ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 401

เสี่ยวหยางเป็นผู้หญิงวัยสามสิบกว่าปี เป็นเลขาส่วนตัวของหลี่อวิ๋นโต้ว มีความสามารถมาก เธอรีบพูด : “ท่านประธาน ไม่มีชั่วคราว”

หลี่อวิ๋นโต้ว : “กลับไปเธอช่วยหาคนวางแผนสักหน่อย ซื้อพื้นที่ของเมืองแห่งนี้ สร้างสวนเจียงหนาน”

อู๋เป่ยอึ้งไปเลย : “คุณปู่ คุณมาสร้างสวนที่นี่ทำไม”

หลี่ฉวิ๋นโต้ว : “แน่นอนว่าให้นายไปอยู่ ฉันรู้จักคนจัดสวนมืออาชีพคนหนึ่ง ถึงเวลาให้เขามาทำเอง”

อู๋เป่ยหมดคำพูด พูด : “คุณปู่ แบบนั้นสิ้นเปลืองเกินไปแล้ว”

หลี่อวิ๋นโต้วโบกมือ : “เอาตามนี้เลย กลับไปฉันก็จะรื้อที่นี่ทิ้งเลย สร้างสวนแห่งหนึ่ง”

จางลี่และอู๋เหมยต่างมองหน้ากัน เมืองและหมู่บ้านทั้งหมดมีพื้นที่หลายแสนตารางเมตร คาดไม่ถึงว่าจะสร้างสวนให้อยู่อาศัย

อู๋เป่ยส่ายหน้า พูด : “คุณปู่ เรื่องนี้ค่อยคุยกันทีหลังแล้วกัน”

จางลี่และคนอื่นๆเจอหลี่อวิ๋นโต้วเป็นครั้งแรก คนทั้งบ้านมีเรื่องคุยกันไม่รู้จบ ในไม่ช้ารถที่ขนของขวัญก็มาถึงแล้ว ของขวัญชิ้นเล็กชิ้นใหญ่กองเต็มลานบ้าน หลี่อวิ๋นโต้วเตรียมของขวัญให้กับทุกคน แม้แต่พี่เลี้ยงเด็กที่ได้รับการว่าจ้างจากครอบครัวของอู๋เป่ยก็มี

หนึ่งในนั้นของขวัญของอู๋เหมยเยอะที่สุด ของชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ต่างๆนาๆหลายสิบชิ้น ไม่เพียงเท่านั้น หลี่อวิ๋นโต้วยังมีการใส่ซองอั่งเปาใหญ่ให้เธออีกด้วย อู๋เป่ยแย่งมาดูหนึ่งที มีบัตรธนาคารที่ทำจากทองคำบริสุทธิ์อยู่ในซองอั่งเปาหนึ่งใบ

อู๋เป่ยถามด้วยความสงสัย : “คุณปู่ นี่คือบัตรทองใช่ไหม”

หลี่อวิ๋นโต้วพูดด้วยรอยยิ้ม : “นี่คือ "บัตรจิงตี้" ที่สร้างขึ้นร่วมกันโดยธนาคารที่ใหญ่ที่สุดในโลกยี่สิบแห่ง วงเงินสิ้นเชื่อไม่จำกัด สามารถใช้จ่ายได้ในประเทศใดก็ได้ในโลก”

อู๋เป่ยอุทานด้วยความประหลาดใจ : “วงเงินไม่จำกัดเหรอ คุณปู่ ผมก็จะเอาหนึ่งใบ!”

หลี่อวิ๋นโต้วกระแอมหนึ่งที พูด : “เด็กอย่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือย”

อู๋เป่ยหมดคำพูด ความลำเอียงนี้มันชัดเจนเกินไปแล้ว!

คนทั้งบ้านคุยกันอย่างสนุกสนาน กว่าจะรู้ตัวก็ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว หลี่เฮ้าฉวนเข้าครัวทำอาหาร กังจื่อมีหน้าที่ยกอาหารมาเสิร์ฟทีละอย่าง

อู๋เป่ยก็นำเหล้าเถาวัลย์ไหนั้นมาขึ้นโต๊ะอาหารเช่นกัน คนทั้งบ้านกินอาหารเย็นด้วยกันอย่างมีความสุข

เหล้าหลายแก้วลงท้อง หลี่อวิ๋นโต้วอิ่มเอมใจ พูดด้วยรอยยิ้ม : “เสี่ยวเป่ย หลายปีมานี้ขอบคุณที่นายช่วยดูแลคนในครอบครัว ไม่อย่างนั้นภายในใจของปู่รู้สึกผิดมากกว่าเดิม”

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ พูด : “คุณปู่ ตอนนั้นไม่ใช่ความผิดของคุณ นอกจากนี้ตอนนี้พวกเราก็ดีอย่างมาก”

ระหว่างที่พูด เขาหยิบถั่วตั๊กแตนออกมาสองเม็ด ให้หลี่อวิ๋นโต้วกินลงไป

หลี่อวิ๋นโต้วกินมันลงไปโดยตรง รู้สึกว่าอร่อยอย่างมาก เขาถาม : “เสี่ยวเป่ย นี่คืออะไร”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ก็คือถั่วตั๊กแตน ผมแช่ด้วยยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ กินลงไปแล้วสามารถทำให้อายุยืนได้”

หลี่อวิ๋นโต้วพูดด้วยรอยยิ้ม : “ดีดี ต่อให้ทำเพื่อพวกนาย ฉันจะต้องมีชีวิตอยู่ถึงร้อยปีแน่นอน”

อู๋เป่ยพูด : “คุณปู่ หนึ่งร้อยปีนับอะไร คุณและคุณตาคุณยายล้วนแล้วสามารถมีชีวิตอยู่ได้ถึงหนึ่งร้อยห้าสิบปี” เขาไม่ได้ขี้โม้ ด้วยทักษะทางการแพทย์ของเขา ตอนนี้ก็สามารถทำได้แล้ว

หลี่อวิ๋นโต้วหัวเราะฮ่าฮ่า : “หนึ่งร้อยห้าสิบปีนานเกินไปแล้ว ฉันกลัวว่าฉันมีชีวิตอยู่จะทนไม่ไหวมากกว่า”

ทุกคนหัวเราะขึ้นมา

คุณตาและคุณยายเมาเหล้ามาก สองทุ่มกว่าก็กลับห้องไปพักผ่อนแล้ว อู๋เหมยก็ดื่มไปไม่น้อยเช่นกัน ถูกจางลี่ลากเข้าไปในห้อง ขอให้เธอนอนตรงเวลา

สุดท้าย อู๋เป่ยเชิญคุณปู่ไปที่ห้องหนังสือ ปู่หลานสองคนคุยประเด็นหลัก

“เสี่ยวเป่ย เรื่องของไห่เฉิงทางนั้น นายวางแผนยังไง”