ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 458

ระหว่างที่เขาเดินไปด้วย พร้อมกับมองดูรอบๆไปด้วย มีบ้านที่เรียบง่ายปรากฏอยู่ตรงหน้า ในบ้านมีชายชราคนหนึ่งเดินออกมา อายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น แต่มีชีวิตชีวาอย่างมาก

มองเห็นอู๋เป่ยและถังจื่อยี่ เขาถาม : “พวกนายมาทำอะไร”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ท่านผู้เฒ่า พวกเรามาดูป่าท้อที่นี่”

ชายชรา : “ป่าท้อมีอะไรน่าดู ตอนนี้มีดอกท้อสักหน่อย”

อู๋เป่ย : “ก็แค่มาเดินเล่นเท่านั้น”

ระหว่างที่พูด เขาหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งซอง ชายชรามีนิสัยของการสูบบุหรี่ ทันทีที่มองเห็นก็รู้ว่าเป็นบุหรี่ซองละหนึ่งร้อยหยวน ทันใดนั้นก็เห็นรอยยิ้ม พูด : “คนรุ่นหลังอย่างนายมีน้ำใจอย่างมาก ก็ได้ พวกนายเดินได้เต็มที่เลย”

อู๋เป่ยไม่เดิน ถามด้วยรอยยิ้ม : “ท่านผู้เฒ่า ผมพบว่าต้นท้อที่นี่เยอะอย่างมาก ต้นท้อบางต้นน่าจะมีอายุร้อยปีแล้วใช่ไหม”

ชายชราพยักหน้า : “ไม่ผิด ต้นท้อของที่นี่ อย่างต่ำๆก็ห้าสิบปีแล้ว”

อู๋เป่ย : “ต้นท้อเยอะขนาดนี้ ทุกปีมีลูกออกผลไม่น้อยเลยใช่ไหม”

ชายชราโบกมือ : “มีลูกอะไรกัน! ต้นท้อเหล่านี้ ทุกปีออกแค่ดอก ไม่ออกผล บางครั้งก็ออกผลไม่กี่ลูกเท่านั้น ทั้งเขียวและฝาดอย่างมาก กินลงไปไม่ได้เลย ตอนที่ฉันยังเด็ก ครั้งหนึ่งมีเจ้าของที่ดินรายใหญ่คนหนึ่งคิดว่าต้นท้อเหล่านี้ไม่ออกผล ต้องการออกคำสั่งให้คนไปตัดต้นท้อบนภูเขา เปลี่ยนไปปลูกถั่วลิสงแทน นายเดาดูเป็นยังไง ส่งผลให้คนที่ตัดต้นท้อทุกคนเป็นโรคประหลาดในวันนั้น หลังจากเจ้าของที่ดินรายใหญ่คนนั้นกลับบ้านก็ฝันร้ายอย่างต่อเนื่อง หลังจากนั้นเจ้าของที่ดินรายใหญ่เริ่มกลัวแล้ว เชิญหมอผีมาทำพิธี หยุดการตัดต้นไม้ ใช้เวลาไปถึงครึ่งปีถึงจะปลอดภัย ต่อจากนั้น มีคนบางส่วนต้องการตัดต้นท้อเหล่านี้อย่างต่อเนื่อง แต่ทุกครั้งล้วนแล้วมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้น นานเข้าๆ ก็ไม่มีใครกล้ามีความคิดต่อป่าท้อเหล่านี้อีกต่อไป”

“ใช่แล้ว ทุกๆวันที่หนึ่งของปีใหม่จีน พวกเราคนในท้องถิ่นก็จะมาจุดธูปที่ป่าท้อ ขอให้สิ่งเทพป่าท้ออวยพรให้สงบสุขและปลอดภัย”

อู๋เป่ยถาม : “เทพป่าท้อศักดิ์สิทธิ์ไหม”

ชายชราพูดด้วยรอยยิ้ม : “บางคนบอกว่าศักดิ์สิทธิ์ บางคนบอกว่าไม่ศักดิ์สิทธิ์ เพียงแต่ว่า ฉันใช้ชีวิตอยู่ในป่าท้อมาครึ่งชีวิตแล้ว คิดว่าที่นี่น่าจะมีเทพป่าท้ออยู่นะ”

อู๋เป่ย : “ใช่ไหม คุณเคยเห็นเหรอ”

ชายชราโบกมือ : “เห็นน่ะไม่เคยเห็น เพียงแต่ว่า ทุกคืนพระจันทร์เต็มดวง ฉันจะได้กลิ่นหอมทุกครั้ง กลิ่นหอมนี้สูดดมแล้วค่อนข้างสบาย พูดกับนายอย่างไม่ปิดบัง ตั้งแต่อาศัยอยู่ที่ป่าท้อ ฉันก็ไม่เคยป่วยอีกเลย นายคิดว่าเป็นเพราะเทพป่าท้อดูแลฉันหรือเปล่า”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ใช่แล้วท่านผู้เฒ่า ทำไมคุณถึงมาอาศัยอยู่ที่ป่าท้อล่ะ”

