ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 556

อู๋เป่ยเพิ่งตกถึงพื้น ก็มองเห็นความมืด ดวงตาที่ราวกับสัตว์ร้ายสองคู่จ้องที่เขาอยู่ไม่ไกล ต่อจากนั้น ใบมีดคมสองเล่มแทงมาที่เขาอย่างเงียบ ๆ

ดวงตาของอู๋เป่ยมีความสามารถในการมองเห็นตอนกลางคืน เขาฮึอย่างเย็นชาหนึ่งที ยกมือขึ้นแล้วจับดาบสองเล่มนั้น ในเวลาเดียวกันยกขาขึ้นแล้วเตะคนหนึ่งบินออกไป

คนที่ถูกเตะส่งเสียงกรีดร้องออกมา บินขึ้นไปในอากาศหลายเมตร หลังจากนั้นตกสู่พื้นหมดสติไป และคนที่ถูกจับดาบคมเอาไว้ตกตะลึงอย่างมาก เขาออกแรงดึงดาบกลับแต่กลับไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว

หัวใจของเขาเต้นแรง ตัดสินใจปล่อยมือ หลังจากนั้นถอยหลังอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามมันสายเกินไป อู๋เป่ยโยนดาบทิ้ง โจมตีเข้ามาทันที แล้วจับคอของเขาเอาไว้ ทำให้คนผู้นั้นไร้พลังต่อสู้ทันที ตะโกนเสียงดัง : “ได้โปรดไว้ชีวิตด้วยเถอะ!”

อู๋เป่ยโยนเขาลงบนพื้นอย่างแรง มีหินแหลมคมมากมายอยู่บนพื้น มีไม่น้อยที่แทงเข้ามาในผิวหนังของเขา คนผู้นี้ส่งเสียงกรีดร้องไม่หยุด

“ทำไมถึงฆ่าฉัน” เขาถามอย่างเย็นชา

คนผู้นี้รีบพูด : “ลูกผู้ชาย พวกเราไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว ก็แค่อยากจับแกะตัวสองตัวกินที่นี่ ใครจะไปรู้ว่าจะมาเจอคุณ โปรดไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ!”

อู๋เป่ยเหลือบมองทันที พูดด้วยความโกรธ : “พวกแกกินคนเหรอ”

คนผู้นี้พูด : “ลูกผู้ชาย ที่นี่ก็คือนรก คนที่มีพลังอ่อนแอแย่งอาหารไม่ได้เลยด้วยซ้ำ พวกเราก็ไม่มีทางเลือก สามารถทำได้เพียงแค่นี้”

อู๋เป่ยมองดูรอบๆ ค่อยพบว่าในที่ไม่ไกลมีกองกระดูกกองหนึ่ง เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นกระดูกของคนที่ถูกกิน!

เขาไร้สีหน้า ถาม : “แกชื่ออะไร”

“ผู้น้อยชื่อหลิวชางซิง” คนผู้นี้รีบตอบ

อู๋เป่ย : “แกอยู่ในคุกใต้ดินมานานแค่ไหนแล้ว”

“ผู้น้อยอยู่มาปีกว่าแล้ว” เขาพูด

อู๋เป่ย : “แกอยู่ที่นี่มาปีกว่าแล้ว เชื่อว่าต้องรู้จักสถานที่นี้เป็นอย่างดี นำทาง!”

หลิวชางซิงนำทางอยู่ข้างหน้าอย่างเชื่อฟัง เขาใช้ชีวิตอยู่ในความมืดเป็นเวลานาน แม้ว่าจะมองเห็นได้ไม่ชัดเจน แต่รู้ว่าควรจะเดินไปทางไหน

เดินได้สักพัก ทางเดินเปลี่ยนเป็นทางเรียบ พื้นปูด้วยอิฐหินหนา มีลวดลายแปลก ๆ แกะสลักอยู่บนอิฐหิน นอกจากนี้ มีแสงสลัวๆ ส่องลงมาจากด้านบน

อู๋เป่ยพบว่า นี่เป็นสถานที่ที่กว้างขวางอย่างมาก อย่างน้อยหลายหมื่นตารางเมตร มีเสาหินขนาดใหญ่หลายร้อยต้นตั้งตระหง่านอยู่ มองดูข้างบน เป็นโดมขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง มีจิตรกรรมฝาผนังโบราณเขียนอยู่ด้วย

เขามองไปที่จิตรกรรมฝาผนัง พบว่ารูปแบบนี้ไม่เหมือนกับสมัยโลกแห่งเซียน น่าจะไกลยิ่งกว่านั้น เป็นของยุคก่อนโลกแห่งเซียน

ข้างหน้าหลายสิบเมตร มีประตูหินสีเข้มสิบสามประตู หลังประตูทุกบาน ล้วนแล้วเป็นเส้นทางเดินยาวทุกเส้น ไม่รู้ว่าเชื่อมต่อกับที่ไหน

เขาหยุด ถาม : “หลิวชางซิง ประตูทั้งสิบสามบานนี้นำไปสู่ที่ไหน”

หลิวชางซิงรีบพูด : “ประตูสิบสามบาน มีการสำรวจเจ็ดเส้นทางก่อนหน้านี้แล้ว แม้ว่าจะอันตรายอย่างมาก แต่คนมีการทำความเข้าใจคร่าวๆว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในแล้ว ส่วนประตูที่เหลือก็เคยมีคนเข้าไปแล้วเหมือนกัน แต่ไม่มีใครรอดออกมาเลย ถือเป็นเขตต้องห้าม ไม่มีใครกล้าเข้าไป”

อู๋เป่ย : “คนที่ถูกขังอยู่ที่นี่ ทุกคนใช้ชีวิตอยู่ที่หลังประตูเจ็ดบานก่อนหน้านี้เหรอ”

หลิวชางซิง : “ประตูเจ็ดบานก่อนหน้านี้ บางแห่งถูกสำรวจทั้งหมดแล้ว บางที่เหลือแค่บางส่วนเท่านั้น บางที่เพิ่งทำการสำรวจ ตอนนี้ คนส่วนใหญ่อาศัยอยู่หลังประตูที่หนึ่งถึงห้า”

อู๋เป่ยยกเท้าแล้วเดินไปทางประตูบานที่หนึ่ง หลิวชางซิงรีบพูด : “หยุดก่อน!”

“มีอะไร” อู๋เป่ยขมวดคิ้ว

หลิวชางซิงพูด : “ผมยังพูดไม่จบ ภายในประตูห้าบานนี้ ล้วนแล้วมีหัวหน้าอยู่หนึ่งคน มันอันตรายมากสำหรับคุณที่จะเข้าสู่ดินแดนของพวกเขาอย่างหุนหันพลันแล่น!”

อู๋เป่ย : “อ้อ ข้างในถูกทุกคนครอบครองแล้วเหรอ งั้นประตูที่หกกับประตูที่เจ็ดล่ะ”

หลิยชางซิง : “ประตูที่หกอันตรายยิ่งกว่า มันถูกสำรวจไปแค่เล็กน้อยเท่านั้น มีกลุ่มผู้มีอำนาจอาศัยอยู่ภายใน แม้แต่หัวหน้าประตูทั้งห้าก่อนหน้านี้ล้วนแล้วไม่กล้ายุ่งกับพวกเขา ประตูที่เจ็ดเพิ่งมีคนเข้าไป และผู้ที่กล้าเข้ามาคือสิ่งมีตัวตนอันดับต้นๆ ของที่นี่”