ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 461

ถังจื่อยี่ให้คนนำต้นท้อใส่เข้าไปในกล่อง หลังจากนั้นส่งไปที่เมืองอวิ๋นจิง

อู๋เป่ยยังไปไม่ได้ ถังจื่อยี่จะส่งต้นท้อไปที่วิลล่าของเขาที่ไป๋หลงหวาน

ทุกวันนี้ วิลล่าหลังนั้นของเขาชื่อว่าไป๋หลงซั่งฟู่ ถังจื่อยี่ก็มีกุญแจเช่นกัน ไป๋หลงซั่งฟู่ได้รับการบูรณะใหม่ ถังจื่อยี่ส่งคนไปจัดเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าภายในเรียบร้อยแล้ว สามารถเข้าไปอยู่ได้ทุกเมื่อ

“คุณไม่ไปเหรอ” เธอถาม บนใบหน้าสวยรู้สึกเสียดาย

อู๋เป่ยพูด : “ทางนี้ผมยังมีเรื่องต้องจัดการ อีกไม่กี่วันค่อยไปหาคุณที่อวิ๋นติง”

ถังจื่อยี่พูด : “งั้นก็ได้ เมืองมรกตเฟสแรกจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว คุณมีเวลาว่างก็แวะไปดูนะ”

เมืองมรกต มันถูกลงทุนและสร้างร่วมกันโดยตระกูลถังและอู๋เป่ย จุดประสงค์คือเพื่อสร้างนิทรรศการและฐานการขายหยกที่ใหญ่ที่สุดและระดับไฮเอนด์ที่สุดในประเทศ

“ได้ ผมจะไปให้เร็วที่สุด” อู๋เป่ยพูด

หลังจากถังจื่อยี่และพรรคพวกจากไป คู่บ่าวสาวซินเย่ว์และกังจื่อมารวมตัวกันเพื่อกล่าวคำขอบคุณ

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “กังจื่อ ซินเย่ว์ ต่อจากนี้ไปพวกนายใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข”

หลังจากนั้นเขาหยิบอั่งเปาออกมาแล้วมอบให้ทั้งสอง พูด : “นี่สำหรับฮันนีมูนของพวกนราย”

กังจื่อรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย พูด : “เถ้าแก่ คุณให้ผมมาเยอะมากแล้ว”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ออกไปเล่น แน่นอนว่าต้องใช้เงินอยู่แล้ว”

หลังจากนั้นพูดกับซินเย่ว์ : “ซินเย่ว์ อนาคตกังจื่อติดตามฉัน อาจจะไม่ได้กลับบ้านบ่อยๆ ในจุดนี้ต้องขออภัยด้วยเธอด้วย ถ้าหากเธอคิดถึงเขาแล้ว ก็ย้ายไปอยู่ที่เมืองหมิงหยาง ฉันจะเตรียมบ้านไว้ให้กังจื่ออีกหนึ่งหลัง”

ซินเย่ว์รีบพูด : “คุณอู๋ ไม่เป็นไร กังจื่อสามารถทำงานกับคุณ เป็นความโชคดีของเขา”

ในเวลานี้อารองของกังจื่อเดินออกมา พูด : “คุณอู๋ คุณช่วยไปดูฟางเฉียงหน่อยได้ไหม”

อู๋เป่ยพยักหน้า พูด : “ได้”

อู๋เป่ยไปบ้านของอารองของกังจื่อ ซินเย่ว์ดึงเช็คออกมาจากอั่งเปาหนึ่งใบ ทันทีที่เธอมองเห็น เบิกตากว้างทันที

“หนึ่งล้าน!” เธออุทาน อั่งเปานี้ใหญ่เกินไปแล้วมั้ง

“กังจื่อ ตกลงเถ้าแก่ของคุณเป็นใคร วันนี้ทำไมถึงมีดาราและคนใหญ่คนโตมาเยอะขนาดนั้น ตอนนี้สมาชิกในครอบครัวของฉันโพสต์ในวีแชทอย่างบ้าคลั่ง พวกเขาบอกว่าฉันแต่งงานกับเศรษฐีที่มองไม่เห็น”

กังจื่อเกาหัวด้วยความเขินอายเล็กน้อย พูด : “ซินเย่ว์ ผมไม่ใช่เศรษฐีแน่นอน ทั้งหมดนี้เถ้าแก่เป็นคนให้ เพียงแต่ สิ่งที่เศรษฐีมีเถ้าแก่ล้วนแล้วสามารถให้ผมได้ กระทั่งสิ่งที่เศรษฐี้ไม่มี เถ้าแก่ก็สามารถให้ผมได้เช่นกัน”

ซินเย่ว์เป็นผู้หญิงฉลาดคนหนึ่ง เธอกะพริบตาสวย พูด : “กังจื่อ เถ้าแก่ของคุณต้องเป็นคนที่ร้ายกายอย่างมากแน่นอน ถ้าหากครอบครัวของฉันพบเจอปัญหา สามารถให้เขาไปช่วยเหลือได้ใช่ไหม”

กังจื่อหัวเราะออกมา : “บ้านของคุณจะมีปัญหาอะไรได้ ต่อให้มี ผมคนเดียวก็สามารถจัดการได้”

เธอถอนหายใจเบาๆ พูด : “เรื่องนั้น บางทีมีแค่เถ้าแก่ของคุณเท่านั้นที่สามารถช่วยบ้านฉันได้”

กังจื่อสงสัยอย่างมาก ถาม : “ซินเย่ว์ เรื่องอะไรเหรอ”

ซินเย่ว์ลากกังจื่อมาที่เรือนหอ พูด : “เป็นเรื่องของน้องชายฉัน”