ชายชราพูดด้วยรอยยิ้ม : “ตอนที่ฉันอายุสิบห้าปีป่วยหนัก เกือบตาย แม่ของฉันก็พาฉันมาที่ป่าท้อ ขอให้เทพป่าท้อช่วยชีวิตฉัน อย่าว่าอย่างนุ้นอย่างนี้เลยนะ นอนอยู่ที่ป่าท้อสองสามคืน อาการป่วยของฉันก็ค่อยๆบรรเทาลง หลังจากนั้น ฉันเลยย้ายมานอนที่ป่าท้อทุกคน คำนวณดูแล้วใกล้จะสิบปีแล้ว”

อู๋เป่ยเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ไม่นานก็บอกลาชายชรา เดินขึ้นไปบนภูเขากับถังจื่อยี่ต่อ ยิ่งขึ้นเขาเท่าไหร่ การเจริญเติบโตของต้นท้อก็เตี้ยลงเท่านั้น นอกจากนี้เส้นทางลำบากอย่างมาก

ถังจื่อยี่ใส่รองเท้าส้นสูงไม่ค่อยสะดวก อู๋เป่ยเลยแบกเธอ ขึ้นไปข้างบนต่อ

ตอนที่ใกล้จะถึงยอดภูเขา อู๋เป่ยก็มองเห็นต้นท้อที่ธรรมดาอย่างมาและผอมแห้งต้นหนึ่ง มันเติบโตในรอยแตกของหินและกำลังจะตายราวกับว่ามันจะตายเมื่อใดก็ได้

เขาปล่อยถังจื่อยี่ลง หลังจากนั้นบนก้อนหินข้างต้นท้อต้นนี้ พูด : “ต้นท้อ ฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ แกก็คือสิ่งที่คนอื่นเรียกว่า ‘เทพป่าท้อ’ ใช่ไหม”

แน่นอนต้นท้อพูดไม่ได้อยู่แล้ว ไม่มีการตอบกลับใดๆ ดูเหมือนว่ามันเป็นต้นท้อเล็กที่ธรรมดาอย่างมาก

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “สถานที่แห่งนี้ไม่มีอายวิญญาณอะไร แกสามารถเจริญเติบโตได้ถึงตอนนี้ อันที่จริงไม่ง่ายเลย เอาแบบนี้ ฉันจะหารือเรื่องนี้กับแก ฉันจัดเตรียมสถานที่ที่เต็มไปด้วยพลังทางจิตวิญญาณ ในเวลาเดียวกันฉันจะสืบทอดวิชาการฝึกฝนให้แก แกนะ ทุกๆปีออกผลหนึ่งครั้ง ออกผลลูกท้อสองสามลูกให้ฉันกิน ได้ไหม”

ต้นท้อยังคงไม่มีปฏิกิริยา อู๋เป่ยหยิบไฟแช็กออกมา จุดบุหรี่หนึ่งมวน ถอนหายใจและพูด : “เป็นเพราะฉันมองพลาดไป แกอาจจะไม่ใช่เทพป่าท้อ เพียงแต่ แกเติบโตออกมาแบบนี้ถือว่าไม่เลว สามารถทำเป็นหนังสติ๊กสวยๆ สองสามอันได้”

ถังจื่อยี่เห็นเขาคุยกับต้นท้อต้นหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะพูด : “อู๋เป่ย คุณทำแบบนี้เหมือนสีซอให้ควายฟัง ต้นไม้สามารถฟังภาษาคนเข้าใจเหรอ”

อู๋เป่ยพูด : “จื่อยี่ เป็นเพราะผมมองพลาดไป”

พูดจบ เขาเอื้อมมือออกไปจับลำต้นของต้นไม้ที่หนาเท่ากับแขนของเขา เตรียมจะดึงมันออกมา อย่างไรก็ตาม ทันทีที่มือสัมผัสกับลำต้น ก็มีพลังงานแปลกๆอย่างหนึ่งพุ่งเข้ามาในร่างกายของเขา

ทันทีที่พลังงานนี้ปรากฏออกมา เมล็ดเต๋ามีการเคลื่อนไหว กลืนมันลงไปโดยตรง

ต้นท้อเริ่มสั่นสะท้านขึ้นมาทันที เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของอู๋เป่ย : “ท่านเซียนโปรดหยุดก่อน!”

อู๋เป่ยหัวเราะ เขาปล่อยมือทั้งคู่ พูด : “ในที่สุดก็ยอมเปิดปากแล้วเหรอ”

ต้นท้อ : “ท่านเซียน ฉันไม่สามารถออกจากที่แห่งนี้ได้”