ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 443

สายตาของชายผมลานบินมีเลศนัย：“ซือมิ่งอู๋ ไม่มีใครบงการผม ผมอยากพูดเองครับ”

“ทำไม คนชั้นล่างไม่มีสิทธิ์พูดหรือไง?” จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากประตูใหญ่

ทุกคนหันไปดู ก็เห็นคนหน้าตาแปลกประหลาดเดินเข้ามา ศีรษะบนซ้ายของคนคนนี้มีรอยเว้าลงไปเป็นรูปฝ่ามือ ราวกับถูกของหนักฟาดจนบาดเจ็บเป็นรอย

พอคนคนนี้ปรากฏ อู๋เป่ยก็รับรู้ได้ถึงลมหายใจของทุกคนที่หยุดนิ่งไป มีคนจำนวนไม่น้อยถึงกับก้มหน้า ไม่กล้าสบตากับคนคนนี้

คนที่มาอายุน่าจะประมาณสี่สิบปี ข้างซ้ายของใบหน้าเขาบิดเบี้ยว ราวกับหุ่นขี้ผึ้งที่ละลายลง มือทั้งสองของเขาผอมซูบ นอกนั้นผิวหนังก็มีแต่กระดูก ไม่มีกล้ามเนื้อสักนิด อย่างกับศพเดินได้

ตาด้านซ้ายของเขาบอด มองเห็นเป็นสีเทา สวมชุดสูทสีเทา เวลาเดินก็ขาเป๋ สีหน้าของใบหน้าด้านขวาเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม จะว่าแปลกก็แปลกอย่างมาก!

ชายตาข้างเดียวเดินมาตรงหน้าถังปิงอวิ๋น แล้วโค้งคำนับเล็กน้อย：“คารวะท่านผู้สั่งการ”

ถังปิงอวิ๋น：“เฟ่ยเหลียน นายยังมีชีวิตอยู่?”

ชายตาข้างเดียวชื่อเฟ่ยเหลียน เขาหัวเราะแล้วพูด：“อยากจะให้เฟ่ยเหลียนอย่างผมตายมันไม่ง่ายหรอก!”

หลังจากนั้นเขาก็โค้งคำนับให้อู๋เป่ยเล็กน้อย：“เฟ่ยเหลียน คารวะซือมิ่ง”

อู๋เป่ยสังเกตเฟ่ยเหลียน พลังยุทธ์ของคนคนนี้คือคนเซียนระดับสอง ในร่างกายของเขามีพลังแปลกประหลาดกำลังหมุนเวียนอยู่

“เฟ่ยเหลียน มือสังหารเบอร์สามของเทียนจื้อ!” อู๋เป่ย “วันนั้นสำนักงานใหญ่ถูกยึด เหมือนว่านายจะอยู่ในเหตุการณ์นะ นายรอดชีวิตมาได้จะต้องรู้อะไรมาแน่”

สายตาข้างเดียวของเฟ่ยเหลียนหันไปมอง แล้วพูด：“ใช่ ฉันรู้บางอย่างมา แต่ฉันพูดไม่ได้!”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว：“ผู้สั่งการกับฉันอยู่ที่นี่ ไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้”

เฟ่ยเหลียนหัวเราะ แล้วพูด：“ไม่รีบ รอให้มาถึงกันก่อน ฉันค่อยพูดก็ไม่สาย”

ถังปิงอวิ๋น：“เฟ่ยเหลียน ยังมีคนมาอีก?”

“แน่นอนว่าเป็นฉันเอง” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากประตูทางเข้า

ถังปิงอวิ๋นไม่ต้องหันหน้าไปก็รู้ ว่าคนที่มาคือถังหรง ในใจเธอสั่นไหว มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้น

หญิงสาวอายุไม่มาก หน้าตาไม่นับว่าสวย แต่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เดินเข้ามาทีละก้าว ข้างๆเธอมีชายหนุ่มเดินตามมา สวมแว่นและชุดสูทสีดำ สีหน้าไร้อารมณ์

ถังปิงอวิ๋นขมวดคิ้ว แล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“ถังหรง เธอมาทำไม?”

ถังหรงยิ้มแล้วตอบ：“เบื้องบนมีคำสั่งให้ฉันสร้างสำนักงานใหญ่ที่เมืองกั่งขึ้นมาใหม่ แน่นอนว่าฉันก็ต้องมาสิ แต่เธอ ไม่มีคำสั่งจากเบื้องบน ใครใช้ให้เธอมา?”

ถังปิงอวิ๋นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“ในฐานะผู้สั่งการของเทียนซา เรื่องของเมืองกั่งเป็นเรื่องภายในที่ฉันต้องจัดการ!”

“ผู้สั่งการ?” ถังหรงยิ้มเยาะ “อีกเดี๋ยวเธอก็ไม่ได้เป็นแล้ว”

เธอยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา：“อีกไม่กี่นาที เบื้องบนก็จะมีคำสั่งใหม่ลงมา”

ในใจถังปิงอวิ๋นสั่นไหว：“เธอหมายความว่ายังไง?”

“ฉันหมายความว่ายังไง เดี๋ยวเธอก็รู้เอง” ขณะที่พูดเธอก็มองไปทางอู๋เป่ย “ส่วนคนนอกคนนี้ ฉันแนะนำให้ออกไปจากที่นี่ภายในหนึ่งนาทีซะ ไม่งั้นก็รับผิดชอบกับผลลัพธ์ที่ตามมาเอง!”

ถังปิงอวิ๋นโมโห：“ถังหรง ฉันต่างหากที่เป็นผู้สั่งการของเทียนซา ที่นี่เธอไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่ง! คนที่ควรออกไปคือเธอ!”

ถังหรงฉีกยิ้มมุมปาก พูดเสียงเย็นชา：“เฟ่ยเหลียน!”

เฟ่ยเหลียนรีบลุกขึ้นยืน พูดด้วยความเคารพ：“ครับ คุณหนู!”

ถังหรง：“ฉันขอสั่งให้นาย ฆ่าคนคนนี้ซะ!”

สีหน้าของถังหรงไร้ความรู้สึก：“รับทราบครับ!”

เขาเงยหน้าขึ้น ตาข้างเดียวของเขาจ้องไปที่อู๋เป่ย ไอพิฆาตแผ่ซ่านออกมา ล็อคเป้าไปที่อู๋เป่ย

ถังปิงอวิ๋นตกใจ ตะโกนเสียงดังออกมา：“เฟ่ยเหลียน นายกล้าเหรอ! ตอนนี้ฉันยังเป็นผู้สั่งการอยู่นะ!”