ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 528

เซี่ยงเจิ้งอีตอบกลับด้วยความโมโหว่า “ไร้สาระ! ผมจะไปทำร้ายพี่ใหญ่จนตายได้ยังไงกัน เขาพูดจาไร้สาระ!”

“พูดจาไร้สาระอย่างนั้นหรือ?” เซี่ยงคุนหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณที่ทำร้ายพวกเขาจนตาย แล้วทำไมคุณถึงได้รับช่วงต่อดูแลทรัพย์สินของตระกูลเซี่ยงหลังจากที่พ่อเสียชีวิตด้วยหล่ะ”

เซี่ยงเจิ้งอีตอบกลับไปว่า “เซี่ยงคุน ฉันกับพี่ใหญ่ร่วมมือกันดูแลกิจการของตระกูลเซี่ยงทั้งหมดมาโดยตลอด โชคร้ายที่พี่ใหญ่เสียชีวิต ฉันเลยต้องดูแลรับช่วงต่อกิจการของเขายังไงหล่ะ ถ้าฉันไม่ทำ จะให้คนนอกมาดูแลจัดการแทนอย่างนั้นหรือ?”

“เซี่ยงเจิ้งอี ถ้าคุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หล่ะก็ ยอมรับมาซะเถอะ!”เซี่ยงคุนตะคอกด้วยความโกรธ

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว จู่ๆเขาก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาหันไปถามเซี่ยงคุนว่า “คุณเคยคิดบ้างไหมว่า ทำไมคนที่ช่วยชีวิตคุณไว้ เขาถึงหาคุณเจอได้ทันเวลา ในเมื่อเขาช่วยชีวิตคุณออกมาได้ แล้วทำไมเขาถึงไม่ช่วยชีวิตพ่อกับแม่ของคุณด้วยหล่ะ?”

เซี่ยงคุนชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า“ตอนนั้นเขาขับเรือผ่านมาพอดี ส่วนพ่อกับแม่ของผมเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ”

อู๋เป่ยมีท่าทีเย็นชา “คุณเชื่อในสิ่งที่เขาพูดทั้งหมดอย่างนั้นหรือ?”

เซี่ยงคุนขมวดคิ้ว “แล้วทำไมผมต้องไม่เชื่อด้วยหล่ะ? เขาเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตผมมา!”

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆและพูดว่า “ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาคนที่ช่วยชีวิตคุณก็เริ่มถ่ายทอดวิทยายุทธ์ และสนับสนุนให้คุณมาล้างแค้นตระกูลเซี่ยง เลยใช่ไหม?”

เซี่ยงคุนตอบ “ถูกต้อง ผมเองก็อยากจะทำเช่นนี้อยู่เหมือนกัน! ความแค้นของพ่อกับแม่ ยังไงผมก็ต้องแก้แค้นให้ท่าน!”

อู๋เป่ยพูดต่อ “เซี่ยงคุน ผมมีวิธีการสะกดจิตแบบหนึ่ง มันสามารถทำให้คนพูดความจริงออกมาได้ ตอนนี้ผมจะใช้วิชาสะกดจิตนี้กับเซี่ยงเจิ้งอี จากนั้นคุณสามารถถามเขาเองได้เลย คุณว่าวิธีการนี้เป็นยังไง?”

เซี่ยงคุนชะงักไปครู่หนึ่ง “สะกดจิตอย่างนั้นหรือ?”

อู๋เป่ยพยักหน้า “เมื่อถึงเวลานั้นคุณถามเขาได้เลยว่า เขาเป็นคนที่ฆ่าพ่อกับแม่ของคุณหรือไม่ หากใช่ ผมจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้อีก”

เซี่ยงเจิ้งอีไม่รู้สึกตื่นเต้นหรือเป็นกังวลเลยสักนิด “จริงสิ คุณอู๋ได้โปรดสะกดจิตผมที และให้เขาถามเองเลย!”

ไม่ใช่เพราะว่าเซี่ยงเจิ้งอีมีความกล้าหาญอะไรหรอก แต่เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่ใหญ่มันแน่นแฟ้นดีจริงๆต่างหาก ตอนเด็กเขาชอบถูกพ่อกับแม่ดุว่าและถูกลงโทษอยู่บ่อยๆ หากไม่ได้พี่ใหญ่คอยคุ้มครองและช่วยเขาปกปิดความผิดไว้หล่ะก็ ไม่รู้ว่าเขาจะโดนตีมากแค่ไหนแล้ว เรียกได้ว่า พี่ใหญ่เป็นคนที่เขาสนิทและไว้ใจมากที่สุดนอกจากแม่ของเขานั่นเอง

เซี่ยงคุนลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “แล้วผมจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาถูกสะกดจิตจริงๆ?”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา “คนที่ถูกสะกดจิต มันดูได้ง่ายมาก เรื่องนี้คุณสบายใจได้”

เซี่ยงคุนกัดฟันและพูดว่า “ตกลง!”

