ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 637

หลี่อวี๋ : “นายท่าน ฉันไม่เคยไปทะเลมาก่อน ในระหว่างการเดินทางเมื่อวาน ฉันถึงรู้ว่าโลกนี้ใหญ่แค่ไหน มีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังมากมายอยู่ในส่วนลึกของมหาสมุทร ซึ่งบางตัวแม้แต่ฉันก็ไม่กล้ายั่วยุด้วย ซ้ำเขายังโดนปลาหมึกยักษ์ซุ่มโจมตี หากฉันไม่เห็นเร็ว ฉันคงกลายเป็นอาหารของมันไปแล้ว”

อู๋เป่ย : “ปลาหมึกยักษ์ ? ใหญ่มากเหรอ？”

หลี่อวี๋ : “หนวดอันหนึ่งของมัน ก็แข็งแกร่งกว่าฉันแล้ว ”

อู๋เป่ยพูดว่า : “วันหนึ่งคุณพาฉันไปด้วย และฉันจะช่วยคุณฆ่าปลาหมึกตัวใหญ่นั้น！”

หลี่อวี๋มีความสุขมาก : “ได้เลย! ด้วยความช่วยเหลือของนายท่าน ฉันสามารถฆ่ามันได้อย่างแน่นอน ! “

อู๋เป่ยยังโหยหาหาทะเลและพูดว่า : “กลับไปฉันจะซื้อเรือยอร์ช แล้วไปเที่ยวทะเลกัน”

หลี่อวี๋ : ” ไม่ต้องใช้เรือยอร์ช ฉันสามารถแบกนายท่านไปได้”

อู๋เป่ยกลอกตา : “ใครอยากให้แบกอุ้ม”

เขาพูดว่า : “ช่วงนี้อย่าไปเที่ยวไหน และฝึกซ้อมอยู่ที่ทะเลสาบตงหู่ให้ดี ”

หลี่อวี๋รีบนพูดว่า “เข้าใจแล้ว นายท่าน ”

หลังจากพบกับหลี่อวี๋แล้ว อู๋เป่ยก็ไปที่ร้านกาแฟชิงอวี๋ เมื่อเขามาถึง ไป๋ปิงก็รอเขาอยู่ข้างในแล้ว

“พี่ปิง ”เขายิ้มแล้วนั่งตรงข้ามกับเธอ

มีดอกไม้และต้นไม้ต้นไม้อยู่รอบ ๆ พวกเขาทั้งสอง มีดนตรีบรรเลงเบา ๆ และบรรยากาศก็ดีดีมาก

ไป๋ปิงยิ้มและพูดว่า : “อู๋เป่ย ฉันไม่ได้แสดงความขอบคุณอย่างเป็นทางการต่อคุณ สำหรับเรื่องครั้งที่แล้วเลย”

อู๋เป่ยโบกมือ : “เรื่องเล็กน้อย”

ไป๋ปิงส่ายหัว : “สำหรับฉันแล้ว นั่นเป็นเรื่องใหญ่ ในที่สุดแม่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอรู้ว่าคุณที่ช่วยฉัน เธอจึงรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า : “ตอนนี้สุขภาพร่างกายของคุณป้าดีเยี่ยมใช่ไหม？”

ไป๋ปิงพยักหน้า : “หลังจากการรักษาของคุณในครั้งที่แล้ว ตอนนี้แม่ของฉันมีสุขภาพแข็งแรงดีมาก”

อู๋เป่ย : ”ถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไร พี่ปิงก็พูดขึ้นมาได้เลย”

ไป๋ปิง : ”ฉันรบกวนคุณมากแล้ว”

ขณะที่เธอพูด เธอก็หยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋า ซึ่งบอบบางมาก เมื่อเปิดกล่องออกมาก็พบว่าข้างในมีจั๊กจั่นหยก ซึ่งดูเหมือนจริง ปีกของจักจั่นนั้นบางมากเหมือนกับของจริง

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า : “นี่คืออะไร ? ”

ไป๋ปิง : “ นี่เป็นของสะสมที่พ่อของฉันหวงแหนที่สุดในช่วงชีวิตของเขา เมื่อครอบครัวของฉันมีหนี้ก้อนโต พ่อของฉันขายคอลเลกชั่นทั้งหมดของเขา และเก็บไว้เพียงสิ่งนี้เท่านั้น แม่ของฉันบอกว่าคุณเป็นผู้มีพระคุณของครอบครัวเรา และฉันอยากจะมอบมันให้กับคุณเป็นของที่ระลึก ฉันหวังว่าคุณจะรับมันไว้”

อู๋เป่ยโบกมือ : “นี่เป็นของของพ่อคุณ คุณควรเก็บไว้เอง ฉันรับไว้ไม่ได้”

ไป๋ปิงกล่าวว่า : “อู๋เป่ย โปรดยอมรับมันเถอะ มันอยู่ในมือของคุณน่าจะมีความหมายยิ่งกว่า”

เมื่อพูดถึงสิ่งนี้ เธอกล่าวว่า : “ก่อนที่พ่อจะเสียชีวิต เขาบอกว่าจักจั่นหยกตัวนี้เป็นสมบัติล้ำค่า และเขายังทิ้งจดหมายไว้ด้วย”

เธอหยิบกระดาษสองสามแผ่นออกจากกระเป๋าแล้วมอบให้อู๋เป่ย

อู๋เป่ยคว้ามันไว้ในมือของเขาแล้วมองดูมันชั่วครู่ สีหน้าของเขาเริ่มเคร่งขรึมขึ้น

จดหมายระบุว่า บรรพบุรุษของตระกูลไป๋เคยเป็นสมาชิกของตระกูลวั่ง ต่อมาเนื่องจากการได้มาซึ่งจักจั่นหยกตัวนี้ทำให้ครอบครัวต้องประสบภัยพิบัติหลายครั้ง ต่อมาในตระกูลไป๋มากกว่าห้าร้อยคนทั้งคนแก่และเด็ก มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รอดพ้นได้ และเขาก็เอาจักจั่นหยกติดตัวไปด้วยเมื่อเขาจากไป ต่อมาสิ่งนี้ไปถึงพ่อของไป๋ปิง และจั๊กจั่นหยกก็ถูกส่งต่อให้เขา

อู๋เป่ยเปิดดวงตาแห่งมิติ และสังเกตจักจั่นหยก จักจั่นหยกมีลักษณะกลวงและออกแบบอย่างประณีตมาก เมื่อเปลือกนอกของจักจั่นหยกถูกทำลาย สิ่งที่อยู่ภายในก็จะถูกทำลาย

ด้านในมีตัวอักษรและลวดลายเล็ก ๆ สลักอยู่ข้างใน และสร้างขึ้นจากเซียน ความหมายทั่วไปคือบันทึกวิธีการค้นหาจวนเซียนกว่างเฉิง

จวนเซียนกว่างเฉิง? อู๋เป่ยครุ่นคิดและพูดกับไป๋ปิงว่า : “สิ่งนี้มีค่ามากจริง ๆ คุณอยากจะมอบให้ผมจริง ๆ เหรอ？”

ไป๋ปิงพยักหน้า : “อยู่ในมือของฉัน มันไม่มีค่า ถ้าคุณสามารถหาคุณค่าของมันได้ ฉันจะมีความสุขมาก”

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม : “รับมาโดยไม่มีอะไรตอบแทน มันไม่สุภาพ ผมจะให้ของบางอย่างแก่คุณเช่นกัน”