ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 379

เขาหยิบมือถือออกมา โทรหาพ่อของตัวเองก่อน หลังจากนั้นโทรหาลูกพี่ที่ตัวเองนับถือ คนหนึ่งที่ทำงานอยู่ในหน่วยงานรัฐชื่อฉังเส้าหยง หลังจากโทรเสร็จ หวังห้าวจ้องมองอู๋เป่ยและหัวเราะอย่างเย็นชา ในสายตาของเขา ทันทีที่พ่อและลูกพี่ของตัวเองมาถึง คนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ตายแน่นอน!

หลังจากสิบกว่านาที มีรถ Audi A6 คันหนึ่งหยุดและจอดอยู่ไม่ไกล มีชายวัยกลางคนสองคนลงมาจากรถ ล้วนแล้วมีอายุสี่สิบกว่า พวกเขาเห็นหวังห้าวนอนอยู่บนพื้น รีบวิ่งเข้ามาทันที หนึ่งในนั้นพูดด้วยความโกรธ : “เกิดอะไรขึ้น ใครทำร้ายลูกชายของฉัน”

ทันทีที่หวังห้าวเห็นสองคนนี้ ก็ตะโกนเสียงดัง : “คุณพ่อ คุณอาหยาง พวกคุณรีบสั่งสอนสารเลวคนนี้ เขาทำร้ายผม!”

ชายวัยกลางคนทั้งสองโกรธสุดขีด พุ่งเข้ามาหาอู๋เป่ยทันที สามสิบก้าว ยี่สิบห้าก้าว รอให้ทั้งสองคนเหลือเพียงระยะห่างยี่สิบก้าว ทั้งสองเดินช้าลงพร้อมกันด้วยสีหน้าประหลาดใจและไม่มั่นใจ เพราะว่าอู๋เป่ยยืนอยู่กับที่ตรงนั้น ไม่ขยับเขยื้อน กลับทำให้คนรู้สึกได้ถึงความแน่วแน่และสงบ หรือว่าเป็นยอดฝีมือเหรอ

สิบห้าก้าว สิบก้าว จู่ๆทั้งสองคนก็ยืนอยู่กับที่ ใบหน้าซีดขาว ร่างกายมีเหงื่อเย็นไหลออกมา เพราะว่าพวกเขาพบว่า อากาศที่อยู่ด้านหลังของรอบตัวอู๋เป่ยบิดเบี้ยว! สิ่งนี้บ่งบอกได้ว่า รอบตัวของเขาเต็มไปด้วยพลัง!

ยอดฝีมือ!

ทั้งสองหายใจเข้าลึกๆ ชายด้านซ้ายทำความเคารพอู๋เป่ยด้วยวิถีนักสู้ : “คุณชื่ออะไร”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ใครคือพ่อของหวังห้าว”

คนๆนี้ก้าวไปข้างหน้า : “ผมเอง ห้าวเอ่อร์อายุน้อยไม่รู้เรื่อง กรุณายกโทษให้ด้วย”

อู๋เป่ยพูด : “ลูกชายของแกบอกว่า พ่อของเขาคือปรมาจารย์บู๊ลิ้ม ฉันอยากจะเห็นจริงๆว่าตระกูลบู๊ลิ้มแบบไหนปลูกฝังลูกหลานที่น่ารังเกียจแบบนี้ออกมา”

สีหน้าของคนๆนี้แย่อย่างมาก แต่เมื่อเขาเห็นว่าพลังของอู๋เป่ยแข็งแกร่งอย่างมาก ไม่กล้าลงมือ พูด : “เพื่อน เป็นเพราะผมสอนลูกไม่ได้เรื่อง ผมขอโทษคุณด้วย”

“คำขอโทษใช้การได้ แล้วจะมีกฎหมายทำอะไร” อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส

หวังห้าวตะโกน : “คุณพ่อ ไม่ต้องพูดไร้สาระกับเขา ฆ่าเขาสะ!”

