ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 431

หลังจากที่หลินปิงเซียนกลับออกไปแล้ว หลิ่วหลิงก็โทรศัพท์และบอกว่า “คุณชายจั่ว ฉันมีดาราเด็กคนหนึ่งไม่ค่อยรู้ประสีประสาเท่าไรนัก อยากจะให้คุณช่วยสั่งสอนเขาสักหน่อย ตกลง...ขอบคุณคุณชายจั่วมากเลย เดี๋ยวฉันส่งข้อมูลให้อีกที”

รถของหลินปิงเซียนขับมาถึงหน้าอาคารถัง ลานจอดรถขนาดใหญ่ด้านหน้าอาคารถังมีรถจอดจนเต็มหมดแล้ว ผู้คนจำนวนมากมาใช้บริการที่นี่ เขาลงจากรถตรงหน้าประตู จากนั้นจึงโทรติดต่อหาอู๋เป่ย

“พี่อู๋เป่ย พี่ถึงไหนแล้ว?” เขาถาม

ตอนนี้อู๋เป่ยอยู่ที่ชั้นบน เขาจองโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้ว “ปิงเซียน คุณรอฉันที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่ง เดี๋ยวฉันลงไปรับ”

“โอเค” หลินปิงเซียนวางสายไป จากนั้นจึงเดินเข้าไปที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่ง

มีคนจำนวนมากอยู่บริเวณในล็อบบี้ หลินปิงเซียนเดินเข้ามาถึงโซนพักผ่อน จากนั้นจึงหาที่นั่งคอย

ครึ่งนาทีต่อมา มีผู้ชายอีกสามคนเดินเข้ามาในโรงแรม หนึ่งในนั้นหน้าตาโหดเหี้ยม และมีรอยแผลเป็นอยู่บนใบหน้า เขาเหลือบมองดูโทรศัพท์มือถือที่มีรูปของหลินปิงเซียนอยู่บนนั้น

หลังจากเห็นรูปภาพนั้นแล้ว เขาก็มองมาที่หลินปิงเซียนและพูดว่า “เป็นเขาคนนั้น”

สหายชายหนุ่มผมสีทองที่อยู่ด้านซ้ายของเขายิ้มและพูดว่า “พี่ปา เอาไงต่อดี?”

ชายที่ชื่อ พี่ปา ผู้นั้นหัวเราะยิงฟันและพูดว่า “พวกเรารอดูกันไปก่อน คุณชายจั่วอีกสักพักก็จะมาถึงแล้ว”

หลินปิงเซียนยังไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามองอยู่ เขาจ้องมองไปทางลิฟต์ ไม่ถึงสองนาทีต่อมา อู๋เป่ยก็ก้าวออกมาจากลิฟต์ เขากวาดสายตามองและโบกมือทักทายเธอ

หลินปิงเซียนรีบเดินเข้ามาและโอบกอดอู๋เป่ยทันที พร้อมกับใช้น้ำเสียงอ่อนหวานเรียกว่า “พี่อู๋เป่ย!”

อู๋เป่ยรู้สึกดีใจมาก เขาตบไหล่เธอเบาๆ และพูดว่า “ปิงเซียน ฉันจองโต๊ะไว้แล้ว พวกเราขึ้นไปกันเถอะ” พูดจบ ทั้งคู่ก็เดินเข้าลิฟต์ไป

ในแต่ละชั้นของอาคารถังทำเป็นร้านอาหาร ซึ่งในแต่ละชั้นจะมีลูกค้ากลุ่มเป้าหมายที่ไม่เหมือนกัน ลูกค้าทั่วไปส่วนใหญ่จะอยู่บริเวณชั้นที่หนึ่งจนถึงชั้นที่สาม ค่าใช้จ่ายเฉลี่ยต่อหัวอยู่ที่สามถึงสี่ร้อยเหรียญ ส่วนใหญ่จะให้บริการจัดเลี้ยงทางธุรกิจ

ส่วนลูกค้าในชั้นที่สี่ถึงชั้นที่ห้าจะยกระดับสูงขึ้นไปอีกหนึ่งขั้น ค่าใช้จ่ายเฉลี่ยต่อหัวอยู่ที่หนึ่งถึงสองพันเหรียญ แต่การตกแต่งสถานที่ดูโอ่อ่าหรูหรา และมีพื้นที่กว้างขวางมาก พื้นที่นี้จะให้บริการจัดเลี้ยงสำหรับกลุ่มลูกค้าไฮโซเป็นหลัก

