ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 462

อู๋เป่ยรู้ว่าอาการป่วยของเขาหายดีแล้ว พูด : “ว่านซานหู่และคนของตระกูลว่านผู้ชั่วร้าย ถูกจับตัวไว้หมดแล้ว พวกเขาจะถูกลงโทษอย่างรุนแรงตามกฎหมาย”

“ถูกจับไว้หมดแล้วเหรอ” ความเกลียดชังในดวงตาของฟางเฉียงค่อยๆหายไป หลังจากนั้นร้องไห้ออกมา : “เหมิงเหมิงของผม เธอน่าสงสารอย่างมาก เป็นความผิดของผมเอง ฮือฮือ.....”

อู๋เป่ยตบไหล่เขา พูด : “ฟางเฉียง นายยังมีพ่อแม่ มีครอบครัว ใช้ชีวิตให้มีความสุข นี่ต่างหากถึงจะเป็นการปลอบโยนผู้ตายอย่างสูงสุด”

อารองทั้งตื่นเต้นและซาบซึ้งใจ โค้งคำนับอู๋เป่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า พ่อและลูกชายกอดกันและร้องไห้

ในเวลานี้คนของตระกูลฟางก็มาไม่น้อยเช่นกัน ทุกคนต่างปลอบใจ แสดงความขอบคุณต่ออู๋เป่ย

เริ่มสายแล้ว อู๋เป่ยบอกลากับคนของตระกูลฟาง กลับไปเมืองหมิงหยางกับเย่เสวียน

กลับมาถึงบ้านทรงโบราณ เขาติดต่อลั่วฉังเซิงทันที หารือเกี่ยวกับมาตรการรับมือ

นายน้อยคนนั้นให้เขาสองทางเลือก หรือไม่ก็ตาย หรือไม่ก็ให้เขาเป็นทาส แน่นอนเขาไม่อยากเป็นทาสของคนอื่น ดังนั้นสามารถทำได้แค่ต่อสู้กับอีกฝ่ายเท่านั้น

ลั่วฉังเซิงรู้ล่วงหน้าแล้ว รู้เรื่องที่เกิดขึ้น เขาพูดด้วยรอยยิ้ม : “เรื่องนี้ง่ายอย่างมาก นายท่านต้องแจ้งให้จางเทียนเหิงทราบทันที”

อู๋เป่ย : “จางเทียนเหิงสามารถทำให้ดินแดนแห่งเซียนสะเทือนได้เหรอ”

ลั่วฉังเซิงพูด : “ต่อให้ดินแดนแห่งเซียนแข็งแกร่งสะแค่ไหน ก็ต้องออกมาเดินในโลกมนุษย์ ไม่ต้องการรุกรานจางเทียนเหิงง่ายๆแน่นอน นอกจากนี้ คนในดินแดนแห่งเซียนก็เป็นคนเหมือนกัน ไม่มียอดฝีมือเยอะขนาดนั้น”

อู๋เปยกลับพูด : “สามารถจัดการด้วยตัวเองได้ ก็ไม่จำเป็นต้องขอร้องคนอื่น”

ลั่วฉังเซิง : “นายท่านมีวิธีเหรอ”

อู๋เป่ย : “ฉันเดาว่า นายน้อยอะไรนั่น ก็แค่คนเซียนเท่านั้น สูงสุดก็การฝึกฝนขั้นตี้เซียนช่วงต้น ถ้าหากเป็นแบบนี้ ฉันไม่กลัวพวกเขาแน่นอน”

เขาพูดต่อ : “ฉันวางแผนสร้างค่ายกลสังหาร จับคนกลุ่มนี้ทั้งหมดในคราวเดียว”

ดวงตาของลั่วฉังเซิงเป็นประกาย : “นายท่านจะวางค่ายกลสังหารอะไร”

อู๋เป่ย : “ค่ายกลภาพลวงตา! ค่ายกลภาพลวงตาของฉัน แม้แต่ตี้เซียนขั้นห้าก็สามารถติดกับดักได้ รอให้พวกเขาตกอยู่ในค่ายกลภาพลวงตา ฉันจะเข้าฆ่าพวกเขาไปในค่ายกล!”

ลั่วฉังเซิงรู้สึกเหลือเชื่อ เต็มไปด้วยความเซอร์ไพรส์ พูด : “ค่ายกลภาพลวงตาของนายท่าน สามารถจับและฆ่าตี้เซียนขั้นห้าได้ พวกเราไม่จำเป็นต้องขอร้องจางเทียนเหิงก็สามารถจัดการได้ด้วยตัวเองจริงๆเหรอ!”

อู๋เป่ยกัดฟันพูด : “ดังนั้น ต้องคิดหาวิธีล่อนายน้อยคนนั้นออกมา วันหนึ่งฆ่าเขาไม่ตาย ฉันก็นอนไม่หลับหนึ่งวัน!”

อีกฝ่ายส่งคนมาจัดการเขาสองครั้ง และยังใช้คนในครอบครัวมาข่มขู่เขา แน่นอนเขาต้องโต้กลับอย่างเต็มกำลัง! ทำให้นายน้อยคนนั้นหายไปจากโลกมนุษย์