื่อนขั้นเป็นชั้นเทพ ด้วยเหตุนี้มูลค่าของมันประเมินเป็นตัวเงินไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้วปรมาจารย์ชั้นเทพมีเพียงไม่กี่คนในโลก

ถังปิงอวิ๋นรับยาอายุวัฒนะเสร็จ จากไปทันที ดูจากท่าทาง เธอต้องการส่งยาอายุวัฒนะออกไปให้เร็วที่สุด

หลอมยาไปสองเตา อู๋เป่ยเหนื่อยล้าอย่างมาก นั่งพักผ่อนอยู่บนโซฟาที่ลานบ้าน คืนที่เย็นสบายราวกับน้ำ ลั่วเมิ่งเฉินชงชาให้เขาหนึ่งกา นั่งอยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ

อู๋เป่ยจิบชาไปหลายคำ ร่างกายนอนอยู่บนพนักพิงอย่างผ่อนคลาย ลั่วเมิ่งเฉินเข้ามานวดไหล่ให้เขาทันที แรงกำลังดี

อู๋เป่ยหลับตาลงครึ่งหนึ่ง พูด : “เมิ่งเฉิน ชื่อฮ่อหลงของเธอ ใครเป็นคนตั้งให้เหรอ”

ลั่วเมิ่งเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม : “ท่านอู๋เป่ย ชื่อคุณปู่ของฉันเป็นคนตั้ง ฉันเกิดได้ไม่นาน คุณปู่ของฉันเสียชีวิตในการดวลกับคู่ต่อสู้”

อู๋เป่ยประหลาดใจเล็กน้อย : “เอ๋ มีคนกล้าฆ่าลูกชายของลั่วฉังเซิงด้วยเหรอ”

ลั่วเมิ่งเฉินถอนหายใจเบาๆ : “คนที่ฆ่าคุณปู่ เป็นนินจาอัจฉริยะของญี่ปุ่น พลังที่อยู่เบื้องหลังของเขาแม้แต่ท่านทวดก็ไม่อาจสั่นคลอนได้”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “คิดไม่ถึงเลยว่าเหล่าลั่วก็มีช่วงเวลาที่ถูกบีบให้ยอมแพ้ด้วย”

“ตอนนั้นท่านทวดอยากแก้แค้นแทนคุณปู่ ปรากฏว่าได้รับบาดเจ็บสาหัส หลังจากนั้นมา ก็ไม่เคยถามถึงเรื่องของยุทธภพเลย”

อู๋เป่ย : “เมิ่งเฉิน แม่ของฉันบอกว่า ช่วงที่ผ่านมาเธออยู่บ้านฉันทำงานบ้านทุกอย่าง อาหารก็ทำได้อร่อยเช่นกัน ลำบากเธอแล้ว”

ลั่วเมิ่งเฉินยิ้มเล็กน้อย : “คุณป้าไม่รังเกียจเมิ่งเฉิน เมิ่งเฉินก็ดีใจมากๆแล้ว”

อู๋เป่ยพูด : “ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้และรู้เรื่องอย่างเธอ ใครจะไปรังเกียจเธอเหรอ”

เขาหยิบยาอายุวัฒนะมังกรพยัคฆ์ออกมาหนึ่งเม็ดและยื่นให้ลั่วเมิ่งเฉิน พูด : “กินมันลงไป ฝึกฝนวิชาเพาะกายที่ฉันสืบทอดให้เธออย่างต่อเนื่อง ภายในหนึ่งสัปดาห์ เธอน่าจะสามารถทะลวงถึงชั้นเทพได้”

ลั่วเมิ่งเฉินตะลึงแล้ว เธอรับยาอายุวัฒนะมา พูดเสียงสั่น : “ท่านอู๋เป่ย นี่ล้ำค่าเกินไปแล้ว”

“มันล้ำค่าจริงๆ” อู๋เป่ยพูด “เพียงแต่ตอนนี้เหล่าลั่วเป็นคนของฉัน และเธอพูดเองว่าเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันจะปฏิบัติกับเธอเป็นอย่างดี”

ลั่วเมิ่งเฉินซาบซึ้งใจอย่างมาก น้ำตาไหล โค้งคำนับอู๋เป่ยหนึ่งที : “ท่านอู๋เป่ย ขอบคุณ”

อู๋เป่ยพูด : “ยาอายุวัฒนะนี้เรียกว่ายาอายุวัฒนะมังกรพยัคฆ์ อันที่จริงมันยังมีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่ง เรียกว่ายาอายุวัฒนะจูจี้ ตอนนี้เธอฝึกถึงจุดสูงสุดของปรมาจารย์เสินจิ้น มีมันช่วยเหลือ บวกกับวิชาเพาะกายที่ฉันสืบทอด ทะลวงถึงชั้นเทพไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน”

ลั่วเมิ่งเฉินต้องการพูดอะไรบางอย่าง อู๋เป่ยพูด : “พรุ่งนี้เธอกินมันลงไป ฉันจะช่วยเหลือเธออย่างห่างๆ”

ลั่วเมิ่งเฉินชอบมาก พยักหน้าอย่างแรง

พักผ่อนสักพัก เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว มือถือของเขาสั่นหนึ่งที ได้รับข้อความหนึ่งข้อความ ไป๋ปิงเป็นคนส่งมา

