ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 548

ถ้าไม่ใช่คำสาบาน แล้วมันจะเป็นอะไรล่ะ?

ฮุยหลงเจิ้งหัวเราะชั่วร้าย "ที่ฉันสอนไปน่ะ มันคือคาถาอุทิศ!"

อู๋เป่ยหน้าเสีย "แกคิดจะทำอะไรกันแน่?"

ฮุยหลงเจิ้งหัวเราะ "ฮ่าฮ่า" และพูดว่า "เจ้าหนู ร่างกายของแกมันยอดเยี่ยม หากฉันได้ร่างกายของแกมา ไม่แน่ว่าฉันอาจจะได้เป็นเซียนสวรรค์!"

อู๋เป่ยตกใจ "แกคิดจะยึดร่างเหรอ?"

ฮุยหลงเจิ้งส่งเสียง "หึ! ยึดร่างมันเป็นอะไรที่ตื้นเขินเกินไปสำหรับฉัน! สิ่งที่ฉันกำลังจะทำเรียกว่า 'วิชาปลูกเทพ' ฉันจะปลูกฝังจิตวิญญาณของฉันเข้าไปในจิตวิญญาณขอแก ถ้าฉันทำอย่างนี้ ฉันไม่เพียงแต่จะได้ร่างของแก แต่ฉันจะได้จิตวิญญาณของแกด้วย!”

อู๋เป่ยพูดด้วยความโกรธ "ไอแก่ แกมันหน้าด้าน!"

ฮุยหลงเจิ้งพูดอย่างภาคภูมิใจ "เจ้าหนู จะว่าอะไรก็ว่าไปเพราะหลังจากนี้ไม่นาน แกก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของฉัน!"

อู๋เป่ยแค่นเสียง " หึ! ต่อให้ฉันต้องตาย แกก็จะไม่ได้ร่างของฉันไปง่าย ๆหรอก"ในตอนที่เขาพูด เขาก็ได้ยกดาบมังกรดำขึ้นมาแล้ว

ฮุยหลงเจิ้งพูดอย่างได้ใจ "ไม่มีประโยชน์หรอก หลังจากท่องคาถาอุทิศแล้ว แกก็จะไม่เป็นตัวเองอีกต่อไป"

หลังจากพูดจบ ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ เขาก็ตะโกนเสียวดัง "คุกเข่าลง!"

จู่ๆ ร่างของอู๋เป่ยก็สูญเสียการควบคุม เขาคุกเข่าลงบนพื้นจริงๆ

ฮุยหลงเจิ้งเข้ามายืนข้างเขาด้วยรอยยิ้ม อีกฝ่ายเอามือมากดหัวเขาไว้

“เจ้าหนู แกควรจะรู้สึกเป็นเกียรตินะ ไม่ต้องห่วง หลังจากที่ฉันได้ร่างกายของแกแล้ว ฉันจะดูแลครอบครัวกับผู้หญิงของแกเป็นอย่างดี ฮ่า ๆ”

ฮุ่ยหลงเจิ้งมีความสุขมาก เขาเริ่มการเปลี่ยนถ่ายจิตวิญญาณ ร่างกายค่อยๆ เหี่ยวเฉา ผิวหนังของเหี่ยวย่น ดวงตาของเขาโหล พลังชีวิตและพลังทางจิตวิญญาณทั้งหมดของเขาถูกควบแน่นเป็นเมล็ดวิญญาณจากวิชาลับ!

เมล็ดนี้เจาะเข้าไปในร่างกายของอู๋เป่ยผ่านฝ่ามือของเขา เมล็ดพืชมีอำนาจครอบงำมาก ทันทีที่มันเข้ามามันก็เข้าสู่จิตวิญญาณของอู๋เป่ย

ทันใดนั้น ดวงตาของอู๋เป่ยเปล่งประกายด้วยแสงเย็น เขาก็ตะโกน "เมล็ดเต๋า!"

"ตูม!"

ตันเถียนถูกกระเทือนอย่างรุนแรงและใบอ่อนของเมล็ดเต๋าก็เปล่งประกายออกมา แสงสว่างนั้นพุ่งไปที่ส่วนหัวของอู๋เป่ยและดันเมล็ดแห่งจิตวิญญาณออกไป

เมล็ดแห่งจิตวิญญาณไม่สามารถทนได้ มันจึงร่วงหล่นลงบนใบอ่อนทันที ทันใดนั้นก็มีกระแสน้ำวนขึ้นเหนือใบอ่อนและเมล็ดแห่งจิตวิญญาณก็เริ่มสลายตัวเป็นพลังงาน

เสียงของฮุยหลงเจิ้งดังขึ้นในใจของอู๋เป่ย "เมล็ดเต๋าจริงด้วย! มันคือเมล็ดเต๋า! ไว้ชีวิตฉันด้วย!"

อู๋เป่ยแสดงสีหน้าเรียบนิ่งและพูดว่า "ฮุยหลงเจิ้ง แกคิดจริง ๆ หรอ ว่าฉันไม่รู้เรื่องที่แกใช้คาถาอุทิศน่ะ?"

ฮุยหลงเจิ้งขอร้อง "นายท่านน้อย! ปล่อยฉันไป แล้วฉันจะมอบสมบัติทั้งหมดของตระกูลฮุยให้กับคุณ!"

อู๋เป่ยถอนหายใจเบา ๆ "มันสายไปแล้ว"

ทันทีที่เขาพูดจบ เมล็ดแห่งจิตวิญญาณก็แตกสลายและพลังงานทั้งหมดก็ถูกใบอ่อนดูดซับ หลังจากผ่านไปหนึ่งนาทีเต็ม ใบอ่อนก็สั่นเล็กน้อยและเริ่มปลดปล่อยพลังแห่งจิตวิญญาณที่มีชีวิตชีวาออกมาอย่างช้าๆ

ขณะเดียวกันใบอ่อนก็เริ่มเจริญเติบโตจากเป็นใบเล็ก ๆ ก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นจนกลายเป็นใบจริง ใบไม้สีทองสองใบเปล่งประกายเจิดจ้า จากนั้นดอกตูมใหม่ก็งอกขึ้นมาระหว่างใบไม้ทั้งสอง

เห็นได้ชัดว่าพลังส่วนใหญ่ของเมล็ดแห่งจิตวิญญาณของฮุยหลงเจิ้งถูกดูดซับโดยเมล็ดเต๋า และมีเพียงส่วนเล็ก ๆ เท่านั้นที่ถูกส่งกลับมาให้อู๋เป่ย

อู๋เป่ยยืดตัวและรู้สึกสบายตัว