ส่วนโซนหรูหราที่สุดจะอยู่ที่ชั้นบน ที่นี่จะต้องทำการสำรองที่นั่งก่อนเข้าใช้บริการเสมอ เขาได้เชิญเชฟฝีมือชั้นยอดของประเทศมาไว้ที่นี่ วัตถุดิบที่ใช้ในการประกอบอาหารล้วนเป็นวัตถุดิบชั้นเยี่ยม ค่าอาหารและเครื่องดื่มโต๊ะหนึ่งอยู่ที่หลายหมื่นเหรียญ หากมีเครื่องดื่มประเภทแอลกอฮอล์ราคาก็จะยิ่งสูงเพิ่มขึ้นไปอีก

เมื่อชายทั้งสามเห็นหลินปิงเซียนเข้าลิฟต์ไปกับชายคนหนึ่งแล้ว เตาปาก็หัวเราะและพูดขึ้นว่า “รอบนี้มีเรื่องสนุกให้ดูแล้วหล่ะ คุณชายจั่วชอบกระทืบคนอยู่ด้วย”

ชายหนุ่มผมทองคนนั้นยิ้มยิงฟันและพูดว่า “พี่ปา ยัยนี้สวยไม่ใช่เล่นเลยนะ คุณชายจั่วต้องถูกใจหล่อนแน่ๆ”

ชายรอยบาก “ถ้าคุณชายจั่วถูกใจเขา นั่นก็ถือว่าเป็นวาสนาของเขาแล้วหล่ะ ไป พวกเรารีบตามไปกันเถอะ”

ตอนนี้ หลิ่วหลิงขับรถมาถึงหน้าอาคารถังแล้วเช่นกัน จะว่าไปก็แปลก เขาเองก็นัดประธานอันมาทานข้าวที่อาคารถังแห่งนี้เหมือนกัน คนขับรถเป็นผู้ช่วยของหลิ่วหลิง ซึ่งเป็นหญิงสาววัยยี่สิบกว่าๆ เธอเหลือบมองหลิ่วหลิงและพูดว่า “พี่หลิง ปิงเซียนหน้าตาสะสวยขนาดนี้ คุณชายจั่วจะเผลอใจหลงชอบเขาหรือเปล่านะ?”

“พี่หลิง” หัวเราะ “พึ่งจะโด่งดังได้ไม่นานก็ไม่เชื่อฟังฉันแล้ว ถ้าฉันไม่สั่งสอนเขาสักหน่อย อีกหน่อยจะคุมเขาได้ยังไง?” ส่วนคุณชายจั่วก็เป็นหัวหน้าของแก๊งหลงเสอ ถ้าคุณชายมีใจให้ ก็ถือว่าเป็นวาสนาของเขาแล้วหล่ะ

ผู้ช่วยของเขาคุ้นเคยกับสไตล์การทำงานของพี่หลิงอยู่แล้ว เขาพูดว่า “พี่หลิง หลินปิงเซียนกับประธานเว่ยมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน แถมยังสนิทกับเฉินหลิงซวงอีกด้วย ถ้าเขารู้เข้า มันจะไม่มีปัญหาหรอกหรือ?”

หลิ่วหลิงมองค้อนผู้ช่วยคนนี้ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดว่า “ระวังปากของเธอด้วย ส่วนหลิงปิงเซียน มีคุณชายจั่วอยู่ เขาไม่มีทางกล้าหลุดพูดอะไรออกมาหรอก ”

ผู้ช่วยของเธอหยุดพูดในทันที เขาแค่รับจ็อบทำงานให้กับหลิ่วหลิงเท่านั้น ไม่ได้มีตำแหน่งอะไร ถ้าพูดมากเกินไปจะเป็นการหาเหาใส่หัวเสียเปล่าๆ

อู๋เป่ยกับหลินปิงเซียนขึ้นมาถึงห้องส่วนตัวชั้นบนแล้ว ส่วนห้องติดกันนั้นเป็นห้องครัว สุดยอดเชฟของอาคารถังกำลังง้วนกับการปรุงอาหารอยู่ อู๋เป่ยเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของอาคารถัง สถานะของเขาไม่น้อยไปกว่าถังปิงอวิ๋น ผู้จัดการแผนกห้องอาหารกลัวว่าจะบริการได้ไม่ประทับใจเขา ดังนั้นเขาจึงเลือกสุดยอดเชฟที่เก่งที่สุดของที่นี่เข้ามาดูแล

หรือแม้แต่บริกรก็ยังเป็นพนักงานที่หน้าตาสวยที่สุดของอาคารถัง บริกรสาวสวยเหล่านั้นสวมใส่ชุดกี่เพ้ายืนเข้าแถวต้อนรับอยู่กันอย่างพร้อมเพรียง

“นายท่านอู๋”

อู๋เป่ยพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “เหลือพนักงานไว้แค่สองคนก็พอ ที่เหลือออกไปให้หมด”