ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 589

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว พูด : “จื่ออวิ้น เธออย่าดูถูกทาโมริ กลับไปผมจะสอนเวทมนตร์ให้เธอ ไม่แน่พลังของเธออาจจะแข็งแกร่งกว่าคุณ”

จื่ออวิ้นฮึหนึ่งที : “เป็นแค่เป็นทาสรับใช้คนหนึ่ง จะเทียบกับฉันได้เหรอ”

ทามาโกะพูด : “จื่ออวิ้น เธออย่าว่าคนอื่นแบบนี้ สายตาของอาจารย์ไม่ผิดอย่างแน่นอน”

“เธอหุบปากเลย ฉันให้เธอพูดเหรอ” จื่ออวิ้นพูดด้วยความโกรธ

ทามาโกะ : “อาจารย์บอกแล้ว เธอและฉันเท่าเทียมกัน ควรจะปลองดองกัน”

เสี่ยวเหลียงซิ่งเซียงทะเลาะกับตัวเอง ทำให้ทุกคนมองด้วยความตะลึง อู๋เหม่ยดึงแขนเสื้อของอู๋เป่ย พูดเสียงต่ำ : “พี่ชาย เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

อู๋เป่ยพูด : “ไม่ต้องสนใจเธอ เธอมีอาการโรคจิตเภท”

เสี่ยวเหลียงซิ่งเซียง : .....

ในเวลานี้ซากุระ ทาโมริมีตัวตนเป็นแอร์โฮสเตส ดูแลครอบครัวอู๋เป่ย เสิร์ฟชารินน้ำชา ทามาโกะก็มาช่วยเช่นกัน ปรากฏว่าจื่ออวิ้นบอกว่าเธอไม่มีอนาคต มีชะตากรรมเป็นทาสรับใช้

อู๋เป่ยก็ไม่อยากสนใจเธอเช่นกัน สนทนากับคนในครอบครัว

หลังจากสามชั่วโมง เครื่องบินกำลังจะลงจอดในเขตหมิงหยาง นี่คือสนามบินเล็กๆ ในเมืองเซี่ยน ลักษณะกึ่งทหาร มีรันเวย์จำนวนจำกัด

เมื่อเครื่องบินขออนุญาตลงจอด มีข้อความส่งมาจากหอบังคับการบิน ขอเลื่อนการลงจอดสิบนาที เพราะเครื่องบินทหารลำสำคัญกำลังจะลงจอดแล้ว

อู๋เป่ยยืมใช้สนามบินของคนอื่น แน่นอนไม่มีความเห็นอยู่แล้ว ให้กัปตันลอยอยู่บนท้องฟ้าและรอคำสั่งให้ลงจอด

หลังจากสิบห้านาที คำสั่งมาจากหอบังคับการบิน คาดไม่ถึงว่าจะขอให้พวกเขาเอาเครื่องบินออกไป

อู๋เป่ยเหลือบมองข้างล่างหนึ่งที มีรันเวย์สี่ช่องมีอยู่สองช่างที่ว่างอยู่ ทำไมถึงไม่ให้ตัวเองใช้ เขารีบวิ่งเข้าไปในห้องนักบินทันที พูดอย่างเย็นชา : “รหัสให้ความสำคัญเป็นอันดับแรก หลงเจ็ดเจ็ดหนึ่งสาม!”

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ หอบังคับการบินเงียบไปหลายวินาที ดูเหมือนว่ากำลังตรวจสอบอะไรบางอย่าง ผ่านไปสักพักหนึ่งก็เปลี่ยนเป็นเสียงของผู้ชายคนหนึ่ง : “ต้องขออภัยด้วยนายท่าน ที่ก่อนหน้านี้พวกเราไม่รู้จักฐานะของท่าน รันเวย์ช่องที่สองพร้อมแล้ว กรุณาลงจอดได้เลย”

อู๋เป่ยไม่พูดอะไรอีกต่อไป ให้กัปตันลงจอด

ในเวลาเดียวกัน รันเวย์ช่องที่หนึ่งก็มีเครื่องบินทหารลงจอดเช่นกัน ช้ากว่าเครื่องบินของอู๋เป่ยเพียงไม่กี่วินาที

การตกแต่งภายในเครื่องบินที่หรูหรา โซฟาหนัง ตู้เก็บไวน์ ลำโพงระดับไฮเอนด์ ฯลฯ มีครบทั้งหมด ชายหนุ่มคนหนึ่งดื่มน้ำผลไม้ มองออกไปนอกหน้าต่าง

เมื่อเวลาที่เขามองเห็น คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีเครื่องบินส่วนตัวอยู่บนรันเวย์ใกล้เคียง ดูไม่พอใจขึ้นมาทันที พูดอย่างเย็นชา : “ไหนบอกว่าสนามบินว่างไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมีเครื่องบินลำอื่น”

ด้านข้างของเขามีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ แต่งตัวในชุดเลขา เธอรีบพูด : “คุณชาย เดี๋ยวฉันจะไปถามกัปตัน”

หลังจากเครื่องบินลงจอด เธอเดินเข้าไปในห้องนักบิน หลังจากไม่นานกลับมารายงาน : “คุณชาย อีกฝ่ายมีรหัสให้ความสำคัญเป็นอันดับแรก เป็นคนของเทียนหลง”

“เอ๋ คนของเทียนหลงเหรอ อย่างนั้นฉันต้องไปเจอหน้าสักหน่อยแล้ว” เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

อู๋เป่ยทั้งครอบครัวลงจากเครื่องบิน กังจื่อขับรถมาต้อนรับ หลายวันก่อนกังจื่อก็สิ้นสุดการฮันนีมูนแล้ว รู้ว่าอู๋เป่ยและคนอื่นๆจะกลับประเทศ รีบเตรียมตัวทันที ทั้งล้างรถและทำความสะอาดครั้งใหญ่ พาคนมาต้อนรับที่สนามบิน

ทุกคนขึ้นรถสองคันตามลำดับ เตรียมขับออกจากสนามบิน อย่างไรก็ตามรถเพิ่งขับไปถึงประตูทางออก ข้างหน้ากลับมีรถหนึ่งจอดอยู่ข้างหน้า ขวางทางออก

รถของกังจื่ออยู่ข้างหน้า เขาบีบแตรหนึ่งที อีกฝ่ายไม่มีการตอบสนอง

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว เขาลงรถแล้วเดินไปทางรถของอีกฝ่าย รถทั้งสองคันอยู่ห่างกันเจ็ดเมตร เขากวาดสายตามองหนึ่งที ก็มองเห็นว่าภายในรถไม่มีคน

และในเวลานี้ มีรถหุ้มเกราะสองคันขับเข้ามา ซ้ายขวาบีบอู๋เป่ยไว้ตรงกลาง หยุดห่างจากเขาสามหรือสี่เมตร

สีหน้าของอู๋เป่ยไม่เปลี่ยน รออย่างเงียบๆ

รถคันหนึ่งเปิดประตู ทหารหลายคนพร้อมปืนและกระสุนลงมาจากด้านบน ยืนอยู่ทั้งสองด้านของรถ หลังจากนั้น ชายหนุ่มสวมชุดสูทสีดำเดินออกมา

เขาสวมแหวนมรกตที่นิ้วหัวแม่มือไว้หนึ่งวง หมุนเล่นอย่างช้าๆ สายตาจ้องมาทางอู๋เป่ย

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “รถที่ขวางทางเป็นของคุณเหรอ”

ชายหนุ่มพูด : “เป็นของผมเอง”