ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 511

ทั้งสองลงจากรถเดินไปตามถนนเล็กๆ ที่ปูด้วยหินกรวด สองข้างทางปลูกด้วยดอกไม้และต้นไม้มากมาย สองข้างนั้นเป็นร้านค้าเล็กๆ ทั้งร้านอาหาร ร้านขายผลไม้ ร้านขายบุหรี่ ร้านตัดผม ฯลฯ

อู๋เป่ยยิ้มและถามว่า: "ร้านค้าเหล่านี้เปิดโดยสมาชิกของตระกูลถังเหรอ"

ถังปิงอวิ๋นพยักหน้า: "ตระกูลถังใหญ่เกินไป เนื่องจากมีผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกัน จึงมีค่าครองชีพอยู่เสมอ ดังนั้นจากจุดเริ่มต้นเราจึงสร้างสำนักงานใหญ่ให้เป็นรูปแบบเมืองเล็ก ๆ แม้ว่ามันจะดูเล็กแต่ทุกอย่างครบครัน แล้วก็สะดวกมากเช่นกัน”

“เจ้าของร้านค้าเหล่านี้เป็นทายาทของสมาชิกตระกูลถัง พวกเขายังสามารถเพิ่มรายได้ด้วยการทำธุรกิจในเมืองถังได้อีก”

อู๋เป่ย: "ก็ไม่เลว คนที่เกษียณแล้วก็มีงานทำเช่นกัน และครอบครัวของพวกเขาต่างก็มีงานทำ ตระกูลถัง นี้เป็นเหมือนองค์กรขนาดใหญ่มากกว่า"

ถังปิงอวิ๋น ยิ้มและพูดว่า: "ใช่ ตระกูลถัง ก็ได้ลงทุนในหลายบริษัทเช่นกัน พวกเขาไม่คาดหวังที่จะสร้างรายได้ ตราบใดที่พวกเขาสามารถจัดหางานได้ก้พอ อย่างกับโรงแรม ซูเปอร์มาร์เก็ต โรงงานเหล็ก และสถานีไฟฟ้าพลังน้ำภายใต้ กรุ๊ปฉู่หวาง สามารถทำได้ทั้งหมด และมีการจัดหางานจำนวนมาก”

อู๋เป่ย ถอนหายใจเบา ๆ : "ขนาดของตระกูลถังนั้นราวกับเป็นประเทาเล็กๆไม่ง่ายเลยที่จะปกครองให้ดี"

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เด็กชายสองคนอายุเจ็ดขวบทั้งคู่ก็วิ่งออกมาจากร้านใกล้ๆ ตามที่เขาว่ากันว่าเด้กอาายุเจ็บขวดนั้นดื้อจนสุนัขยังรำคราญ จนถึงอายุสิบสาม

เด็กชายทั้งสองถือดาบไม้อยู่ในมือ และทำท่าทางด้วยการเคลื่อนไหวขนาดใหญ่ เข้าโจมตีอู๋เป่ยโดยตรง

อู๋เป่ยรีบหลบ และไม่ได้สนใจแต่แล้ว ก็มีสาวอ้วนคนหนึ่งออกมาจากร้านสวมผ้ากันเปื้อนและโบกมือทักทายเด็กชาย

“ไอ่เด็กบ้า! กลับไปทำการบ้านเดี๋ยวนี้!”

เด็กชายถูกตบไปหลายครั้งและร้องว่า "อุ๊ย" แต่เขาก็ไม่รู้สึกกลัวเลย ซึ่งดึงดูดเพื่อนบ้านโดยรอบให้ออกมาดูความสนุกสนาน

อู๋เป่ยส่ายหัวแล้วยิ้ม ตอนที่เขายังเด็ก พ่อแม่ของเขาก็เคยทุบตีเขาแบบนี้

หนึ่งในผู้ชมเหล่านี้จับความสนใจของอู๋เป่ย ด้วยนิ้วของเขาคนนั้น เป็นผู้เฒ่าคนนึง มีรูปร่างผอมเพรียว มีแหวนโลหะสีเขียวทองอยู่บนนิ้วหัวแม่มือ

ด้านหลังผู้เฒ่าเป็นร้านขายของชำ ส่วนมากขายเมล็ดแตงโม ผลไม้แห้ง ของเล่นเด็ก ดินสอ หนังสือการบ้าน ฯลฯ

อู๋เป่ยใจสั่น เขาเดินเข้าไปในร้านและโบกมือให้เด็กชายที่ถูกทุบตีมา เด็กชายเข้ามาถามเขาว่า "คุณเรียกฉันทำไม"

อู๋เป่ยหยิบของเล่นที่แพงที่สุดชิ้นหนึ่งขึ้นมา นั่นคือปืนจำลอง แล้วมอบให้เขาแล้วพูดว่า "คุณกลับบ้านไปทำการบ้าน แล้วฉันจะให้ของเล่นนี้กับคุณ"

ดวงตาของเด็กชายเบิกกว้าง: "ให้ฉันงั้นเหรอ?"

อู๋เป่ยพยักหน้า: "แต่คุณต้องกลับไปทำการบ้าน"

เด็กชายพยักหน้าอย่างแรง: "เขียนเขียน ฉันจะกลับไปเขียนเดี๋ยวนี้เลย"

ป้าอ้วนประหลาดใจเล็กน้อยจึงรีบเข้ามาขอบคุณเขา อู๋เป่ย กล่าวว่าไม่เป็นไร

ผู้เฒ่ายิ้มแล้วพูดว่า "เจ้าเด็กนี้ชอบทำให้ผู้ใหญ่โกรธทุกวันเลย"

อู๋เป่ยถามว่าปืนของเล่นราคาเท่าไหร่ ในขณะที่เขาจ่ายเงิน เขาก็ยิ้มแล้วถามว่า "ผู้เฒ่า แหวนบนมือคุณสวยมาก คงมีปะวัติยาวนานเลยสิ"

ผู้เฒ่าเหลือบมองแหวนโลหะในมือแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "ตอนฉันผจญภัยตอนเด็กๆ ฉันซื้อมันมาจากเมืองชาน มันไม่ใช่ทั้งทองหรือเงิน แต่มันสวมแล้วดูดี"

อู๋เป่ยยิ้มและถามว่า: "ผู้เฒ่า ฉันชอบสะสมแหวน คุณให้ฉันได้ไหม"

ตามคำพูดที่ว่าคนยิ่งแก่ยิ่งฉลาด ผู้เฒ่าคนนี้มีประสบการณ์มากมายในชีวิต เขารู้ทันทีว่าแหวนวงนี้มีค่า ไม่เช่นนั้นอู๋เป่ยจะไม่ซื้อมัน เขาหัวเราะ "ฮิฮิ" แล้วพูดว่า "หนุ่มน้อย ฉันสวมแหวนวงนี้มาทั้งชีวิต ตั้งใจจะสวมเข้าโลงศพด้วย ไม่ได้ขาย"

อู๋เป่ยพยักหน้า: "ฉันต้องขอโทษที่รบกวนด้วย" เขายิ้ม หันหลังกลับแล้วเดินออกจากร้าน

คราวนี้ผู้เฒ่าเริ่มวิตกกังวล เขาไอแล้วพูดว่า "แต่ถ้าคุณชอบมันมากจริงๆ เราก็คุยกันได้"

อู๋เป่ยหยุดและพูดว่า "ผู้เฒ่า มันไม่ง่ายเลยที่คุณจะทำธุรกิจ บอกราคามาแต่อย่าตั้งสูงเกินไป"