ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 546

พอเริ่มประมูลแล้วราคาก็พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วเป็น 3 หมื่นล้าน ในตอนนี้มีผู้ประมูลจำนวนมากและไม่มีใครถอนตัว

อู๋เป่ยกำลังลังเลใจว่าจะซื้อลูกบาศก์ลับดีไหม ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในใจของเขา "หมอเทวดาอู๋ฉันรู้ที่มาของมัน อย่าปล่อยมันไป"

อู๋เป่ยรู้ว่ามีใครบางคนกำลังสื่อสารกับเขาอย่างลับๆ ผ่านทาบจิต ดังนั้นเขาจึงถามว่า "คุณเป็นใคร"

อีกฝ่ายพูดว่า "ฉันชื่อเสินจ้าว ฉันเป็นสหายกับลั่วฉังเซิง"

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "ที่แท้ก็เป็นเพื่อนเก่าของลั่วฉังเซิง คุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่"

เฉินจ้าว"ฉันมางานประมูล ไม่คิดว่าจะได้เจอกับหมอเทวดาอู๋ที่นี่ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่ดีมากจริงๆ"

อู๋เป่ย "คุณบอกให้ผมซื้อลูกบาศก์ลับ คุณรู้ที่มาของมัน?"

เฉินจ้าว"เท่าที่ฉันรู้ ลูกบาศก์ลับนี้เรียกว่า 'เซียนจี' ในยุคของอาณาจักรเซียน มันได้ตกลงมายังโลกมนุษย์ มันมีพลังมหาศาล เรื่องวิธีใช้ฉันไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่ามันต้องพิเศษและคุ้มค่าอย่างแน่นอน”

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กัดฟันและเข้าร่วมการประมูล

“สี่หมื่นล้าน” เขาพูด

“สี่หมื่นหนึ่งพันล้าน” มีคนประมูลเช่นกัน

“สี่หมื่นสองพันล้าน” เขาประมูลกลับ

ไม่นานราคาก็ทะลุถึง 5 หมื่นล้าน ขณะนี้เหลือผู้ประมูล 3 ราย หนึ่งในนั้นคือฮุยรุ่ยเจ๋อและอีกคนเป็นชาวยุโรปที่มีหนวดมีเครา

"ห้าหมื่นหนึ่งพันล้าน" ทั้งคู่ประมูลกันเป็นเวลานานและเพิ่มราคาต่อไป จากมุมมองของเขา ของสิ่งนี้อาจตกเป็นของเขาหรืออาจจะเขาจะปล่อยให้ฮุยรุ่ยเจ๋อซื้อมันก็ได้ เพราะอีกไม่นาน ของของตระกูลฮุยก็จะตกเป็นของเขา

ฮุยรุ่ยเจ๋อจ้องมองเขาอย่างไม่ยอมแพ้แล้วพูดว่า "ห้าหมื่นสองพันล้าน!"

ดูเหมือนว่าชายไว้เคราจะยังคงมุ่งมั่นที่จะได้ของสิ่งนี้และประมูลราคาเป็น 5หมื่นสามพันล้านโดยไม่ลังเล

ทันใดนั้นเสียงของเฉินจ้าวดังขึ้นอีกครั้ง "หมออู๋ฉันได้ข่าวว่าชายที่มีหนวดเคราตัวใหญ่คนนั้นได้คุยโทรศัพท์มาก่อน เขามีกองทุน 2 หมื่นล้านยูโร ตราบใดที่มันไม่เกิน 2 หมื่นล้าน เขาก็คงไม่ยอมแพ้ที่จะซื้อลูกบาศก์ลับอย่างแน่นอน"

อู๋เป่ยยิ้มอย่างขมขื่น "สองหมื่นล้านยูโรก็เกือบ 150 พันล้าน ผมแข่งกับเขาไม่ไหวหรอก"

“ถ้าหมออู๋ต้องการ ฉันสามารถให้เขาหยุดการประมูลได้”

ดวงตาของอู๋เป่ยเป็นประกาย "ได้! งั้นรบกวนด้วย"

แน่นอนว่าชายมีหนวดเคราที่มีท่าทีกระตือรือร้นเมื่อครู่หยุดเคลื่อนไหวกะทันหันและดวงตาของเขาก็หมองคล้ำ ผ่านไปสักพักฮุยรุ่ยเจ๋อก็ขึ้นราคาประมูลเป็นห้าหมื่นสี่พันล้าน

