ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 568

อัญเชิญปีศาจชั่วร้าย! จังซีหลิงคิดจะทำอะไรกันแน่?

เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า "ไม่ต้องสนใจเขา พักผ่อนก่อนดีกว่า พี่ลู่อยากดื่มอะไรหน่อยมั้ย"

ลู่หล่านเฉินมาจากราชวงศ์ถัง ระหว่างทางเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและอยากรู้อยากเห็นไปหมดทุกอย่าง เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ตอนที่ฉันหนุ่ม ๆ ฉันเคยดื่มเหล้า ตอนนี้ฉันอยากดื่มเหล้า"

อู๋เป่ยหัวเราะ "ฮ่า ๆ ผมมีเหล้าเยอะมาก ผมดื่มกับพี่ได้นิดหน่อย"

เขามีเหล้าสะสมมากมาย แม้ว่าเหล้าพวกนี้จะไม่ใช่เหล้าชั้นยอด แต่หายากมากและไม่สามารถหาซื้อได้ตามท้องตลาด

ทันทีที่เปิดขวดเหล้า กลิ่นหอมของเหล้าเอ่อล้นออกมา อู๋เป่ยสั่งอาหารจากร้านอาหารเป็นอาหารจารพิเศษสองสามจานกับออร์เดิร์ฟสี่จาน ทั้งสองคนเริ่มดื่มกินกัน

หลังจากดื่มเหล้าไปแก้วนึงแล้วลู่หล่านเฉินก็ยิ้มเล็กน้อยพลางพูดว่า "ไม่เลวเลย เป็นเหล้าที่บริสุทธิ์มาก"

อู๋เป่ยยกนิ้วให้ "พี่ลู่ดูเหมือนว่าพี่จะดื่มเก่งพอตัว นี่เป็นเหล้าที่มีกลิ่นหอมและรสชาติที่บริสุทธิ์"

ลู่หล่านเฉินยิ้มและพูดว่า "ท่านผู้ใจบุญ นับจากนี้ไปฉันจะเรียกนายว่าสหายอู๋ เรามาเป็นสหายกันดีกว่า"

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม "ในเมื่อพี่ต้องการเข้าสู่โลกมนุษย์ งั้นเรามาเป็นพี่น้องต่างสกุลกันเป็นไง?"

ลู่หล่านเฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดโดยไม่ลังเล "ดี!"

อู๋เป่ยจุดธูป ทั้งคู่กลายเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน ลู่หล่านเฉินอาศัยอยู่มาหลายพันปีแล้ว แน่นอนว่าพี่ชายคือลู่หล่านเฉิน ส่วนอู๋เป่ยคือน้องชาย

หลังจากโค้งคำนับต่อสวรรค์และฟ้าดินแล้ว ทั้งสองก็โค้งคำนับซึ่งกันและกัน อู๋เป่ยพูดว่า "พี่ใหญ่!"

“น้องรอง!” ลู่หล่านเฉินตอบกลับคำทักทาย

ทั้งสองมองยิ้มหน้ากันและดื่มอย่างมีความสุข ลู่หล่านเฉินไม่รู้ว่าโลกเปลี่ยนไปยังไงบ้างอู๋เป่ยจึงคอยเล่าให้เขาฟังทุกอย่าง ส่วนมากจะเป็นอู๋เป่ยที่เป็นคนเล่า ส่วนลู่หล่านเฉินก็จะคอยนั่งฟังและถามคำถาม

หลังจากดื่มเหล้าไปสองขวดแล้วลู่หล่านเฉินก็พูดว่า "ฉันดื่มพอใจแล้ว น้องรองคิดว่าฉันควรจะทำงานประเภทไหน?"

อู๋เป่ยถามว่า "พี่ใหญ่ ถ้าได้เป็นตำแหน่งประธาน พี่อยากทำมั้ย?"

ลู่หล่านเฉินถามว่า "ประธานคืออะไร"

อู๋เป่ย "หมายถึงบริหารบริษัท การบริหารคนจำนวนมากและเกี่ยวข้องกับเงินจำนวนมาก"

ก่อนหน้านี้อู๋เป่ยได้ให้ถังจื่อยี่ก่อตั้งบริษัทใหม่ จากนั้นก็โอนบริษัทและหุ้นทั้งหมดภายใต้ชื่อของเขาไปไว้ในนั้น ในอนาคตบริษัทนี้จะมีเงินทุนนับแสนล้านดอลลาร์ คงจะดีถ้ามีปรมาจารย์อย่างลู่หล่านเฉินมารับผิดชอบ

แน่นอนว่าประธานเป็นเพียงตำแหน่งเท่านั้นและงานเฉพาะยังคงต้องให้ผู้จัดการมืออาชีพเข้ามาจัดการ

ลู่หล่านเฉินยิ้มและพูดว่า "คงจะดีถ้าฉันมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนมากขึ้น ให้ฉันลองดูก็ได้"

อู๋เป่ย "ไว้บริษัทก่อตั้งเสร็จ พวกเราก็ไปดูที่นั่นกัน พี่ไม่จำเป็นต้องอยู่ในบริษัททุกวัน พี่แค่ต้องออกคำสั่งเวลาที่บริษัทต้องตัดสินใจครั้งใหญ่ก็พอ"

ลู่หล่านเฉินยิ้มและพูดว่า "น้องรอง งั้นน้องรองจะให้เงินฉันเท่าไหร่"

อู๋เป่ยหัวเราะ "ฮ่าๆ ผมจะให้พี่เป็นเงิน 30% ของหุ้น แบบนี้พี่ก็จะมีเงินปันผลมากมายทุกปี"

ลู่หล่านเฉินถามอย่างสงสัย "30% ของหุ้นคือเท่าไร"

อู๋เป่ยคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “ผมไม่ได้คำนวณรายละเอียด แต่ถ้าให้คำนวณก็ประมาณปีละหมื่นล้าน"

ลู่หล่านเฉินชะงัก "น้องรอง ฉันไม่อาจรับเงินมากขนาดนี้โดยที่ไม่ได้ทำความดีความชอบได้ หากจู่ๆ นายให้เงินฉันมากมายขนาดนี้ ฉันเกรงว่าฉันคงจะไม่สามารถใช้มันได้"

อู๋เป่ยทำสีหน้าจริงจัง "พี่ใหญ่ หากพี่ต้องอยู่ในทางโลกมนุษย์ พี่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยถ้าไม่มีเงิน มีแค่เงินเท่านั้นที่จะทำให้พี่สามารถช่วยเหลือคนอื่นได้"

เพราะยังไงลู่หล่านเฉินก็เป็นสาวกของศาสนาพุทธและมีความเห็นอกเห็นใจ เมื่อได้ยินว่าสามารถช่วยเหลือผู้อื่นได้ เขาก็มีความสุขทันทีและพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอไม่เกรงใจน้องรอง"