ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 488

เดิมทีฮวาเหยี่ยไม่อยากพูด แต่ตอนนี้มันกำลังขอร้องคนอื่น ลังเลสักพัก เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง

ที่แท้ เดิมทีฮวาเหยี่ยอยู่ขั้นตี้เซียนเป็นหัวหน้ากองกำลังขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง อายุสี่สิบปีก็ฝึกฝนวิญญาณแรกเกิดออกมาได้แล้ว กลายเป็นผู้แข็งแกร่งของดินแดนแห่งเซียน

เดิมทีอนาคตของเขาไร้ขีดจำกัด แต่ครั้งหนึ่งตอนที่เขาฝึกฝนวิญญาณแรกเกิด ขึ้นไปบนฟ้าเพื่อดูดซับพลังฟ้าร้อง คิดไม่ถึงเลยว่า วิญญาณแรกเกิดของเขาเพิ่งไปถึงก้อนเมฆ ร่างกายของเขามีคนเอายันต์มาติด ทำให้เขากลับเข้าร่างไม่ได้ และในเวลาเดียวกัน มีคนกระตุ้นค่ายกล ดึงดูดฟ้าร้องสวรรค์สีม่วงที่ทรงพลังอย่างยิ่ง

วิญญาณแรกเกิดของเขาอ่อนแอ ไม่สามารถทนต่อการโจมตีของฟ้าร้องสวรรค์สีม่วงได้ ครั้งนี้ ทำให้วิญญาณของเขาเกือบแหลกสลาย ดังนั้นเลยรีบใช้พลัง วิญญาณแรกเกิดที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสก็หนีออกจากดินแดนแห่งเซียน

วิญญาณแรกเกิดได้รับบาดเจ็บสาหัส สามารถแหลกสลายได้ทุกเมื่อ เพื่อปกป้องชีวิต ทันทีที่เขาออกจากดินแดนแห่งเซียนก็เข้าไปสิงอยู่ในร่างนกมาคอว์ตัวหนึ่ง และหลังจากนั้น เขาก็ไม่เคยออกจากร่างนี้อีกเลย

ฟังถึงตรงนี้ อู๋เป่ยรู้สึกว่าเขาค่อนข้างน่าสงสาร ถาม : “ฮวาเหยี่ย ร่างกายของคุณยังอยู่ไหม”

ฮวาเหยี่ยพูด : “แน่นอนว่ายังอยู่ คนผู้นั้นยังอยากใช้ร่างกายของฉันล่อฉันกลับไป จะได้จัดการฉัน ถ้าหากฉันยังไม่ตาย เขาก็ไม่สงบสุข!”

อู๋เป่ยแอบคิด ต่อให้ฮวาเหยี่ยคนนี้มียาอายุวัฒนะคืนวิญญาณกลับร่าง เกรงว่าก็ไม่สามารถกลับไปได้เช่นกัน แต่เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา เขาไม่อยากคิดมาก พูด : “ฮวาเหยี่ย เมื่อถึงเวลาแล้ว ผมจะช่วยคุณปรุงยาอายุวัฒนะคืนวิญญาณกลับร่างแน่นอน”

ฮวาเหยี่ยพยักหน้า : “ดี คำไหนคำนั้น ฉันจะช่วยนายจัดการลูกหลานของผู้รับใช้เซียนเหล่านั้น นอกจากนี้นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายต้องพาฉันไปด้วยทุกที่”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ไม่มีปัญหา”

ฮวาเหยี่ยบินไปที่ไหล่ของอู๋เป่ย พูดอย่างไร้กังวล : “ไป ฉันอยากจะออกจากที่นี่แทบตายอยู่แล้ว”

กลับมาที่รถ ฮวาเหยี่ยใช้จะงอยปากอย่างประจบประแจงหวีขนให้ตงหวง อย่างไรก็ตามตงหวงกลับไม่สนใจมัน

อู๋เป่ยรู้สึกน่าสนใจ พูด : “ฮวาเหยี่ย ตงหวงพูดไม่ได้ คุณสามารถบอกประวัติความเป็นมาของมันได้ไหม”

ร่างกายของฮวาเหยี่ยสั่นสะท้าน พูด : “ฉันพูดไม่ได้! นายก็ไม่ต้องถามอีก!”

อู๋เป่ยหยักไหล่ : “ก็ได้ ผมไม่ถาม ฮวาเหยี่ย คุณมาจากดินแดนแห่งเซียน พวกเราคุยเรื่องของดินแดนแห่งเซียนกันดีกว่าไหม”

ฮวาเหยี่ยฮึหนึ่งที : “ดินแดนแห่งเซียนมีอะไรน่าคุย นั่นเป็นสถานที่ที่น่าเบื่ออย่างมาก!”

