ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 421

พลังของคนผู้นี้แข็งแกร่งอย่างมาก ภายใต้การตะครุบของเขา ซ่อนการเปลี่ยนแปลงมากมาย ต่อให้เย่เฉินเป็นอัจฉริยะ ก็ไม่สามารถหลบได้

และในเวลานี้ มือข้างหนึ่งยื่นเข้ามา ตบเบาๆไปข้างหน้าหนึ่งที ชายร่างกายถูกโจมตีราวกับไฟฟ้าช็อต ถอยกลับอย่างรวดเร็ว เขาจ้องอู๋เป่ยด้วยความตะลึง พูด : “แกเป็นใคร”

อู๋เป่ยพูด : “เย่เฉินเป็นคนของฉัน”

คนผู้นี้หัวเราะอย่างเย็นชา : “คนของแก แกรู้หรือเปล่า เย่เฉินถูกดึงดูดโดยอาจารย์ของฉันแล้ว!”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “อาจารย์ของแก ก็คือราชาเสียววู่เจิ้งหลุนใช่ไหม”

อีกฝ่ายตะลึง : “แกรู้จักเหรอ”

อู๋เป่ย : “เขาอยู่บนอาคารใช่ไหม”

ผู้ชายพูด : “ไม่ผิด อาจารย์ของฉันอยู่บนอาคาร”

อู๋เป่ยพูด : “พอดีเลย ฉันจะไปหาเขา”

ผู้ชายพูดอย่างเย็นชา : “ไปหาอาจารย์ของฉัน แกไม่คู่ควร!”

“ปัง!”

เขายังพูดไม่จบ อู๋เป่ยต่อยหมัดออกไปหนึ่งหมัดแล้ว ทั้งสองเป็นปรมาจารย์ชั้นเทพ แต่อู๋เป่ยแข็งแกร่งกว่าอีกฝ่ายอย่างมาก คนผู้นี้เพียงแค่รู้สึกตรงหน้าตาลาย ก็ถูกโจมตีจนบินออกไปแล้ว ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะตอบโต้!

หลังจากล้มลงบนพื้น ชายวัยกลางคนกระอักเลือดอย่างรุนแรง สูญเสียพลังการต่อสู้ไปแล้ว

อู๋เป่ยก็ไม่สนใจเขาเช่นกัน ขึ้นไปบนอาคารกับเย่เฉิน

ครอบครัวของเย่เฉินอาศัยอยู่บนอาคาร ช่วงเวลาที่ทั้งสองคนมาถึง พบว่าประตูเปิดอยู่ ในห้องรับแขกมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ คนนั้นก็คือราชาเสียววู่เจิ้งหลุน

ด้านข้างเจิ้งหลุน มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ อายุประมาณสิบขวบ หน้าตาสวยอย่างมาก เพียงแต่ใบหน้ามีอาการป่วย ร่างกายผอมแห้ง ด้านข้างของเธอ มีชายวัยกลางคนๆหนึ่งกำลังจับชีพจร ชายวัยกลางคนผู้นี้ ไว้หนวดเคราสีเหลืองสามเส้น มีรูปร่างเตี้ย หัวแหลม ใบหน้ากลม และตาปิดครึ่งหนึ่ง อู๋เป่ยดูวิธีการจับชีพจรของเขา น่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่ง

เจิ้นหลุนมองไปที่ประตู เมื่อเวลาที่เขามองเห็นอู๋เป่ยที่อยู่ข้างหลังเย่เฉิน เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว พูดเสียงดัง : “อู๋เป่ย?”

อู๋เป่ยเดินมาที่ห้องนั่งเล่น พร้อมกับปิดประตูด้วย พูดด้วยรอยยิ้ม : “ลุงเจิ้น พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ”

เจิ้นหลุนมองอู๋เป่ย จากนั้นมองเย่เฉิน สีหน้าแย่อย่างมาก เขาถาม : “นายมาได้ยังไง”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “เย่เฉินเป็นคนเชิญผมมา เพื่อมารักษาน้องสาวของเขา”

เจิ้นหลุนขมวดคิ้ว : “นายรักษาอาการป่วยได้ด้วยเหรอ”

อู๋เป่ย : “พอได้”

เจิ้นหลุนอืมหนึ่งที : “บังเอิญแล้ว ฉันเชิญหมอจากเจียงเป่ยมาหนึ่งคน คุณว่านเฟิงชุน คุณว่านกำลังรักษาเย่อวี่ซิน”

อู๋เป่ยมองเย่อวี่ซินหนึ่งที ผู้หญิงคนนี้อ่อนแออย่างมากแล้ว เธอถูกพิษเรื้อรังบางชนิด สารพิษได้ทำลายพลังชีวิตส่วนใหญ่ของเธอไปแล้ว เธอสามารถมีชีวิตอยู่ได้ถึงตอนนี้ ถือเป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้ว

เขาพูด : “ไม่เป็นไร ให้คุณหมอว่านรักษาเลย”