“สารเลว! แกหุบปากไปเลย!” ชายวัยกลางคนโกรธจนตัวสั่น แทบรอไม่ไหวอยากจะเหยียบลูกชายที่ไม่เอาไหนตายคาเท้า

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ไอ้น้อง ตอนนี้พ่อของแกปกป้องแกไม่ได้”

หวังห้าวอึ้งสักพัก เขามองอู๋เป่ย จากนั้นมองไปทางพ่อที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นตึกตัก พูด : “คุณพ่อ คุณเป็นอะไร คุณกลัวเขาเหรอ”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “เมื่อแกะเจอสิงโต ก็จะแสดงความกลัวโดยสัญชาตญาณ”

ชายวัยกลางคนกัดฟันแน่น เดินเข้าไปหนึ่งก้าว คารวะและพูด : “ข้าน้อยหวังจ่านหลี่ผู้สืบทอดของหมัดเจ็ดดาว ท่านได้โปรดให้อภัยด้วย ปล่อยลูกชายของผมเถอะ!”

อู๋เป่ยพูด : “ไม่รีบ ยังมีคนมาไม่ถึง”

เพิ่งพูดจบ รถหรูนับสิบคันแล่นเข้ามา บนรถมีชายหนุ่มสิบกว่าคนลงมา เดินนำโดยชายรูปร่างสูงและอ้วนคนหนึ่ง ประมาณสามสิบต้นๆ สวมชุดสูทลำลองสีม่วง สูงประมาณหนึ่งเมตรเก้า

“เวร! ใครแม่งรังแกน้องชายของฉันวะ” เขาตะโกนเสียงดัง หยิ่งผยองอย่างมาก สายตากวาดมองคนที่อยู่ในสถานที่อย่างดุร้าย

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนนี้ ดวงตาของหวังห้าวเป็นประกาย ตะโกนเสียงดัง : “ลูกพี่ คุณรีบมาสั่งสองเด็กคนนี้! เขาบอกว่าจะสั่งสอนลูกพี่อย่างคุณ!”

คนผู้นี้ชื่อฉังเส้าหยง เป็นลูกพี่ร่วมสาบานของหวังห้าว เขาถาม : “หวังห้าว ใครทำร้ายนาย”

“เขา!” หวังห้าวชี้อู๋เป่ย แสงความดุร้ายฉายออกมาจากดวงตา

ฉังเส้าหยงหัวเราะอย่างเย็นชา สิบนิ้วของเขาประสานเข้าด้วยกัน หักข้อนิ้วส่งเสียงแกร็กดังออกมา เขาใช้สายตาที่ดุร้ายจ้องมองอู๋เป่ย : “แกกล้าไม่ใช่น้อยเลยนะ กล้าทำร้ายน้องชายของฉัน วันนี้ไม่ทุบตีแกจนขี้ไหล ฉันฉังเส้าหยงจะไม่แซ่ฉังอีกต่อไป!”

อู๋เป่ยพูด : “อย่างนั้นดีที่สุดคือแกคิดให้ดีก่อนว่าจะแซ่อะไร”

“แม่ง หาเรื่องตายเหรอ!” ฉังเส้าหยงโกรธอย่างมาก ชกไปที่หน้าของอู๋เป่ยหนึ่งหมัด

อู๋เป่ยยกมือขึ้น ข้อมือของฉังเส้าหยงถูกเขาจับเอาไว้ อีกฝ่ายดิ้นสุดแรง กลับขยับไม่ได้ จากนั้นมีความเจ็บปวดหนึ่งส่งมา เขาส่งเสียงกรีดร้อง คุกเข่าข้างหนึ่ง เส้นเลือดบนหน้าผากบูดออกมา และน้ำตาก็ไหลออกมา

อู๋เป่ยถามอย่างไม่แยแส : “เป็นอะไร เจ็บเหรอ”