ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 529

เซี่ยงเจิ้งอีรู้สึกตกใจ สีหน้าท่าทางของเขาค่อยๆ เปลี่ยนไป และพูดอะไรไม่ออกสักคำ

อู๋เป่ยส่ายหน้าพร้อมกับถอนใจ เขาแตะไหล่ของเซี่ยงเจิ้งอีและพูดว่า “เหล่าเซี่ยง ผมว่าคุณช่วยพวกเขาจะดีกว่า”

เซี่ยงเจิ้งอีก้มหน้าอย่างหมดเรี่ยวแรง เขาถอนใจยาวและพูดว่า “พาหนิงหยิงกลับไปซะ!”

หลังจากเกิดเรื่องเช่นนี้แล้ว เขาเองก็ไม่อาจยอมรับเซี่ยงคุนได้อีก แต่ท้ายที่สุด เขาก็เป็นหลานชายแท้ๆ ของตัวเองอยู่ดี ประกอบกับความเข้าใจผิดระหว่างกันที่เกิดกัน เขาจึงลงโทษเซี่ยงคุนไม่ลง

ภายในใจของเซี่ยงคุนเองก็รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก เขาคุกเข่าและคำนับเซี่ยงเจิ้งอี พร้อมกับพูดว่า “อารอง ผมขอโทษ! ผมขอตอบแทนคุณในภายหลัง!”

หลังจากพูดจบ เซี่ยงคุนยืนขึ้นและเดินจากไป ไม่นานนักก็มีคนเข้ามารายงานว่า เซี่ยงคุนพาหนิงหยิงเดินทางออกจากตระกูลเซี่ยงไปแล้ว

เซี่ยงเจิ้งอีรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมากเช่นกัน แม้ทุกอย่างจะคลี่คลายเรียบร้อยดีแล้ว แต่เขากลับไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย

สีหน้าท่าทางของเขาราวกับกำลังกลัดกลุ้ม อู๋เป่ยจึงพูดปลอบใจไปว่า “เหล่าเซี่ยง สาวๆ ในมือของคุณยังมีอีกตั้งเยอะ ไม่เห็นต้องเสียใจอะไรขนาดนี้เลย”

เซี่ยงเจิ้งอีฝืนยิ้ม “แต่ผมรักหนิงหยิงมากจริงๆ นะ”

อู๋เป่ย “เอาหล่ะ อะไรที่ผมควรทำก็ได้ ผมก็ทำไปหมดแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาบอกลาแล้วหล่ะ”

เวลานี้เซี่ยงเจิ้งอีแน่ใจแล้วว่า อู๋เป่ยคือคนที่มาช่วยชีวิตเขาไว้จริงๆ ดังนั้นเขาจึงรีบเอ่ยปากออกมาว่า “คุณอู๋ครับ ได้โปรดอยู่ต่ออีกสักสองสามวันเถอะครับ ให้ผมได้ทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีเสียก่อน”

อู๋เป่ยโบกมือปฏิเสธ “ไม่ต้องหรอก หากเรามีพรหมลิขิตต่อกัน เราย่อมได้พบกันอีก”

เซี่ยงเจิ้งอี “ถ้างั้นรบกวนคุณอู๋ทิ้งข้อมูลการติดต่อให้ผมที พวกเราจะได้ติดต่อกันได้”

อู๋เป่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงขอมือถือของเซี่ยงเจิ้งอีมา และบอกว่าหากมีเรื่องอะไรให้ติดต่อไปที่เบอร์มือถือนี้ได้ทุกเมื่อ

เวลานี้ ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มแล้ว เขาหยิบก้อนหินก้อนใหญ่นั้น และค่อยๆ เดินหายไปกับความมืด

เหล่าโจวคอยยืนมองดูอยู่อีกฟาก เขารอจนร่างของอู๋เป่ยหายลับไป จึงเอ่ยถามว่า “นายท่าน บนโลกนี้มีเทพอยู่จริงๆ ด้วย!”

