ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 646

ชายผมยาวพูดอย่างใจเย็น: "ที่นี่ก็สามารถสูบบุหรี่ได้"ขณะที่พูด เขาก็ยื่นบุหรี่ให้หนึ่งซอง

อู๋เป่ยพบว่ามือที่ชายคนนี้ยื่นบุหรี่นั่นใช้สองนิ้วหนีบกล่องบุหรี่ และห้านิ้วก็ได้ทำท่าการโจมตี หากเขาได้เอื้อมมือไปหยิบกล่องบุหรี่ก็อาจจะโดนอีกฝ่ายจับชีพจรแน่นอน

แต่ว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะ เอื้อมมือไปก็หยิบกล่องบุหรี่มาเลย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า:"ขอบคุณ"

ชายผมยาวตกตะลึง เมื่ออู๋เป่ยรับกล่องบุหรี่มาแล้ว เขาไม่สามารถหาโอกาสลงมือได้เลย กล่าวอีกนัยหนึ่ง อู๋เป่ยไม่ได้แสดงข้อบกพร่องใดๆเลย!

วินาทีต่อมาสีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้น แล้วพูดว่า:"ไม่คิดเลยว่าคุณก็เป็นปรมาจารย์ท่านหนึ่ง!"

อู๋เป่ยมองไปรอบๆ แล้วพูดว่า:"เพื่อน พวกเราล้วนเป็นนักรบด้วยกัน เชิญคุยกับด้านหน้า?"

ชายผมยาวเป็นนักฆ่าอันดับต้นๆในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แม้ว่าในใจจะระแวดระวังอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับอู๋เป่ยอย่างจริงจัง แล้วพูดว่า:"โอเค พวกเราไปคุยกัน"

เขาเดินอยู่ข้างหน้า และอู๋เป่ยก็ดึงหลี่หงเทาเดินตามหลังไป แล้วเดินผ่านมุมกำแพงเถาวัลย์ไปทั้งสามคนก็ได้ห่างจากสายตาผู้คน

อู๋เป่ยปล่อยหลี่หงเทาออก ผู้หลังก็ยังคงรู้สึกเสียวซ่าที่ร่างกายแล้วยืนนิ่งอยู่กับที่โดยขยับตัวไม่ได้ ได้แค่จ้องมองไปที่อู๋เป่ยเท่านั้น

เขาหยิบบุหรี่ออกมา และชายผมยาวก็หยิบไฟแช็กออกมาแล้วส่งไฟแช็กให้แก่เขาทันที อู๋เป่ยยิ้ม ขยับเข้ามาใกล้แล้วจุดบุหรี่

หนึ่งคำ สองคำ

เมื่อเขาสูบครั้งที่สอง บุหรี่ก็จุดติดขึ้น และเปลวไฟของไฟแช็กก็ระเบิดขึ้นทันทีแล้วคิ้วเขาก็ถูกเผา

คนธรรมดาส่วนมากหากพบสถานการณ์แบบนี้ คงจะสะดุ้ง แล้วคงหลบไปข้างหลัง แต่อู๋เป่ยไม่แม้แต่จะกะพริบตา และปล่อยให้ไฟลุกโชนบนใบหน้า

แต่ว่าเปลวไฟได้แยกออกจากกันตั้งแต่อยู่ห่างจากผิวหนังของเขาเป็นหลายเซนติเมตรเลย และไม่เผาโดนเขาเลย

ในขณะที่เปลวไฟปะทุออกมา ชายผมยาวเปิดปากแล้วพ่นเข็มพิษออกมา และเข็มพิษนะก็ได้พุ่งตรงไปที่คอหอยของอู๋เป่ย มันซ่อนอยู่หลังเปลวไฟ หากอู๋เป่ยหลบเปลวไฟได้ก็จะสังเกตไม่เห็นถึงเข็มพิษอย่างแน่นอน

และแล้วเมื่อเข็มพิษบินไปได้ครึ่งทาง จู่ๆก็ได้หยุดกะทันหัน แล้วก็ได้กลับทางและสายฟ้าก็ได้ฟาดใส่ชายผมยาว

ชายผมยาวสะดุ้งแล้วก็ถอยหลัง แต่เขาเพิ่งถอยได้แค่ก้าวเดียว อู๋เป่ยก็ลงมือโดยเท้าข้างหนึ่งดังเหมือนเทพมังกรสะบัดหางทันทีก็ได้โจมตีไปที่ส่วนล่างของเขา

“ค๊ะฉ๊ะ!”

เข่าของชายคนนั้นหักและกระดูกก็โผล่ออกมา เขากำลังจะกรีดร้อง แต่มือของอู๋เป่ยก็วางอยู่ที่คอเขาแล้ว แล้วก็ได้ยินเสียงกรอบ คอหอยและกระดูกคอก็ถูกบดขยี้ทั้งหมด!

ทันใดนั้นชายผมยาวก็ล้มลงกับพื้น ใบหน้าซีดเซียว และดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

อู๋เป่ยเตะไปบนหัวเขาทำให้พิการโดยสิ้นเชิง หลังจากนั้นก็ดึงหลี่หงเทาเดินหน้าต่อไป

เพิ่งเดินผ่านกำแพงเถาวัลย์ก็มีคนผิวคล้ำคนหนึ่ง ชายหนุ่มคนหนึ่งถือไม้สั้นสองอันเดินเข้ามาหา ไม้สั้นทำมาจากเหล็กเนื้อดี และมีปลายแหลมสามารถสังหารคู่ต่อสู้ได้

ชายหนุ่มเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆหลังจากนั้นก็เริ่มวิ่งขึ้นยังเร็ว

อู๋เป่ยได้โยนหลี่หงเทาไปยังอีกฝ่าย

หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายได้พบกันสายตาของชายหนุ่มก็ได้มืดลงทันทีราวกับชายหนุ่มได้ตกลงไปในเหวเมื่อชายหนุ่มรู้สึกตัวหมัดของอู๋เป่ยก็ได้กระทบลงไปหน้าอกของชายหนุ่มแล้ว

“พง!”

ปรมาจารย์ผู้นั้นได้ใช้ไม้สั้น ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกอู๋เป่ยสังหารด้วยหมัดก่อนที่เขาจะเคลื่อนไหว หลังจากที่ชายหนุ่มผู้นั้นได้ล้มลงอวัยวะภายในทั้งหมดของชายหนุ่มก็ได้แตกสลายเป็นโคลน และชายหนุ่มก็ได้สิ้นใจทันที!

ทันทีที่อู๋เป่ยได้สังหารชายหนุ่มไปนั้นอู๋เป่ยก็หันกลับมาและหรี่ตาลงเล็กน้อย

ไม่รู้เวลาไหน ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ได้บีบคอของหลี่หงเทาด้วยมือซ้ายและได้เล็งปืนไปทางอู๋เป่ยด้วยมืออีกข้างที่ถือปืน

ชายผู้นั้นได้พูดอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า:"ค่อยๆเดินเข้ามา ไม่งั้นฉันจะบีบคอเขาตาย!"

ชายคนนี้ฝึกฝนมาอย่างดี และหากเพียงเขาออกแรงแม้แต่นิดเดียวนั้น คอของหลี่หงเทาก็จะหัก

อู๋เป่ยได้ยกมือขึ้นและเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ระยะห่างของทั้งสองฝ่ายนั้นยังคงสั้นลงต่อเนื่องเรื่อยๆยี่สิบเมตร สิบเมตร ห้าเมตร

“เพิง!”