เมื่อเห็นว่ามันไม่อยากพูด อู๋เป่ยก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน พูด : “ฮวาเหยี่ย คนกลุ่มนี้เป็นลูกหลานของผู้รับใช้เซียน นับไม่ได้ว่าเป็นตระกูลบู้ซิว อย่างนั้น ดินแดนแห่งเซียนมีตระกูลบู้ซิวที่แท้จริงใช่ไหม”

“ในดินแดนแห่งเซียน พวกเขาถูกเรียกว่านิกายทาส ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลบู้ซิว” ฮวาเหยี่ยพูดอย่างดูถูก “ตระกูลบู้ซิวที่แท้จริงมีเพียงหนึ่งเดียว”

อู๋เป่ย : “ถูกเรียกว่านิกายทาสเหรอ”

ฮวาเหยี่ย : “ไม่ผิด ก็คือนิกายทาส ในดินแดนแห่งเซียนมีนิกายทาสร้อยกว่านิกาย ที่นายพูดถึงน่าจะเป็นตระกูลฮุย ตระกูลฮุยมีความเชี่ยวชาญในการเป็นทาสผี ซึ่งอยู่ในอันดับต้นๆ ในนิกายทาส จริงๆแล้วมันง่ายมากที่จะจัดการกับตระกูลฮุย แค่ยืมดาบฆ่าคนก็พอแล้ว”

จากนั้นเขาก็บอกอู๋เป่ยอย่างละเอียดถึงแผนการของเขา

ที่แท้ ตระกูลฮุยก็มีศัตรูไม่น้อยเหมือนกัน ทุกคนแทบรอไม่ไหวอยากจะให้ตระกูลฮุยพินาศ ฮวาเหยี่ยคนนี้บังเอิญรู้จุดอ่อนบางประการของตระกูลฮุย เพียงแค่บอกจุดอ่อนเหล่านี้ให้กับศัตรูของตระกูลฮุย ตระกูลฮุยจะต้องพินาศอย่างแน่นอน

อู๋เป่ยถามจุดอ่อนของตระกูลฮุยคืออะไร ฮวาเหยี่ยกลับไม่ยอมพูด

ขับรถต่อไปเรื่อยๆ ถังปิงอวิ๋นส่งอู๋เป่ยไปที่สำนักงานใหญ่ของเทียนซา หุบเขาแห่งนั้น เขาเคยมาที่นี่หนึ่งครั้ง ครั้งนั้นถังอู๋มิ่งถูกวิญญาณชั่วร้ายครอบงำและเป็นบ้าไปแล้ว ฆ่าคนของเทียนซาไปไม่น้อย เกิดการสูญเสียอย่างหนัก

มาถึงบ้านไม้ไผ่ในหุบเขาหลังหนึ่ง ถังอู๋มิ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่ชั้นบน ตอนนี้แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ผู้นำของเทียนซาอีกต่อไป แต่ยังคงประจำตำแหน่งอยู่ที่นี่ ช่วยถังปิงอวิ๋นรักษาตำแหน่งในฐานะผู้บัญชาการ

“อู๋เป่ย พวกเราเจอหน้ากันอีกแล้วนะ” ถังอู๋มิ่งลงไปต้อนรับเขา พูดด้วยรอยยิ้ม

อู๋เป่ยโค้งคำนับกลับ : “คุณถัง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

ถังอู๋มิ่งหัวเราะฮ่าฮ่า : “ครั้งที่แล้วผมถูกวิญญาณชั่วร้ายครอบงำ ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้”

อู๋เป่ย : “พูดเกินไปแล้ว เป็นสิ่งที่ผมสมควรทำ”

“เชิญขึ้นไปนั่งชั้นบน” ถังอู๋มิ่งเชิญทุกคนขึ้นไปชั้นบน รินชาให้เขาเป็นการส่วนตัว

อู๋เป่ยกวาดมองหนึ่งที พบว่าอาคารไม้ไผ่แห่งนี้ ถูกแขวนไว้ด้วยอักษรวิจิตรและภาพวาดที่มีชื่อเสียงมากมายอีกครั้ง เขาอดไม่ได้ที่จะพูด : “ดูเหมือนว่าคุณถังจะชอบวาดภาพมาก”

ถังอู๋มิ่งโบกมือ : “ผมเหรอ ก็แค่ชอบวาดภาพ”