"ห้าหมื่นสี่พันล้านครั้งที่หนึ่ง ห้าหมื่นสี่พันล้านครั้งที่สอง...ปิดประมูล!" พิธีกรสรุปราคาและในที่สุดลูกบาศก์ลับก็ตกไปอยู่ในมือของฮุยรุ่ยเจ๋อ

เมื่อมาถึงจุดนี้ การประมูลก็สิ้นสุดลง อู๋เป่ยก็ได้รับของที่จ่ายเงินแล้ว เขาออกจากที่นั่นโดยไม่แม้แต่ทักทายเถาหรูเสวี่ย

หลังจากออกจากประตู เขาก็เดินออกไปข้างนอก ทันทีที่เขามาถึงหน้ารถ ก็มีคนมายืนกันอยู่ที่ด้านหลังเขา

“ไอ้เด็กนี่ บังอาจมากนะ!” เสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงนั่นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

อู๋เป่ยหันกลับมาและตามที่คาดไว้ เขาเห็นฮุยรุ่ยเจ๋อ ฮุยรุ่ยเจ๋อจ้องมองเขาอย่างเย็นชา สายตานั่นดูไม่เกรงกลัวเลยสักนิด

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ "ครั้งที่แล้วยังหนีจุกตูดไปอยู่เลย ทำไมล่ะ ครั้งนี้ใจกล้าขึ้นแล้วเหรอ ถึงได้กล้ามาหาเรื่องฉัน?"

ฮุยรุ่ยเจ๋อพูดอย่างข่มใจ "ไอ้หนูครั้งที่แล้วฉันแค่ไม่ได้เตรียมตัวมา แต่คราวนี้มันไม่เหมือนกัน แกไม่รอดแน่!"

“เหรอ?” อู๋เป่ยพูดเสียงดัง “จะทำอะไรตรงนี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่ ถ้าแน่จริงก็ตามฉันมา!”

ฮุยรุ่ยเจ๋อกล่าวว่า "ช่างเถอะ ฉันถือว่าทำบุญทำทาน"

อู๋เป่ยไม่ขับรถแล้ว เขาก้าวไปข้างหน้า สักพักก็ถึงป่า เขาเดินไม่กี่ก้าวก็หยุด

ฮุยรุ่ยเจ๋อพรรคพวกของเขาตามมาเจอ เขายิ้มแปลก ๆ พร้อมพูดว่า "ที่นี่ไม่เลวนะ แกก็เตรียมใจตายไว้ซะเถอะ"

อู๋เป่ยเหลือบมองคนพวกนี้ ฮุยรุ่ยเจ๋อมีคนเซียน 2 คนขนาบข้าง เขาพูดว่า "ลำพังแค่คนเซียน 2 คนแต่กล้ามาต่อกรกับฉัน?"

อีกฝ่ายทำสีหน้าเยาะเย้ย ฮุยรุ่ยเจ๋อกล่าวว่า "ใครบอกว่าฉันมีแต่คนเซียนมาด้วย"

ทันทีที่เขาพูดจบ แสงสีเทาก็ตกลงมาจากท้องฟ้า

ชายที่มานั้นเป็นชายชราสวมชุดสีเทา อายุ 70 ​​ปี มีรูปร่างเตี้ย ตาเป็นสีเทา ดูไร้ชีวิตชีวา

ฮุยรุ่ยเจ๋อ "ท่านปู่สี่ ไอเด็กนี่มีพลังเยอะมาก มันมีเครื่องรางสังหารผีอยู่ในมือ รบกวนท่านจัดการมันด้วย เอาให้มันไม่มีที่ไปเลย!"

ชายชราพูดอย่างสงบ "การฝึกฝนตั้งแต่อายุยังน้อยถือเป็นพรสวรรค์ แต่น่าเสียดายที่จะต้องมาตายตั้งแต่อายุยังน้อย"

เสียงของเฉินจ้าวดังขึ้นในหัวของอู๋เป่ย"หมออู๋ คนนี้อยู่ตี้เซียนชั้นหนึ่ง เขาทรงพลังมาก คุณต้องการให้ฉันช่วยไหม?"