ภายใต้การช่วยเหลือของเขา ไป๋ปิงกำลังสอนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งของเขต และเงินเดือนดีกว่าตอนที่เขาอยู่โรงเรียนมัธยมอันดับสองมาก

“อู๋เป่ย ตอนนี้คุณมีเวลาว่างไหม” เธอถาม

อู๋เป่ยคิดสักพัก ตอบกลับเธอ : “อาจารย์ไป๋ คุณมีเรื่องอะไร”

ไป๋ปิงเงียบสักพัก ตอบกลับ : “เมื่อเร็ว ๆ นี้มีชายคนหนึ่งชื่อหวังห้าว ตามจีบฉันอย่างบ้าคลั่ง ส่งผลกระทบต่องานและชีวิตของฉันอย่างร้ายแรง เบื้องหลังของเขามีอำนาจอย่างมาก ฉันไม่กล้าทำให้เขาขุ่นเคือง”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ

ไป๋ปิง : “หวังห้าวพาคนมาหนึ่งกลุ่ม เฝ้าอยู่ข้างนอก ฉันไม่กล้าออกไป”

อู๋เป่ย : “อาจารย์ไป๋ ผมไปรับคุณแล้วกัน”

ไป๋ปิง : “อย่างนั้นต้องรบกวนคุณแล้ว”

“ไม่รบกวน ผมถึงหน้าประตูโรงเรียน จะโทรศัพท์หาคุณ”

“เชอะ ติดคุกเหรอ พ่อของลูกพี่ของฉันเป็นถึงเจ้าหน้าที่ระดับเมือง ใครกล้าให้พวกเราติดคุก ผู้หญิงที่ถูกฆ่าในตอนนั้น พวกเราก็แค่ชดใช้เงินไปไม่กี่หมื่นเท่านั้น เงินไม่กี่หมื่น ล้วนแล้วไม่เพียงพอต่อค่าขนมหนึ่งเดือนของฉัน”

อู๋เป่ยไร้สีหน้า พูด : “บนโลกใบนี้ ยังคงต้องมีคุณธรรม เพียงแค่บางครั้ง มันมาค่อนข้างช้าเท่านั้น”

หวังห้าวจ้องมอง : “หยุดพูดเรื่องไร้สาระ คุกเข่าลง.....”

“ปัง!”

เสียงยังไม่ทันสิ้นสุด อู๋เป่ยเตะหนึ่งทีจนหวังห้าวล้มลงพื้น คนอื่นๆยังตอบสนองไม่ทัน ถูกเขาจัดการทั้งหมดโดยไม่ต้องใช้ความพยายามเลย

หวังห้าวชี้อู๋เป่ย ตะคอก : “แกกล้าทำร้ายฉัน พ่อของฉันคือปรมาจารย์บู๊ลิ้ม ฉันจะให้เขามาฆ่าแก!”

อู๋เป่ยพูดกับไป๋ปิง : “อาจารย์ไป๋ คุณกลับไปก่อนเลย ที่นี่ปล่อยให้ผมจัดการเอง”

ใบหน้าของไป๋ปิงซีด เธอพยักหน้า พูด : “อู๋เป่ย คุณอย่าทำร้ายคนนะ”

“รู้แล้ว” อู๋เป่ยโบกมือให้เธอ

ไป๋ปิงรู้ว่าต่อให้อยู่ต่อก็ช่วยอะไรไม่ได้ กัดฟันหนึ่งที วิ่งกลับไปหอพักอย่างรวดเร็ว

รอให้เธอไปไกลแล้ว อู๋เป่ยนั่งยองๆต่อหน้าหวังห้าว ถามด้วยรอยยิ้ม : “ชื่ออะไร”

หวังห้าวพูดอย่างดุร้าย : “ฉันชื่อหวังห้าว พ่อของฉันชื่อหวังจ่านเฟิง เขาเป็นถึงปรมาจารย์บู๊ลิ้ม! ประธานสมาคมศิลปะการต่อสู้!”

“อ้อ ที่แท้เป็นตระกูลบู๊ลิ้มนี่เอง อย่างนั้นร้ายกาจจริงๆ แกโทรศัพท์หาเขาตอนนี้ บอกไปว่ามีคนทำร้ายแก ภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าหากเขาไม่ปรากฏตัว ฉันจะทุบตีแกอย่างต่อเนื่อง” อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส ไม่มีอารมณ์ของความโกรธ

ดูเหมือนว่าหวังห้าวจะไม่กลัวเขา พูดอย่างเย็นชา : “ได้! แกมีปัญญาก็รอไว้เลย ฉันจะโทรศัพท์หาพ่อฉันเดี๋ยวนี้!”

“พ่อของแกไม่พอให้ฉันทุบตี แกบอกว่าเมื่อกี้แกยังมีลูกพี่อีกคนหนึ่ง แกเรียกเขามาด้วยเลย ฉันจะจัดการพร้อมกัน จะได้ลดภาระของฉันในภายหลัง” เขาพูด

ดวงตาของหวังห้าวเป็นประกาย : “แกเป็นคนพูดเองนะ! ได้ อีกสักพักฉันจะดูว่าแกจะร้องไห้ยังไง!”