ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 620

อู๋เป่ยพูด “ได้ยินมาว่าที่พวกคุณมีหม้อฮุนหยวนหนึ่งใบ คนที่สามารถยกมันขึ้น คนนั้นจะได้เป็นหัวหน้าแก๊งของพวกคุณใช่หรือเปล่า”

ชายร่างอ้วนวัยกลางคนรีบพูดทันที “ถูกต้อง! แต่พวกเราเคยชั่งหม้อใบนั้นแล้ว มันมีน้ำหนักหนึ่งหมื่นห้าพันปอนด์ นายไม่มีทางยกมันขึ้นหรอก”

อู๋เป่ย “ไม่ลองจะรู้ได้ยังไง เชิญนำทาง”

ทุกคนหันไปสบตากัน เขาจะยกหม้อจริงเหรอ

สุดท้ายคนทั้งกลุ่มเดินมาที่สวนหลังร้าน ประตูใหญ่ของสวนส่วนหลังถูกล็อคไว้ ทันทีที่เปิดประตู เจอกับลานขนาดใหญ่ภายใน ข้างในมีหม้อสามขาถูกตั้งไว้หนึ่งใบ หม้อใบนี้สูงประมาณครึ่งเมตร รูปทรงสี่เหลี่ยม ไม่รู้ว่ามันถูกทำมาจากแร่ธาตุอะไร ถึงมีน้ำหนักผิดปกติสูงถึงหมื่นกว่าปอนด์

มีลวดลายดอกไม้ นก งูและปลาถูกแกะสลักบนหม้อทั้งสี่ด้าน และยังมีลวดลายของเซียนบางส่วนสลับกันไป อู๋เป่ยกวาดสายตามองแวบหนึ่ง ไม่พบความผิดปกติแต่อย่างใด แต่เมื่อเขาใช้ตาวิเศษ ถึงกับต้องตกตะลึง

ภายใต้ตาวิเศษของเขาเห็น มีจิ้งจอกขนาดใหญ่ตัวหนึ่งถูกสยบไว้ภายในหม้อใบนี้! จิ้งจอกตัวนี้ดูน่าเกรงขาม ร่างกายใหญ่ดั่งภูเขาและมีเก้าหาง! มันถูกล่ามด้วยโซ่สิบเส้นหนาพอๆกับร่างกายมนุษย์ และโซ่เหล็กก็ทะลุผ่านร่างของมัน ทำให้ไม่สามารถขยับได้

ทันใดนั้น จิ้งจอกยักษ์เก้าหางก็มองมาที่เขา เพียงแวบเดียว อู๋เป่ยสะดุ้งจนเกือบล้ม เขารีบปิดตาวิเศษทันที

ชายร่างอ้วนวัยกลางพูด “ถ้านายสามารถยกหม้อใบนี้ขึ้น พวกเราจะยอมรับนายเป็นลูกพี่!”

อู๋เป่ยไม่พูดมาก เขายื่นมือข้างหนึ่งออกไปจับขอบหม้อ ออกแรงเล็กน้อย หม้อใบนี้ถูกลอยขึ้น หลังจากนั้นถูกเขายกขึ้นกลางอากาศด้วยแขนข้างเดียว

ทุกคนต่างพากันตกใจ เป็นไปได้ยังไง!

อู๋เป่ยเปลี่ยนไปใช้อีกมือหนึ่งยก เขาชูค้างไว้แบบนั้นหลายวินาทีจึงจะค่อยๆไว้ลงพื้น “ตอนนี้ได้หรือยัง”

“คำนับลูกพี่!”

คนพวกนี้พากันคุกเข่าลงพื้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ สีหน้าแต่ละคนดูตื่นเต้นมาก

อู๋เป่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาถามหงคุน “เหล่าหง เกิดอะไรขึ้น”

หงคุนพูดด้วยรอยยิ้ม “นายท่านอู๋ นี่เป็นกฎของแก๊งต้าซางอี้ ใครสามารถยกหม้อใบนี้ขึ้น ลูกหลานของคนคนนั้นสามารถสืบทอดตำแหน่งรุ่นสู่รุ่น!”

อู๋เป่ยสะดุ้ง มีความรู้สึกเหมือนถูกหลอกแล่นเข้ามาในหัว เขาก็กระแอมแล้วพูด “ทุกท่านเชิญลุกขึ้น”

ทุกคนลุกขึ้นยืน ชายวัยกลางคนร่างอ้วนพูด “ลูกพี่ โปรดย้ายไปห้องถวายธูป!”

หลังจากนั้น อู๋เป่ยตามทุกคนมาถึงห้องถวายธูป หลังจากกราบไหว้เทพเจ้ากวนอู เขารับมอบมีดสั้นเล่มหนึ่งที่เป็นสิ่งของยึดเหนี่ยวจิตใจประจำแก๊งต้าซางอี้อย่างเป็นทางการ

หลังจากนั้น รับการคำนับจากทุกคน ใกล้เป็นพี่ใหญ่ของของต้าซางอี้อย่างเป็นทางการ

พิธียังไม่ทันสิ้นสุด ประตูใหญ่ของโรงแรมถูกถีบจนเปิดออก คนญี่ปุ่นกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามา

ชายคนที่เป็นผู้นำสวมชุดซามูไร มือข้างหนึ่งถือดาบซามูไร พูดด้วยรอยยิ้มพิเรน “ได้ยินมาว่าพวกแกเลือกลูกพี่คนใหม่อีกแล้วเหรอ ไม่รู้ว่าลูกพี่คนใหม่ของพวกแกสามารถรับดาบของฉันได้หรือเปล่า”

เมื่อเห็นคนญี่ปุ่นปรากฏตัวเร็วขนาดนี้ อู๋เป่ยรู้ได้ในทันทีว่าสถานที่เกิดเหตุต้องมีคนทรยศ เขาลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปหาชาวญี่ปุ่นกลุ่มนั้น

ยิ่งเขาเดินเข้าใกล้มากเท่าไหร่ ซามูไรญี่ปุ่นยิ่งประหม่า เขาถือดาบด้วยสองมือ จ้องอู๋เป่ยพลางพูด “แกคือคนเซียน”

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา “กล้ามาอวดดีกับต้าซางอี้ ใจกล้าไม่เบา พวกคุณทุกคนทิ้งมือของตัวเองไว้ข้างหนึ่ง หลังจากนั้นไสหัวเอาไป ผมสามารถไม่ฆ่าพวกคุณ!”

ซามูไรญี่ปุ่นโกรธแล้ว “บัดซบ! โดนหาที่ตาย!”

ชายวัยกลางคนร่างอ้วนรีบพูด “ระวังนะลูกพี่ พี่ใหญ่รุ่นก่อนตายด้วยคมดาบของคนคนนี้แหละ เขาฝึกฝนวิชาชักดาบ ทักษะของเขาแปลกมาก”

ชายวัยกลางคนร่างอ้วนคนนี้เป็นกุนซือของแก๊งต้าซางอี้ แม้สู้ไม่ได้ แต่เป็นคนมีไหวพริบ เขาชื่อเหอจื้อหลิน

อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “งั้นเหรอ วิชาชักดาบเหรอ น่าเสียดายที่เขาอยู่ต่อหน้าผม ไม่มีโอกาสชักดาบ!”