อู๋เป่ย "ต้องการ! รบกวนคุณด้วย"

พูดจบ ก็มีแรงลมพัดมา ทำให้ทรายและหินปลิวตีกัน เมื่อทุกคนลืมตา ชายชราในชุดสีเทาก็หายตัวไป ราวกับว่าเขาถูกลมพัดปลิวไป

ฮุยรุ่ยเจ๋อตกตะลึง เขาตะโกน "ท่านปู่สี่ ท่านปู่สี่..."

จะต่อให้เขาจะตะโกนมากเท่าไหร่ก็ไม่มีใครตอบกลับมา

อู๋เป่ยหัวเราะ "หึหึ" และพูดว่า "นายน้อยฮุย ไม่ต้องตะโกนหรอกท่านปู่สี่ไม่กลับมาแล้วล่ะ"

ฮุยรุ่ยเจ๋อตะคอก"ไอ้สารเลว! แกทำอะไรลงไป?"

ใบหน้าของอู๋เป่ยเปลี่ยนเป็นเย็นชาและพูดว่า "ฮุ่ยรุ่ยเจ๋อ ตอนนี้ไม่มีตี้เซียนปกป้องคุณแล้ว คุณจะยังฆ่าฉันได้อยู่ไหมนะ"

ฮุยรุ่ยเจ๋อกัดฟันแล้วพูดว่า "ยังไงแกก็ไม่รอดอยู่ดี ผีบูชายัญ ออกมาเดี๋ยวนี้!"

ทันทีที่เขาออกคำสั่ง พลังงานสีดำสิบสองเส้นก็พุ่งออกมาจากร่างกายของเขา พวกมันส่งเสียงกรีดร้องและพุ่งเข้าหาอู๋เป่ย ในขณะเดียวกัน ฮุยรุ่ยเจ๋อก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไป เขารู้ว่าเขาไม่สามารถเอาชนะอู๋เป่ยได้ ดังนั้นเขาจึงหวังว่าผีเหล่านี้จะช่วยยื้อต่อไปอีกสักหน่อย เพื่อที่มันจะสามารถช่วยให้เขาหนีออกไปจากที่นี่ได้!

แต่ว่าอู๋เป่ยมีลูกปัดสามสิบลูกห้อยอยู่รอบคอ ลูกปัดพวกนั้นเปล่งแสงแปลก ๆ ออกมาทำให้พวกผีไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ อู๋เป่ยวิ่งตามฮุยรุ่ยเจ๋อและคว้าตัวไว้

คนเซียนสองคนที่คอยปกป้องเขาส่งเสียงออกมาเสียงดังและพยายามโจมตีมาที่เขา แต่พอเขาสองมือผลัก คนเซียนสองคนก็กระเด็นลอยออกไป จากนั้นเขาก็คว้าฮุยรุ่ยเจ๋อไว้ได้อย่างง่ายดาย

ขนของฮุยรุ่ยเจ๋อลุกซู่ เขาตะโกน "อย่าฆ่าฉันเลย!"

แน่นอนว่าอู๋เป่ยไม่ได้ฆ่าเขา เขาเอาเหล็กสวรรค์หยินหยางและลูกบาศก์ลับที่ฮุยรุ่ยเจ๋อใช้เงินซื้อออกมา จากนั้นก็ใช้หลังฝ่ามือตบเขาไปทีนึงและพูดอย่างเย็นชา "นายน้อยฮุย หยิ่งมากไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างล่ะ?”

ฮุยรุ่ยเจ๋อโกรธมากจนอยากจะอาเจียนเป็นเลือด แต่ดขาทำอะไรไม่ได้นอกจากกัดฟันพูดว่า "อู๋เป่ยถึงแม้ว่าแกจะแข็งแกร่งมาก แต่ตระกูลฮุยของฉันแข็งแกร่งมากเรื่องดินแดนแห่งเซียน ยังไงแกก็สู้ไม่ไหวหรอก ตอนนี้ถ้านายปล่อยฉันไปและคืนของของฉันมา ฉันก็จะปล่อยผ่านมันไป!"

อู๋เป่ยตบหน้าเขาอีกครั้ง "ฟังจากที่พูดแล้ว ฉันก็ชักอยากจะเห็นพลังของตระกูลฮุยของคุณจริงๆ"