ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 55

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่ในเต็นท์ฟาง ในมือถือถ้วยชา แล้วมองมาที่จัวคัง

คนของจัวคัง ก็ตั้งค่ายกันไว้นานแล้ว เต็นท์มีขนาดใหญ่กว่าฝั่งตรงข้าม และพวกเขายังนําเครื่องปรับอากาศของรถเข้ามาด้วย

เมื่อเข้าไปในเต็นท์ จัวคังชงชากังฟูด้วยตัวเอง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "คุณอู๋ ผู้ชายที่นั่นคือหลี่หยี่หลง แม้ว่าบุคคลนี้จะไม่เก่งกังฟู แต่เขามีความเชี่ยวชาญด้านกลยุทธ์ และรวบรวมกลุ่มคนที่มีอํานาจไว้ใกล้ตัว

อู๋เป่ยเหลือบมองชายวัยกลางคนและพูดเบาๆ ว่า "คุณคิดว่าเขาไม่ได้กังฟูเหรอ

จัวคังตกตะลึง: "อะไรนะ คุณมองดูออกเหรอ"

อู๋เป่ยพูดเบาๆ ว่า "ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ได้รับการฝึกมาเท่านั้น แต่ยังไม่อ่อนแอด้วย เขาอาจจะถึงปรมาจารย์ขั้นพรสวรรค์เลย"

จัวคังหรี่ตาลงและพูดว่า "ไอ้สารเลวคนนี้ ลึกลับจริงๆ!"

อีกฝั่งหนึ่ง หลี่หยี่หลงก็สังเกตอู๋เป่ยเช่นกัน เขาถามคนรอบข้างว่า "คนนั้นเป็นใคร"

คนข้างๆ มองมาแล้วพูดว่า "พี่ ผู้ชายคนนี้ไม่คุ้นหน้าเลย ผมไม่เคยเห็นเขามาก่อน จากข้อมูลที่เรามี มีปรมาจารย์ด้านการตกปลาที่จัวคังเชิญมา

หลี่หยี่หลงพูดเบาๆ ว่า "ไปสืบมาให้ผมสิ"

"ได้!"

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลี่กยี่หลงและจัวคังก็เดินออกจากเต็นท์มาพร้อมกัน

จัวคังยิ้มและพูดว่า "หยี่หลง เราเริ่มกันเลยไหม"

หลี่หยี่หลงยิ้มและพูดว่า "พี่คัง ถ้าคุณพร้อมแล้วก็มาเริ่มกันเถอะ"

ทั้งสองหัวเราะฮ่าฮ่า ราวกับว่าสนามการพนันในครั้งนี้ไม่ใช่สาระสำคัญ และไม่มีใครสนใจเลย

คนที่ยืนอยู่หน้าริมฝั่งก่อนหน้านั้นก็หยิบเบ็ดตกปลาออกมาจากด้านข้างแล้วเขย่าเบาๆ เชือกเบ็ดถูกโยนออกไปหลายสิบเมตร ลงไปที่กลางแม่น้ํา

เห็นได้ชัดว่าเขาเตรียมพร้อมมาเป็นเวลานาน และเขาก็นั่งนิ่งไม่สนใจสิ่งภายนอก ไม่เคลื่อนไหว

อู๋เป่ยก็หยิบเบ็ดตกปลาขึ้นมาและยืนอยู่ไม่ไกล เขาถือคันเบ็ดไว้ในมือซ้ายและส่วนหัวของคันเบ็ดก็ค่อยๆ หย่อนลงในน้ํา

เมื่อเห็นอย่างนี้ หลี่หยี่หลงก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "พี่คัง นี่เรียกว่าการตกปลาเหรอ"

จัวคังยิ้มและพูดว่า "นี่ถึงจะเรียกว่าปรมาจารย์!"

หลี่หยี่หลงส่ายหัวและพูดว่า "พี่คัง คุณรู้ว่าคุณจะไม่ชนะการเดิมพัน ก็เลยจงใจหาคนมาสร้างปัญหางั้นเหรอ? ปรมาจารย์ด้านการตกปลาที่ฉันเชิญได้คว้าแชมป์การแข่งขันตกปลาป่าระดับโลกมาถึงสามครั้ง

จัวคังยิ้มเยาะเย้ยและพูดว่า "ใครคือปรมาจารย์ เดี๋ยวรู้กัน!"