เซี่ยงเจิ้งอีหัวเราะและพูดว่า “ฉันเซี่ยงเจิ้งอีเป็นคนที่เคยได้พบกับเทพแล้วสินะ! จากนี้เป็นต้นไป ต้องทำความคุ้นเคยกับเซียนอู๋ให้มากขึ้นแล้วหล่ะ”

เหล่าโจวพยักหน้าเห็นด้วย “นายท่าน อีกหน่อยหากได้ยาอายุวัฒนะจากเทพเซียนแล้ว ท่านก็จะกลายเป็นอมตะไปตลอดกาลแล้วครับ!”

เซี่ยงเจิ้งอีรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา “จริงสิ ถ้าแกไม่พูด ฉันก็ลืมไปแล้ว ขอยาอายุวัฒนะจากเซียนอู๋สักสองสามเม็ด มันก็เป็นเรื่องที่ไม่เลวเหมือนกันนะ!”

อู๋เป่ยยังไม่รู้ว่าเซี่ยงเจิ้งอีมีความคิดเกี่ยวกับยาอายุวัฒนะ เขาแบกก้อนหินก้อนโตนั้นกลับไปจนถึงบ้านตระกูลถัง จากนั้นจึงนำก้อนหินก้อนนั้นเข้าไปไว้ในโกดัง และนำกล่องที่เหลืออีกสิบกว่ากล่องออกมา ของทั้งหมดนั้นล้วนเก็บอยู่ในบ้านตระกูลถัง

ถังจื่อยี่ได้ยินเสียงดังขึ้น จึงรีบออกมาดู ทันทีที่เธอเห็นว่ามีกล่องมากมายนับสิบกล่องอยู่ในโกดัง เธอก็อดที่จะตกใจไม่ได้

“อู๋เป่ย พี่เอาของพวกนี้มาจากไหนกันหน่ะ?”

“เหอะเหอะ” อู๋เป่ยหัวเราะ “ฉันช่วยเซี่ยงเจิ้งอีเคลียร์ปัญหาบางอย่าง เขาเลยมอบของขวัญพวกนี้ให้ฉันแทนคำขอบคุณ”

ถังจื่อยี่เปิดกล่องแรกออก ปรากฏว่าเป็นเตาหลอมซวินเต๋อ จากนั้นเธอจึงเปิดอีกกล่อง และในนั้นคือ เครื่องลายครามสมัยราชวงศ์หยวน

เธออุทานขึ้นว่า “ถ้าคุณปู่ได้เห็นของพวกนี้หล่ะก็ ต้องดีใจจนนอนไม่หลับแน่เลย!”

อู๋เป่ยพูดต่อว่า “คุณปู่น่าจะหลับแล้วหล่ะ อย่าพึ่งไปรบกวนท่านเลย ไว้ท่านชอบอันไหน ก็ให้ม่านเอาไปก็แล้วกัน”

ถังจื่อยี่ “แบบนั้นไม่ได้หรอก ถ้าเขาอยากได้ ก็ต้องใช้เงินมาซื้อสิ”

หญิงสาวคิดแทนว่าที่สามีของเธอ แม้ว่าถังจื่อยี่จะยังไม่ได้แต่งงานกับอู๋เป่ย แต่ก็คิดแทนเขาเสียแล้ว เธอไม่ยอมปล่อยให้อู๋เป่ยขาดทุนได้หรอก

อู๋เป่ยหัวเราะและพูดว่า “จื่อยี่ ที่มาของสิ่งของพวกนี้มันไม่ชัดเจน เธอช่วยเอาไปตรวจสอบที”

ถังจื่อยี่พยักหน้า “ได้สิ ของลายครามล็อตที่แล้วก็เป็นฝีมือฉันเอง เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันจัดการก็แล้วกัน”

อู๋เป่ยพยักหน้า “เออจริงสิ เธอบอกว่าคืนนี้มีตลาดผีไม่ใช่หรือ?”

ถังจื่อยี่ตอบว่า “จริงด้วย ตลาดผีเริ่มตอนสามทุ่ม ตอนนี้สองทุ่มสี่สิบห้า”

อู๋เป่ยถามเธอว่า “จื่อยี่ ไปเดินตลาดผีด้วยกันไหม?”