ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 420

“ตุ้ม!”

เขาเพิ่งพูดจบ อู๋เป่ยเตะเขาหนึ่งทีจนบินเข้าไปในพื้นที่สูบบุหรี่ อีกสองคนตกใจอย่างมาก พวกเขาเคลื่อนไหวทันที อย่างไรก็ตาม ทั้งสามคนอยู่ต่อหน้าปรมาจารย์อู๋คนนี้ เป็นเหมือนเด็กสามขวบ ไม่กี่ทีก็ถูกโจมตีจนล้มลงกองกับพื้นแล้ว

ทั้งสามคนรู้สึกร่างกายเหมือนเรี่ยวแรง นอนอยู่บนพื้นลุกไม่ขึ้น

อู๋เป่ยก้มลงหยิบก้นบุหรี่ขึ้นมาสามอัน หลังจากดับเสร็จโยนเข้าไปในถังขยะ หลังจากนั้นเขย่ามือขวา เริ่มทำการสวดคาถาหนึ่งบท ชายผมหยิกที่นอนอยู่บนพื้นอดไม่ได้ที่จะมีดวงตาที่สับสน และถูกสะกดจิตโดยสิ้นเชิง

อู๋เป่ยถาม : “หัวหน้าของพวกแกอยู่ไหน”

ชายผมหยิกชี้ไปทางด้านหน้าทางซ้าย พูด : “ชายอ้วนชุดสูทสีดำคนนั้นเป็นหัวหน้าของพวกเรา”

อู๋เป่ยกวาดมองหนึ่งที เจอคนอ้วนคนหนึ่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ ชายอ้วนในชุดสูทสีดำก็มองมาที่เขาเช่นกัน สี่ตาประสานกัน อีกฝ่ายแสดงท่าทีเยาะเย้ยออกมา ราวกับว่าไม่กลัวอู๋เป่ยเปิดเผยตัวตน

อู๋เป่ยโยนคนผู้นี้ทิ้ง เดินก้าวใหญ่ไปทางชายอ้วนในชุดสูทสีดำ

ชายอ้วนยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ ราวกับว่าเขาไม่เห็นอู๋เป่ยอยู่ในสายตา จนกระทั่งระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายไม่ถึงสองเมตร เขาเปิดปากพูดช้าๆ : “แกมีสายตาที่เฉียบแหลมพอสมควร สามารถมองออกภาพลวงตาของฉัน เพียงแต่มันสายเกินไปแล้ว เมื่อกี้ค่ายกลภาพลวงตาถูกกระตุ้นแล้ว คนที่อยู่ที่นี่จะตายทั้งหมด!”

อู๋เป่ยมองเขา พูด : “แกจะฆ่าคนทั้งหมดเหรอ”

ชายอ้วนยิ้มเล็กน้อย พูด : “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนบนชั้นสิบทั้งหมดเสียชีวิต เชื่อว่าในอนาคตคงไม่มีใครกล้ามาอาคารถังอีกใช่ไหม”

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ : “ต่อให้มีความขัดแย้ง ก็ไม่ต้องลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้หรอกมั้ง ผู้คนที่นี่รวยและสูงส่งอย่างมาก ฆ่าพวกเขา พวกแกไม่มีทางได้ออกไปอย่างปลอดภัยแน่นอน”

“ใครบอกไม่ได้” ชายอ้วนหัวเราะออกมา “ฉันจะไว้ชีวิตคนหลายคน คนเหล่านี้จะเห็นด้วยตาของตัวเอง เป็นคนของอาคารถังของพวกแกเป็นคนฆ่าลูกค้า ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเรา”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว : “แกต้องลงมืออย่างเดียวใช่ไหม”

“ต้องขออภัยด้วย! เอาเงินของคนอื่นมา ช่วยคนทำเรื่อง ฉันจะจัดฉากให้แกเป็นฆาตกร แกคิดว่าเป็นยังไง” ชายอ้วนพูดด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นดูน่ากลัวและเย็นชา