ว่านเฟิงชุน ซึ่งดวงตาปิดลงครึ่งหนึ่ง จู่ๆ ก็เปิดขึ้น จ้องอู๋เป่ยและถาม : “แกชื่ออู๋เป่ยเหรอ”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ใช่แล้ว”

ว่านเฟิงชุน : “อาการป่วยของจ้าวจู้กั๋ว แกเป็นคนรักษาใช่ไหม”

ทันทีที่เขาถาม อู๋เป่ยก็นึกขึ้นมาทันที ครั้งที่แล้ว เดิมทีตระกูลจ้าวเชิญว่านเฟิงชุนคนนี้ไปรักษา เพียงแต่ในเวลานั้นว่านเฟิงชุนกำลังเตรียมวัตถุดิบยา ไปสายเกินไป และรอให้เขาได้รับวัสดุยา ช่วงเวลาที่เตรียมตัวไปรักษาจ้าวจู้กั๋ว แต่เขาได้รับแจ้งว่าผู้ป่วยได้รับการรักษาโดยหมอเทวดาชื่ออู๋เป่ย

เรื่องนี้ ทำให้ว่านเฟิงชุนรู้สึกโมโหอย่างมาก ดังนั้น “อู๋เป่ย” สองคำนี้ อยู่ในความทรงจำของเขาตั้งนานแล้ว สามารถจำได้ทันที

“ฉันเอง” อู๋เป่ยไม่ได้ปฏิเสธ

จู่ๆ ว่านเฟิงชุนก็เก็บมือกลับ เขายืนขึ้น จ้องอู๋เป่ยอย้างเย็นชา พูด : “แกรู้จักกฎของยุทธภพบ้างหรือเปล่า”

สีหน้าของอู๋เป่ยปกติ พูด : “กฎของยุทธภพอะไร”

ว่านเฟิงชุนฮึอย่างเย็นชาหนึ่งที : “คนไข้ของฉัน แกกลับเข้ามายุ่ง ใครให้ความกล้านี้กับแก”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “ว่านเฟิงชุน ฉันได้ยินชื่อเสียงของแกมานานแล้ว บอกว่าคนอย่างแกไร้ยางอาย ตอนนี้ทันทีที่เจอหน้ากัน แกไร้ยางอายจริงๆ”

ว่านเฟิงชุนโกรธอย่างมาก : “แกพูดอะไรนะ”

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา : “ตอนนั้นชีวิตของจ้าวจู้กั๋วตกอยู่ในอันตราย ถ้าหากฉันลงมือช้าไปอีกไม่กี่ชั่วโมง เขาตายไปนานแล้ว ต่อให้ทักษะทางการแพทย์ของแกว่านเฟิงชุนจะดีสักแค่ไหน สามารถทำให้คนตายกลับมามีชีวิตได้ไหม”

ฟังคำพูดเหล่านี้จบ ว่านเฟิงชุนหัวเราะอย่างเย็นชา : “ต่อให้ตาย ก็เป็นคนไข้ของฉัน! ถึงตาคนรุ่นหลังอย่างแกมายุ่งตั้งแต่เมื่อไหร่”

อู๋เป่ยส่ายหน้า : “ความเมตตากรุณาของหมอ เพื่อที่จะแย่งธุรกิจ แกละเลยชีวิตและความตายของผู้ป่วยจริงๆ ขยะทางการแพทย์อย่างแก ไม่มีคุณสมบัติประกอบวิชาชีพแพทย์เลยด้วยซ้ำ!”

“โอหัง!” ว่านเฟิงชุนโกรธจนตัวสั่น “ถึงตาของคนรุ่นหลังอย่างแกมาสั่งสอนฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”

อู๋เป่ยฮึหนึ่งที : “ฉันจะไม่ถือสากับแกแล้วกัน ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

“แก.....” ว่านเฟิงชุนโกรธจนแทบกระอักเลือด มือที่ชี้ไปทางอู๋เป่ยสั่นไม่หยุด

สีหน้าของเจิ้งหลุนจมลง เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวขวางอยู่ตรงหน้าว่านเฟิงชุน พูดอย่างไม่แยแส : “หลานชายอู๋ นายหยิ่งผยองมากเกินไปแล้วมั้ง หมอเทวดาว่านฉันเป็นคนเชิญมา ทำไมนายถึงกล้าไร้มารยาทกับเขา!”

ดูเหมือนว่าอู๋เป่ยเพิ่งจะสังเกตเห็นเจิ้งหลุน เขาหัวเราะฮ่าฮ่า : “ผมเกือบจะลืมไปแล้ว ขยะคนนี้คุณเป็นคนเชิญมา ต้องขออภัยด้วย”

เจิ้งหลุนพูดอย่างไม่แยแส : “อู๋เป่ย ฉันกำลังทำอะไรบางอย่างที่นี่ ขอให้นายอย่าเข้าร่วมเลย”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ผู้อาวุโสเจิ้ง เรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเย่เฉินใช่ไหม”