ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 647

ทันใดนั้น อู๋เป่ยก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเองแข็งทื่อ จิตใจเริ่มสับสน

ผู้ชายคนนี้ ระหว่างที่สวดคาถาไปด้วย พร้อมกับเข้ามาใกล้อู๋เป่ยไปด้วย สีหน้าของเขาเริ่มดุร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ

มือทั้งสองข้างของอู๋เป่ยกุมหัว แสดงให้เห็นว่าเจ็บปวดอย่างมาก ชายคนนั้นดึงมีดคมออกมาหนึ่งเล่ม แทงไปที่อู๋เป่ย

หัวของอู๋เป่ยปวดมากจริงๆ แต่หมัดปรารถนาของเขากลับยังตื่นอยู่ หมัดปรารถนา มันเป็นสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง ต่อให้อู๋เป่ยหมดสติไป มันยังคงสามารถทำร้ายศัตรูได้

ด้วยเหตุนี้ เมื่อเวลาที่มีดแทงมาที่เขา มือของเขาพลิกทันที ก็ทำให้คู่ต่อสู้ล้มลงอยู่บนพื้น ในเวลาเดียวกันแตะไปที่หัวของเขา

“แกร็ก!”

เสียงที่คมชัดดังขึ้น หัวของผู้ชายถูกแตะจนแหลก กะโหลกชิ้นหนึ่งยังไปชนเข้ากับใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น ใบหน้าถูกปกคลุมไปด้วยสีแดงและสีขาว

ผู้หญิงส่งเสียงกรีดร้อง ดึงมีดสั้นออกมาเช่นกัน แทงไปที่เอวของอู๋เป่ย

อู๋เป่ยบิดตัวหนึ่งที ยกมือขึ้นแล้วใช้วิชาฝ่ามือสายฟ้า ก็ได้ยินเสียงดังสนั่นดังขึ้น ผู้หญิงคนนั้นถูกโจมตีจนบินออกไปหลายสิบเมตรพร้อมกับมีด ผิวหนังไหม้เป็นสีดำ และเลือดในร่างกายก็ระเหยไปทันทีด้วยสายฟ้า!

ฆ่าคนสองคนนี้ตาย หัวของอู๋เป่ยไม่ปวดอีกต่อไป เขาสะบัดหัว สีหน้าของเขาแสดงถึงความประหลาดใจและความไม่แน่นอน : “นี่มันคืออะไร”

ระหว่างที่พูด เขาหยิบพระคัมภีร์ขึ้นมา ทันทีที่เปิดอ่าน มียันต์แปลกๆเขียนอยู่ทุกหน้า

เขาพูด : “ดูเหมือนว่าของสิ่งนี้ใกล้เคียงกับยันต์ เพียงแต่ทำไมถึงต้องทำเป็นรูปแบบหนังสือด้วย”

เขามองเห็นในพระคัมภีร์ยังมียันต์สิบกว่าแบบ เก็บเอาไว้ทันที

และในเวลานี้ ชายวัยกลางคนอายุห้าสิบกว่าปีคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาสง่างามอย่างมาก ข้างหลังมีผู้ติดตามอยู่หนึ่งกลุ่ม

เมื่อเวลาที่เขามองเห็นศพที่อยู่บนพื้น สีหน้าดูแย่อย่างมาก จ้องอู๋เป่ยและถาม : “นายเป็นใคร”

อู๋เป่ยไม่มีความหวาดกลัว ถามกลับ : “แล้วคุณล่ะเป็นใคร”

ชายวัยกลางคนพูดเสียงลึก : “ฉันคือกัวยี่!”

กัวยี่เป็นหัวหน้าตระกูลกัว ลูกชายคนโตของกัวหยวนเซียงผู้สืบทอดตระกูลกัวในอนาคต

อู๋เป่ยยิ้มที่มุมปาก : “ที่แท้เป็นคุณลุงกัวนี่เอง ผมคือหลี่ซวินเป่ย ได้รับคำสั่งจากคุณปู่ให้มาฉลองวันเกิดของคุณปู่กัว แต่ไม่รู้ทำไม ทันทีที่เข้ามาก็จะมีคนฆ่าผมแล้ว”

กัวยี่เหลือบมองศพที่อยู่บนพื้น เขาพูดเสียงลึก : “นายหมายถึง พวกเขาจะฆ่านายเหรอ”

อู๋เป่ย : “ใช่แล้ว หรือว่าคุณลุงกัวไม่รู้เหรอ”

กัวยี่สูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที พูด : “ฉันคิดว่าต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่นอน”

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆหนึ่งที : “เข้าใจผิดอะไรถึงสามารถทำให้ปรมาจารย์คนเซียนสองคนมาฆ่าผม”

กัวยี่พูด : “ฉันจำได้ว่า คนที่มาในวันนี้เป็นหลี่หงเทา ทำไมถึงกลายเป็นนายได้”

ในเวลานี้ มีชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามา ก็คือหวงเซียง หวงเซียงเห็นว่าอู๋เป่ยไม่เป็นอะไร เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก หันกลับไปจ้องกัวยี่และพูด : “กัวยี่! เรื่องของวันนี้ ตระกูลหลี่ของผมไม่ยอมจบแบบนี้อย่างแน่นอน!”

กัวยี่พูดอย่างไม่แยแส : “เพื่อนหวง ผมอธิบายไปแล้ว นี่เป็นการเข้าใจผิด”

หวงเซียงพูดอย่างเย็นชา : “ไม่สนว่าจะเป็นการเข้าใจผิดหรือไม่ ความจริงที่พวกคุณต้องการฆ่าคุณชายหลี่ของพวกเราไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน! กัวยี่ รอทางพวกเราเปิดสงครามได้เลย!”

สีหน้าของกัวยี่เยือกเย็น : “หวงเซียง! คุณคิดว่า ตระกูลกัวของผมจะกลัวตระกูลหลี่เปิดสงครามเหรอ”

หวงเซียงหัวเราะฮ่าฮ่าหนึ่งที : “ไม่สนว่าคุณจะกลัวหรือไม่กลัว ในอนาคต ตระกูลหลี่จะเริ่มโจมตีตระกูลกัวอย่างเต็มรูปแบบ จะไม่ถอยแม้แต่ครึ่งก้าวอย่างแน่นอน!”

ข้างหลังกัวยี่ ชายวัยกลางคนคนหนึ่งพูดอย่างไม่แยแส : “พ่อ พวกเขาน่าจะรู้แผนการของพวกเราแล้ว ไม่ต้องพูดไร้สาระกับพวกเขาแล้ว ทำตามแผนดีกว่า!”

กัวยี่พยักหน้า หลังจากนั้นเขาถอยหลายก้าว พูดอย่างไม่แยแส : “ทุกท่าน รบกวนพวกคุณแล้ว ช่วยผมจัดการสองคนนี้ด้วย เป็นตายไม่ต้องสน!”

ทันใดนั้น ในกลุ่มมีปรมาจารย์กลุ่มหนึ่งพุ่งออกมา แม้ว่าจะไม่มีปรมาจารย์ตี้เซียน แต่อู๋เป่ยยังคงต้องขมวดคิ้ว

เขาให้หวงเซียงไปหลบอยู่ด้านหล้ง พูด : “เหล่าหวง คุณรีบหนีไปสะ ผมจะต้านไว้เอง”

หวงเซียงพูด : “คุณชาย จะต้านผมก็ต้านด้วยเหมือนกัน ต่อให้ผมตาย ผมก็ไม่มีทางทิ้งคุณชายไว้ข้างหลัง!”