จากนั้นอู๋เป่ยก็ดำเนินการสะกดจิตเซี่ยงเจิ้งอีตามวิธีการของเขา เซี่ยงเจิ้งอีเป็นคนธรรมดาทั่วไป ใช้เวลาไม่นานนัก แววตาทั้งคู่ของเขาก็ค่อยๆเลื่อนลอยและเข้าสู่ภวังค์

อู๋เป่ยพูดต่อว่า “เซี่ยงเจิ้งอี คำถามของเซี่ยงเจิ้งอี คุณจงตอบตามความเป็นจริง”

เซี่ยงเจิ้งอีตอบพึมพำว่า “ครับ ผมจะตอบตามความเป็นจริงทั้งหมด”

เซี่ยงคุนตะคอกถามออกมาว่า “เซี่ยงเจิ้งอี ผมขอถามคุณว่า คุณเป็นคนทำให้เซี่ยงเจิ้งชุนต้องเสียชีวิตใช่หรือไม่”

เซี่ยงเจิ้งอี “รถของพี่ใหญ่กับครอบครัวของเขาทั้งสามคนประสบอุบัติเหตุบนสะพาน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับผมเลยสักนิด ผมเคยส่งคนไปสืบดูแล้ว พบว่ารถถูกวางยา แต่ผมหาฆาตกรตัวจริงไม่เจอว่าเขาคนนั้นเป็นใคร”

เซี่ยงคุนตกใจจนสั่นไปทั้งตัว สีหน้าท่าทีของเขาราวกับไม่อยากจะเชื่อ เขาถามต่อว่า “เซี่ยงเจิ้งอี คุณไม่ได้ฆ่าพ่อของผมจริงๆหรือ?”

เซี่ยงเจิ้งอี “ผมสาบานได้เลยว่า ผมไม่ได้ทำร้ายพี่ใหญ่ พี่ใหญ่เป็นคนที่สนิทกับผมมากที่สุด ผมไม่สามารถทำร้ายเขาได้อย่างแน่นอน”

ความโกรธแค้นที่อัดแน่นอยู่เต็มอกของเซี่ยงคุน ได้สลายหายไปทันที จู่ๆเขาก็ปล่อยโหร้องไห้ออกมา “ถ้าไม่ใช่คุณ แล้วใครหล่ะที่ฆ่าพ่อกับแม่ของผมจนตาย? เป็นใครกันแน่หล่ะ!”

อู๋เป่ยพูดอย่างเรียบเฉยว่า “เจ้าโง่! นี่คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือ?”

เซี่ยงคุนเบิกตาโต “คุณหมายความว่า ฆาตกรคือคนที่ช่วยชีวิตผมไว้อย่างนั้นหรือ?”

อู๋เป่ย “หากไม่ใช่เขา แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงว่าคุณตกน้ำอยู่ตรงจุดไหน แถมยังช่วยชีวิตคุณได้ทันเวลาอีกด้วย? หากไม่ใช่เขา ทำไมเขาถึงต้องถ่ายทอดวิทยายุทธ์ให้คุณ แถมยังบอกให้คุณมาล้างแค้นตระกูลเซี่ยงอีก? เจ้าโง่เอ้ย โลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญหรอกนะ!”

เซี่ยงคุนน้ำตานองหน้า “เป็นไปไม่ได้! ท่านอาจารย์ดีกับผมมาก ผมนับถือเขาเหมือนพ่อคนหนึ่ง เขา...เขาจะทำร้ายพ่อกับแม่ของผมจนตายได้ยังไง?”

อู๋เป่ยค่อยๆถอนหายใจและพูดว่า “โลกยุทธภพมันน่ากลัว แถมตอนนั้นคุณเองก็เป็นแค่เด็กอายุเจ็ดขวบเท่านั้น ยังแยกแยะถูกผิดเองไม่ได้ เซี่ยงคุน ตอนนี้คุณบอกผมได้หรือยังว่า อาจารย์ของคุณเป็นใครกันแน่?”

เซี่ยงคุนก้มหน้าลง “อาจารย์ของผม…..”