อู่เป่ยถอนหายใจเบาๆ : “แกมั่นใจเกินไปแล้ว ดูถูกฉันเกินไปแล้ว”

ชายอ้วนหัวเราะฮ่าฮ่า พร้อมกับเสียงหัวเราะของเขาดังขึ้น อู๋เป่ยรู้สึกว่าสภาพแวดล้อมโดยรอบเริ่มบิดเบี้ยว นี่เป็นการบ่งบอกว่าค่ายกลภาพลวงตาเริ่มทำงานแล้ว

เขาไร้สีหน้า บีบด้วยมือข้างเดียว ปากส่งเสียงคล้ายระฆังทองแดง พร้อมกับความผันผวนของคลื่นเสียง สภาพแวดล้อมที่บิดเบี้ยวเริ่มกลับสู่สภาวะปกติ รอยยิ้มบนใบหน้าของชายอ้วนหายไป หลังจากนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความตื่นตระหนกอย่างลึกซึ้ง

“แก.....”

“แกร๊ก!”

อู๋เป่ยเตะเข่าของเขาหักทันที ชายอ้วนส่งเสียงกรีดร้อง คุกเข่าอยู่บนพื้น

อู๋เป่ยไร้สีหน้า พูด : “เป็นแค่วิชาภาพลวงตา ก็อยากวางกับดักฆ่าฉันเหรอ แกไม่ให้ความสำคัญของปรมาจารย์ชั้นเทพมากเกินไปแล้วมั้ง!”

ปรมาจารย์ชั้นเทพ เป็นหมัดที่แข็งแกร่งอย่างมาก เป็นการยากที่วิชาภาพลวงตานี้จะส่งผลต่อมัน ยิ่งกว่านั้น ตัวอู๋เป่ยเองก็เป็นยอดฝีมือวิชาภาพลวงตาเช่นกัน ทำลายค่ายกลภาพลวงตาของอีกฝ่าย มันเป็นเพียงความพยายามเพียงเล็กน้อย

“พูด ใครส่งแกมา” เขาถาม น้ำเสียงสงบ กลับเต็มไปด้วยการข่มขวัญ

ความหยิ่งผยองของชายอ้วนก่อนหน้านี้หายไป เขาพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย : “ราชาแม่มด”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา : “ราชาแม่มดอีกแล้ว!”

ชายอ้วนรีบขอความเมตตา : “เพื่อน ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมสามารถให้ผลประโยชน์แก่คุณได้.....”

อู๋เป่ยมองเขา : “แกใช้วิชาภาพลวงตานี้ หลอกเงินมาไม่น้อยใช่ไหม”

ชายอ้วนรีบพูด : “ใช่ใช่ ผมมีเงิน เพียงแค่ยอมปล่อยผมไปสักครั้ง.....”

เขายังไม่ทันพูดจบ จู่ๆก็รู้สึกมีกลิ่นหอม หลังจากนั้นสติก็เริ่มเบลอ หลังจากนั้นทันที เขาเห็นนิ้วของอู๋เป่ยห้อยอยู่ต่อหน้าเขา ความรู้สึกอิสระของเขาถูกระงับโดยสิ้นเชิง

มือของอู๋เป่ยโจมตีราวกับสายฟ้า และสะกดจิตชายคนนี้ หลังจากนั้นถาม : “แกอาศัยวิชาภาพลวงตา หลอกเงินมาไม่น้อยใช่ไหม”

ดวงตาของคนอ้วนเหม่อลอย พูด : “ใช่ หลอกมาไม่น้อย”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “โอนเงินทั้งหมดของแกไปที่บัญชีนี้” ระหว่างที่พูด เขาเอาบัญชีของบริษัทรักสุขของตัวเองให้เขา

ชายอ้วนพูด : “ในบัญชีมีเงินอยู่หนึ่งพันห้าร้อยล้านดอลลาร์ ผมจะให้คนมาดำเนินการทันที”