ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 680

อู๋เป่ย : “ลูกศิษย์ของคุณ คุณจัดการเองแล้วกัน เพียงแต่ผมขอเตือนคุณหนึ่งประโยค เด็กคนนี้ทำเรื่องต่างๆไม่มีขอบเขต ไม่ช้าก็เร็วเขาจะตายด้วยน้ำมือของคนอื่น”

กวงซือเถียนถอนหายใจ พูด : “เป็นเพราะผมสั่งสอนได้ไม่ดี”

เขามาอยู่ต่อหน้าติงฮ่อ พูด : “ติงฮ่อ ต่อจากนี้ไปนายติดตามนายท่านและทำงานหนัก!”

ติงฮ่อทั้งตะลึงและโกรธ : “อาจารย์ ทำไมท่านถึงทำแบบนี้ ท่านเป็นถึงท่านผู้เฒ่าเชียนฮวนเลยนะ!”

กวงซือเถียนพูดอย่างไม่แยแส : “ความสามารถของนายท่าน แข็งแกร่งกว่าฉันเป็นร้อยเท่า สามารถรับใช้คนอย่างเขาได้ เป็นความโชคดีของฉัน ติงฮ่อ นายฟังอาจารย์พูด สามารถรับประกันอนาคตที่ดีของนายได้ ไม่ฟังฉัน ฉันก็ไม่บังคับนายเช่นกัน นายไปตอนนี้ได้เลย นับแต่นี้เป็นต้นไป ระหว่างนายและฉันไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไป!”

อู๋เป่ยโบกมือหนึ่งที ติงฮ่อคนนี้ก็สามารถขยับได้แล้ว เขายืนขึ้น มองอู๋เป่ย จากนั้นมองกวงซือเถียน

เขาลังเลสักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจยาว ค่อยๆคุกเข่าลง พูดกับอู๋เป่ย : “เข้าพบนายท่าน”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “ถ้าไม่ใช่เห็นแก่ใบหน้าของอาจารย์นาย ขยะอย่างนายฉันไม่มีทางรับเอาไว้หรอก”

ติงฮ่อก้มหน้า ไม่กล้าเปิดปาก

เขาพูด : “เอาล่ะ ต่อจากนี้ไปนายมาเป็นคนขับรถให้ฉันแล้วกัน”

ติงฮ่อ : “รับทราบ นายท่าน”

จัดการท่านผู้เฒ่าเชียนฮวนเสร็จ อู๋เป่ยพาทั้งสองคนไปหาหวงเทียนป้า ให้กวงซือเถียนติดตามหวงเทียนป้า

เมื่อเวลาที่กวงซือเถียนมองเห็นหวงเทียนป้า ตัวของเขาสั่นสะท้าน พูด : “นายท่าน หวงเทียนป้าโดนวิชาหุ่นเชิดเหรอ”

อู๋เป่ยพูด : “สายตาของคุณค่อนข้างดีนะ”

กวงซือเถียนเต็มไปด้วยความนับถือ : “นายท่าน คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเชี่ยวชาญวิชาหุ่นเชิด ร้ายกาจ!”

ติงฮ่อก็ตกใจเช่นกัน เขาฝึกฝนวิชาภาพลวงตาตั้งแต่เด็ก รู้ว่าวิชาหุ่นเชิดนี้ยากแค่ไหน แม้แต่อาจารย์ท่านผู้เฒ่าเชียนฮวนของเขาก็แค่รู้เท่านั้น

อู๋เป่ย : “ไว้มีเวลา ผมจะสืบทอดวิชาภาพลวงตาที่แท้จริงให้คุณ”

กวงซือเถียนดีใจอย่างมาก : “ขอบคุณนายท่าน!”

ในเวลานี้ เป็นเวลาตีสี่กว่าแล้ว อู๋เป่ยกำลังเดินทางกลับโรงแรมถังฮวง มือถือได้รับหนึ่งข้อความ ชุยซิงไข่เป็นคนส่งข้อความมาหา เนื้อหาคือ : อู๋เป่ย คุณอยู่ไห่เฉิงไหม

อู๋เป่ย : มาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว คุณรู้ได้ยังไง

ชุยซิงไข่ : สะดวกรับโทรศัพท์ไหม

อู๋เป่ย : ชุยซิงไข่

ไม่ถึงครึ่งนาที มือถือดังขึ้น ก็คือชุยซิงไข่เป็นคนโทรเข้ามา

“อู๋เป่ย คุณมาไห่เฉิง ทำไมถึงไม่บอกผม” เขาพูดด้วยรอยยิ้ม

อู๋เป่ย : “ผมมาจัดการเรื่องนิดหน่อย ก็เลยไม่ได้บอกคุณ”

ชุยซิงไข่ : “ดึกขนาดนี้แล้วคุณยังไม่นอนอีก ออกมาเล่นไหม”

อู๋เป่ย : “ตีสี่แล้วคุณยังไม่นอนอีกเหรอ”

ชุยซิงไข่พูดด้วยรอยยิ้ม : “คืนนี้ผมออกมาดื่มกับพี่น้องหลายคน ข้างกายเต็มไปด้วยผู้หญิงสวยๆ คุณรีบมาเลย!”

อู๋เป่ยไม่สนใจ พูด : “พรุ่งนี้แล้วกัน”

ชุยซิงไข่พูด : “งั้นก็ได้ ตอนเที่ยงผมค่อยติดต่อคุณอีกครั้ง”

คุยโทรศัพท์เสร็จ อู๋เป่ยกลับไปพักผ่อน เพียงแต่ คนของเขาเพิ่งกลับมาถึงโรงแรม ชุยซิงไข่โทรศัพท์เข้ามาอีกครั้ง

“อู๋เป่ย ผมรุกรานคนที่ไม่ควรรุกราน พวกเขากำลังไล่ผม!” น้ำเสียงของเขาใจร้อนอย่างมาก

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว : “คุณไปทำอะไรมา”

ชุยซิงไข่ : “เมื่อกี้ตอนที่อยู่บาร์ แฟนสาวคนหนึ่งของเพื่อนผมถูกคุกคาม พวกเราก็เลยต่อสู้กับคนเหล่านั้น ผมดื่มเหล้าไปนิดหน่อย ก็เลยแทงคนนั้นไปหนึ่งที”

อู๋เป่ยถามเสียงลึก : “คนตายไหม”

ชุยซิงไข่ : “ผมไม่รู้ แทงคนเสร็จ พวกเราก็หนีเลย”