อู๋เป่ยยกมือขวาขึ้นและใส่เหยื่อหนึ่งกํามือไว้ที่ปลายเบ็ด ซึ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเหยื่อที่ทรงพลัง ใช้เวลาแค่แปบเดียวก็สามารถดึงดูดปลาได้

อู๋เป่ยปล่อยให้พวกมันกินเหยื่อ พอกินหมดก็ใส่เข้าไปอีก จึงทำให้ปลาที่มาอยู่รวมตัวกันบริเวณใกล้ๆ ปลายเบ็ดตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเขาทําเช่นนี้ แทบไม่มีปลาอยู่ต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญด้านการตกปลาคนนั้นเลย และปลาก็ถูกอู๋เป่ยล่อมาทั้งหมด

ใบหน้าของหลี่หยี่หลงหงอย เขาคิดว่าจัวคังจงใจโกง เขาพูดว่า "อาจารย์หลิว เปลี่ยนเป็นที่อื่น!"

อาจารย์หลิวเหลือบมองอู๋เป่ยอย่างดูถูก จึงเปลี่ยนตําแหน่งให้ห่างไกลจากเขาเพื่อไม่ให้รบกวนตัวเอง

เหยื่อถูกโรยลงและมีปลามากขึ้นเรื่อยๆ สายตาของอู๋เป่ยนั้นแข็งแกร่งมากจนสามารถมองเห็นสถานการณ์ใต้น้ําได้ เขาพบว่าห่างจากฝูงปลาประมาณสองสามร้อยเมตร มีปลาเอี่ยนหูยาวราวสองเมตรกำลังจ้องมองมาที่ฝูงปลา

เห็นได้ชัดว่านี่คือราชาปลาของแม่น้ําสายนี้! อยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร เป็นนักล่าที่ดุร้าย

ถังจื่อยี่รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า "เจ้านายจัว อย่าลืมคําสัญญาของคุณ กําไรครึ่งหนึ่งของครึ่งปีแรกจากหนานเฉิง"

จัวคังหัวเราะและพูดว่า "แน่นอน"

คืนนั้นจัวคังได้จัดงานเลี้ยงครอบครัวเพื่อสร้างความบันเทิงให้กับอู๋เป่ย

เช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็ขอลา แต่จัวคังก็ยื้อเขาไว้ หวังว่าเขาจะอยู่ต่ออีกสองสามวัน แต่เขาปฏิเสธ: "วันนี้ฉันต้องกลับไป ไปส่งผมที่สถานีขนส่งเถอะ" ที่บ้านยังมีผู้ป่วยอีกสองสามราย และเขาไม่สามารถออกไปไหนได้นาน

จัวคังรีบพูดว่า "ถ้าคุณจะกลับ อย่าขึ้นรถไฟ ผมจะให้คนขับไปส่งคุณ"

อู๋เป่ย: "ไม่ล่ะ ขึ้นรถไฟเร็วกว่า อีกอย่างอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอ่าวไป่หลง เมื่อถึงเวลาเหมาะๆ ผมจะทําลายสิ่งชั่วร้ายนั้นเอง

ดวงตาของจัวคังเป็นประกาย: "คุณ ให้ผมเข้าไปช่วยเรื่องนี้ไหม"

ถังจื่อยี่พูดทันทีว่า "เจ้านายจัว ครอบครัวของคุณมีอาชีพที่ยิ่งใหญ่ อย่าคว้าเนื้อน้อยๆ นี้จากฉันเลย"

จัวคังหัวเราะ " ฮ่าฮ่า" และพูดว่า "คุณถังมาทําเงินกันเถอะ การลงทุนในอ่าวไป่หลงนั้นไม่เล็ก อย่างน้อยก็ 350 พันล้านหยวน ปัจจุบันครอบครัวถังของคุณส่วนใหญ่มุ่งเน้นไปที่โครงการ ‘หวังเยว่วิลล่า’ เกรงว่าเงินจะแข็งค่าใช่ไหม?

ถังจื่อยึ่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "ฉันยังทําเรื่องนี้ไม่เสร็จ ถึงเวลาค่อยคุยกัน"

คนขับรถของตระกูลจัว ไปส่งอู๋เป่ยที่สถานีขนส่ง และเขาก็ขึ้นรถไฟกลับบ้าน

เวลาประมาณสิบโมงเย็น เขาก็มาถึงบ้านแล้ว ทันทีที่ประตูถูกผลักเปิดออก ก็เห็นจูชิงเหยียนตากผ้าอยู่ในสนาม

"พี่อู๋ คุณกลับมาแล้ว!" เธอมีความสุขมากและรีบต้อนรับ "คุณกินข้าวหรือยัง? ฉันจะไปทําอาหารให้"

เมื่อเห็นจูชิงเหยียนทำกับเขาอย่างกับเป็นเมีย หัวใจของอู๋เป่ยก็กระพือปีกและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "คุณไม่ต้องทํา ผมหิวคุณผมก็หิวแล้ว สวยจนอยากกลืนกิน"

จูชิงเหยียนหน้าแดง กัดริมฝีปากของเธอ และกระซิบว่า "คุณป้าก็อยู่ในบ้านนะ"