ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 595

หลี่กวงหลงพูดด้วยรอยยิ้ม : “คนแซ่เฉียน แกน่าจะรู้วิธีการของคนในยุทธภพ อย่าไว้หน้าแล้วไม่เอาหน้า! ให้ความร่วมมืออย่างเชื่อฟังยังสามารถไว้ชีวิตสุนัขได้ ถ้าหากแกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง อย่าว่าแต่น้องชายของฉันเลย ฉันก็สามารถจัดการแกได้แล้ว!”

เฉียนฉังหาวไม่พอใจอย่างมาก มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะได้นั่งตำแหน่งความมั่งคั่ง จะยกให้คนอื่นได้ยังไง จู่ๆเขาก็ดึงปืนออกมาจากที่เอวหนึ่งกระบอก เล็งไปที่อู๋เป่ยพูด : “อย่าเข้ามา ไม่อย่างนั้นยิงแกตาย!”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ปืนในมือของแก ความเร็วเริ่มต้นของกระสุนที่ยิงได้คือสี่ร้อยเมตรต่อวินาที ความเร็วแบบนี้ฆ่าฉันตายไม่ได้”

ระหว่างที่พูด เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว หัวใจของเฉียนฉังหาวตึงเครียด จากนั้นเขาก็เหนี่ยวไก

“ปัง!”

เสียงปืนดังหนึ่งที กระสุนพุ่งไปที่ท้องของอู๋เป่ย ดวงตาของทุกคนตื่นตระหนก จากนั้นมองเห็นมือของอู๋เป่ยปรากฏขึ้นที่หน้าท้อง

กระสุนกำลังบินเข้ามา อู๋เป่ยลงมืออย่างรวดเร็ว จับกระสุนด้วยมือเปล่า หมัดของเขาสามารถเร็วเท่ากับความเร็วเสียง จับกระสุนแน่นอนเป็นเรื่องที่ง่ายอย่างมาก

เขากางฝ่ามือออก กระสุนลูกหนึ่งปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา เขาดีดนิ้วหนึ่งที

“ปัง!”

ลูกกระสุนยิงไปที่ปืน ตัวปืนก็แตกสลายทันทีและกลายเป็นกองชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

เฉียนฉังหาวหมดหวังทันที คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะสามารถจับกระสุนได้ นี่ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า

เฉียนจินและหลี่กวงหลงหลายคนก็ตกตะลึงเช่นกัน หลี่กวงหลงพูด : “สุดยอด! น้องชาย นี่นายจับกระสุนด้วยมือเปล่าเหรอ!”

อู๋เป่ยจ้องเฉียนฉังหาว : “ฉันนับถอยหลังสาม ถ้าหากแกไม่ให้ความร่วมมือ ฉันจะลงมือจัดการแก!”

เฉียนฉังหาวรู้ว่าตัวเองจบแล้ว อยู่ต่อหน้าคนที่น่ากลัวแบบนี้ แผนการของเขาไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ถอนหายใจยาวหนึ่งที เขาพูด : “ฉันให้แล้ว!”

หลี่กวงหลงโทรศัพท์ออกไปหนึ่งสาย จากนั้นก็มีรถตู้หลายคันขับมาจอดที่นอกประตูบ้านของตระกูลเฉียน หลังจากนั้นพาคนเข้าไปในโกดังด้วยตัวเอง บรรจุสิ่งของลงในรถทีละชิ้น

ในอดีตวั่งจงเหลียงเป็นบุคคลที่มีอิทธพลแห่งยุคสมัย สะสมของล้ำค่าไว้มากมาย อู๋เป่ยลองนับดูคร่าวๆ คาดว่ามีประมาณสามพันกว่าชิ้น

ของเยอะขนาดนี้ บรรจุของจนกระทั่งถึงตีห้าถึงจะเสร็จ

ห้องนั่งเล่น อู๋เป่ยพูดกับเฉียนฉังหาว : “พ่อบ้านเฉียน แกสามารถทำเงินได้มหาศาล เชื่อว่าขายของไปไม่น้อยใช่ไหม ลองพูดมาสิว่าแกขายไปกี่ชิ้นแล้ว ดีที่สุดอย่าหลอกฉัน”

สีหน้าของเฉียนฉังหาวเปลี่ยนเป็นมืดมน พูด : “ตอนนั้นฉันขายไปสามร้อยกว่าชิ้น ทำเงินประมาณสองพันล้าน”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “งั้นก็ได้ แกเอาเงินให้ฉันอีกห้าพันล้าน พวกเราก็จะไม่ติดค้างกันอีก”

“อะไรนะ ห้าพันล้าน!” เฉียนฉังหาวเกือบจะกระโดดขึ้นมาแล้ว ต้องรู้ว่าความมั่งคั่งของตระเฉียนมีแค่หนึ่งหมื่นล้านเท่านั้น

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “ทำไม ไม่ยอมเหรอ”

เฉียนฉังหาวก้มหน้าอย่างรวดเร็ว กัดฟันพูด : “ฉันให้แล้ว!”

อันที่จริงตระกูลเฉียนไม่ได้มีเงินเยอะขนาดนั้น ต้องการเอาเงินห้าพันล้านออกมาภายในเวลาอันสั้นมันไม่สมเหตุสมผล ดังนั้น สุดท้ายเขามอบเงินสดออกมาหนึ่งพันล้าน และทองคำและเครื่องประดับมูลค่าห้าร้อยล้าน ส่วนที่เหลือบหนึ่งพันหนึ่งร้อยล้าน ชดเชยด้วยอุตสาหกรรมภายใต้ชื่อของตระกูลเฉียน

อุตสาหกรรมเหล่านี้ รวมถึงอาคารสำนักงานสองแห่ง หุ้นบางส่วน สัญญาซื้อขายล่วงหน้า และหุ้นของบริษัทจดทะเบียน เป็นต้น

เรื่องเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ อู๋เป่ยให้ถังจื่อยี่มาจัดการ

ถังจื่อยี่ปรากฏตัวพร้อมกับกลุ่มนักบัญชีและทนายความมืออาชีพ ทั้งสองฝ่ายได้ส่งมอบทรัพย์สินเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว โอนความมั่งคั่งทั้งหมดไปยังบริษัทที่เธอก่อตั้งให้กับอู๋เป่ย บริษัทการลงทุนเป่ยเฉิน

ก่อนหน้านี้ หุ้นของอู๋เป่ยในไป๋หลงหวาน โรงงานผลิตยา โรงงานเคมี ฯลฯ ได้ถูกโอนไปยังบริษัทการลงทุนเป่ยเฉินแล้ว และนิติบุคคลของบริษัทคือถังจื่อยี่ ผู้ถือหุ้นรายใหญ่คืออู๋เหมยและจางลี่ และยังมีอู๋เป่ยและลู่หล่านเฉิน

โบราณวัตถุเหล่าสามพันกว่าชิ้น ถังจื่อยี่ส่งคนขนไปที่อวิ๋นติ่งวิลล่า สิ่งเหล่านี้มีคุณค่าอย่างมากในช่วงสิบปีที่ผ่านมา การประมาณการแบบอนุรักษ์นิยมให้มูลค่าอยู่ที่สามถึงสี่หมื่นล้าน

ของถูกย้ายไป ทรัพย์สินถูกโอน สีหน้าของเฉียนฉังหาวในเวลานี้แย่อย่างมาก อยากจะร้องไห้หนักๆ