ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 459

อู๋เป่ยมองเห็นรถ รีบโบกมือเรียกพ่อของกังจื่อออกมาต้อนรับ

“คุณอู๋ ทันทีที่ผมได้รับโทรศัพท์ คุณรีบมุ่งหน้ามาทางนี้อย่างไม่หยุด เจ้าบ่าวล่ะ” ลั่วเหวยคังถามด้วยรอยยิ้ม

อู๋เป่ย : “หัวหน้าเมืองลั่ว เจ้าบ่าวไปรับเจ้าสาวแล้ว ผมจะแนะนำให้รู้จัก คนนี้เป็นพ่อของเจ้าบ่าว คุณฟาง”

ลั่วเหวยคังรีบยื่นมือออกมา : “คุณฟาง ขอแสดงความยินดีด้วยนะ!”

พ่อของกังจื่อตะลึงไปเลย : “ท่าน.....ท่านคือหัวหน้าเมืองเหรอ”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ไม่ผิด ท่านนี้คือหัวหน้าเมืองลั่ว เพิ่งมารับตำแหน่งในเมืองอวิ๋นติ่งได้ไม่นาน เพื่อนของผม”

ถูกอู๋เป่ยเรียกว่าเพื่อน ลั่วเหวยคังใบหน้าแดงก่ำ พูดด้วยรอยยิ้ม : “ผมรับใช้ประชาชน”

ต่อจากนั้น ลั่วเหวยคังแนะนำคนสองคนให้รู้จัก เบอร์หนึ่งและเบอร์สองของกรมรักษาความสงบ จากนั้นอู๋เป่ยก็เชิญพวกเขาไปนั่งในเต๊นท์จัดงานแต่งงานชั่วคราว อารองของกังจื่อนำชาและเมล็ดแตงโมมาอย่างรวดเร็ว

คนหลายคนเพิ่งนั่งลง จากนั้นมีรถขับเข้ามาอีกห้าคัน ล้วนเป็นรถยนต์หรูหราที่มีรูปลักษณ์เรียบง่าย มีคนลงมาจากบนรถหนึ่งคน ก็คือจังจิ่วหัน บนรถที่อยู่ข้างหลัง มีนักธุรกิจศิลปะการต่อสู้เก้าคนของเมืองอวิ๋นติ่งนั่งอยู่ พวกเขาล้วนเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง

“คุณอู๋!” จังจิ่วหันทำความเคารพ

อู๋เป่ยทำความเคารพกลับ : “เหล่าจัง ขอบคุณการมาเยือนของพวกคุณ เชิญ!”

สีหน้าของว่านซานหู่ที่อยู่ตรงข้ามซีดขาวอย่างมาก เขาได้พบกับผู้คนที่มีความสามารถมากมายในเมืองอวิ๋นติ่ง มีเพียงจังจิ่วหันที่เขายังไม่เคยเห็น อีกเก้าคนเป็นคนโหดที่เขาไม่กล้ายั่วยุ!

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น.....” เขาบ่นพึมพำ

ในเวลานี้ ชั้นล่างมีคนตะโกนหนึ่งที ทันใดนั้น มีหญิงชรากลุ่มหนึ่งสวมเสื้อผ้าไว้ทุกข์เดินไปที่ตระกูลฟาง หลังจากนั้นเริ่มร้องไห้ออกมา พวกเขาร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าจริงๆ!

ว่านซานหู่ตะลึงอย่างมาก พูดเสียงดัง : “กลับมา รีบกลับมา!”

อย่างไรก็ตามทุกคนต่างกำลังร้องไห้ เสียงร้องของเขาไม่มีใครได้ยินเลยด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นกลุ่มคนร้องไห้คร่ำครวญอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน พ่อของกังจื่อโกรธจนใบหน้าซีดขาว ตัวสั่นสะท้าน

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว คนตระกูลว่านไม่ใช่ของดีอะไรจริงๆ! เขาลองเสี่ยงดวง ตะคอกใส่กลุ่มคน : “หยุดร้องไห้ได้แล้ว!”

เสียงตะคอกนี้ ทำให้กลุ่มหญิงชราที่อยู่ตรงข้าม ราวกับเสียงฟ้าร้องระเบิดเข้าหู ต่างตกใจอย่างมาก หยุดร้องไห้ทันที

อู๋เป่ยเดินเข้าไป พูด : “ให้ทุกคนห้าร้อย เอาเงินเสร็จ รีบไปสะ”

เขาเข้าใจ คนเหล่านี้เอาเงินของตระกูลว่านมาอย่างแน่นอน มาทำเรื่องน่าขยะแขยงกับตระกูลฟางโดยเฉพาะ

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ได้ยินห้าร้อย หญิงชรากลุ่มนี้ต่างยื่นมือออกมาทีละคน อู๋เป่ยให้อารองของกังจื่อเอาเงินสดมา แบ่งเงินให้คนกลุ่มนั้นทันที

เหล่าหญิงชราเพิ่งสลายตัว มีรถบรรทุกขนมูลสัตว์คันหนึ่งขับเข้ามา รถเต็มไปด้วยมูลไก่และมีกลิ่นเหม็นอย่างล้นหลาม

รถบรรทุกจงใจจอดที่หน้าบ้านตระกูลฟาง กลิ่นเหม็นทำให้ทุกคนรอบๆ ต้องปิดจมูก

คนที่ขับรถ เป็นคนอ้วนหน้าดำคนหนึ่ง ยิ้มให้กับคนตระกูลฟางอย่างเย็นชา หยิ่งผยองอย่างมาก

อู๋เป่ยเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เปิดประตูรถ นั่งตำแหน่งข้างคนขับรถ ใช้ยาสะกดจิตเพื่อควบคุมชายผิวดำอ้วนคนนี้ พูด : “แกเอามูลสัตว์ของรถคันนี้ ไปเทไว้ที่หน้าบ้านตระกูลว่าน”

ชายอ้วนดำคนนี้ถูกเขาสะกดจิต ขับรถออกไปทันที ขับไปทางบ้านทรงโบราณของตระกูลว่าน

ทุกคนเห็นว่าอู๋เป่ยเพียงแค่พูดไม่กี่ประโยค ก็จัดการคนของตระกูลว่านได้แล้ว ในใจชื่นชมอย่างมาก

และว่านซานหู่ชั้นบนที่อยู่ตรงข้าม ภายในใจเต็มไปด้วยความสงสัย ตัวเองกลับไม่ได้ออกคำสั่ง ทำไมว่านเป้าถึงขับรถออกไปแล้ว

ในงานจัดงานแต่งงานในเวลานี้ กัวฉังคนนั้นกระซิบถาม : “หัวหน้าเมือง คุณอู๋คนนี้ เป็นใครเหรอ”